ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Κοίταξέ με..

κοίταξέ με,
εκεί στο κατώι του νου
βάφω τα άσπρα βότσαλα
τα δίνω όψη
με ένα χαμόγελό σου
έχει την ανάσα σου
φτάνει η παγωμένη μου ψυχή,

κοίταξέ με,
εκεί στο κατώι του νού
φτιάχνω χαρταετούς
από κομάτια απουσίας
στους ουρανούς σου τους αφήνω
θα σε βρούν στις χαραμάδες των άστρων,

κοίταξέ με,
εκεί στο κατώι του νού
με λιγοστό το φως
λίγο πριν γίνει αυτό
απόλυτο σκοτάδι
τραβώ ελπίδες
από τις γωνιές της λύπης..

συναντηθήκαμε
στις κρυφές κάμαρες των ίσκιων
εσύ και εγώ
ίσκιοι και οι δυό
το αχόρταστο να δίνουμε
φιλί του ονείρου,
ύστερα χαθήκαμε
μέσα στης μοναξιάς μας τους καθρέφτες,

γιατί;;;...

ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τα βράδυα της μοναξιάς
στοχάζεται η λύπη,
στις σκοτεινές γωνιές
γυροφέρνει του μυαλού
στις άπατητες σκιάσεις
της καρδιάς
στα ανεξήγητα γιατί..

αναβλύζει δάκρυα
από ορφανεμένους έρωτες
χάδια μετέωρα
ορφανά και αυτά,

δεν αγγίζεται η απουσία..

ήχος βουβός
ακούς;
κλάμα
εκτελεστέα η αναχώρηση
αναβολή καμία,

μοναξιά-ερημιά
τριαντάφυλλα παγωμένα
παγωμένα χαμόγελα,

μονόλογος..
το σπίτι
η θάλασσα
το σπουργίτι
ο ουρανός
ΕΣΥ

απουσία
όλα απουσία,

τα βράδυα της μοναξιάς
στοχάζεται η λύπη.. 

ΑΝΑΣΑΙΝΩ ΑΚΟΜΗ

Μισόκλειστα παραθυρόφυλλα..
πίσω τους ψυχές
η ερημιά της νύχτας ζυγώνει
ματιές απόγνωσης
τα φλυτζάνια του καφέ
άπλυτα στον νεροχύτη
τριγύρω σκόρπια γιατί,
ένας αγέρας μάζεψε
τα κίτρινα φύλλα της ανάμνησης
στην γωνιά του πόνου,
μουσική..
Θεοδωράκης
Χατζηδάκης
ενάτη συμφωνία
φώτα,πόλη
έρωτας-επανάσταση
τρεχαλητό-συνθήματα
φιλιά -αγκαλιάσματα
ξαφνιάσματα,

καμπουριασμένοι ώμοι
βαρύς ο χρόνος
βαρύτερη η μοναξιά,
ένα πουλάκι ξύπνησε νωρίς
πρόλαβε το δάκρυ
μην χαθεί στης ζωής το άδικο

γύρισα το βλέμμα
σε είδα να κοιμάσαι σαν τότε
γυμνή στα άσπρα σεντόνια
κύματα πάνω τους τα μαλιά σου
ανασαίνω ακόμη..

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΗΤΤΗΜΕΝΟΥ

Πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπήκα μπροστά
να σταματήσω την σφαίρα
που σκότωσε ένα παιδι,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα
να σβήσω τις λέξεις
"πεινάω"και "βία",

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα να ανοίξω
ένα παραθυρόφυλλο στο φώς
νάχουν ορίζοντες οι νέοι,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα
να τρομοκρατήσω τον φόβο
με ένα χαμόγελο,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα
τις φουρτουνιασμένες να ηρεμήσω θάλασσες
που μικρές ξεβράζουνε ζωές
σε πέτρινες ακτές

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που έμεινα απαθής
στην ληστεία της ζωής,
που κρύφτηκα κάτω από τα φουστάνια
της αυτοσυντήρησης
άνοιαστος για την ζωή των άλλων,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
τον τρομοκρατημένο
που όπλισα με την στάση μου
τα χέρια τους,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα..

τι ωφελούν τα δάκρυα
κάποιου ηττημένου..

ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟ ΚΑΣΤΡΟ

Σώμα ανέραστο
ερειπωμένο κάστρο..

φαντάσματα ψυχής
στους τοίχους,
τριγμοί ανάμνησης
παραλυμένες αμαρτίες,
σε ρημαγμένες φωλιές
κρυμένη η απουσία
κομποσταλάζουν οι πόθοι
παγώνουν,
ψελίσματα χειλιών
αντίλαλος μόνο της σιωπής,

ερειπωμένο κάστρο η ζωή..

ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Ακούραστος εργάτης
σκάβει μέσα μου η μοναξιά
ξεθάβει αναμνήσεις
τότε..
όλα τότε,
τότε που γερμένος πίσω σου
είχαμε αγνάντι το ηλιοβασίλεμά μας
τότε που σου καθάριζα το ρόδι
και γέμιζα τον τοίχο
με κόκκινες πιτσιλιές φιλιών,
-τι υπομονή έχεις
μου έλεγες
-για σένα
σου απαντούσα
μόνο για σένα,
τότε που εκεί στο χιόνι
ζέστενες στην χούφτα σου
την παγωμένη που βρήκαμε ψυχούλα,
τότε που έπαιζες
με το φως των κεριών
φτιάχνοντας ίσκιους πόθων,
τότε που έπινα από τα χείλη σου
μια σταλαγματιά κρασιού
και μέθαγα με σένα,
τότε που τύλιγες προσεχτικά
σε εφημερίδες τα όνειρά μου
να μην σπάσουν,
σε πείραζα
γέλαγα
σου έλεγα
-πέφτω όλος στον γκρεμό
δεν το βλέπεις;
τότε..
όλα τότε,
τώρα ένας αγέρας σέρνεται
πάνω από την θάλασσα της θλίψης,
απροφύλαχτος ξέστηθος
στέκομαι μπρός του,
ή θα νικήσω ή θα νικηθώ..

μια ασπρόμαυρη κοιτώ φωτογραφία
κρεμασμένη από του φεγγαριού το δάκρυ..

ΑΛΥΤΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Κροτάλισε τα φτερά του
ο έρωτας
στης οδύνης πέταξε
το μαγαζί,
εκεί σε τιμή ευκαιρίας
πουλούν τα αγαθά τους,
τζάμπα η θλίψη
ο πόνος δυό δεκάρες
άλλες δυό η μοναξιά
τρείς η απουσία..

έξω στην πόρτα
μια πινακίδα γράφει
"αλύτρωτος έρωτας"

ΠΟΥ ΠΑΣ..ΜΕΙΝΕ..

Επικύρωσες το εισητήριο..

είπες εδώ δεν έχει αύριο
έσυρες την βαριά κουρτίνα
αντάμα με το χάσιμο
της τελευταίας ελπίδας,

αυλαία..

μοναχικός επιβάτης
σε έρημο σταθμό
βρέχει..
όλη η βροχή μια σταλαγματιά
όλη της ένα δάκρυ,
του αποχωρισμού..


σκουριασμένα βαγόνια
σε χορταριασμένες ράγες
ρημαγμένα,

που πάς..
με ζωή ρημαγμένη
φορτωμένος στην πλάτη,
που πάς..
οι κλειστές αγκαλιές
δεν αφήνουν χαραμάδες
να τρυπώσεις
κρύο,
που πάς..
ο παράδεισος που ονειρεύεσαι
στην πόρτα του έχει ταμπέλα
"πλήρης"
δεξιά του..
πως γίνεται πάντα δεξιά του
ένα τόξο δείχνει τον δρόμο..
"κόλαση",

μείνε..
εδώ είναι ο ήλιος σου
εδώ ο σπόρος σου
εδώ το δενδρί
που στον ίσκιο του θα ξαποστάσεις,
μείνε..
πάρ΄τους τα μαχαίρια
από τα χέρια,
ούτε μια ανάσα σου
να τους χαρίσεις,
μείνε..
η ματωμένη ανατολή
του αγώνα
γλυκαίνει με την νίκη
το ηλιοβασίλεμα
μελώνει,
μείνε..

ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Ιχνηλάτης ονείρων..
μέσα σε κάμαρες εραστών
σε στρωμένα τραπέζια ιδεών
στα γκρεμισμένα κρησφύγητα ληστών,

ιχνηλάτης ονείρων..
σε εκκλησίες ταπεινές
χωρίς εσταυρωμένους
χωρίς βασανισμένους
στις σπασμένες αλυσίδες των λαών,

ιχνηλάτης ονείρων..
μέσα στις λέξεις
σύντροφε και φίλε
στις άδειες αίθουσες δικαστών
στα κενά κελιά των φυλακών
στην αχρωμία των ανθρώπων,

ιχνηλάτης ονείρων..
στο τσούρμο χαρούμενων παιδιών
σε νοσοκομείων κρεβάτια αδειανά
στις σβησμένες λέξεις
ψευτιά και υποκρισία
ασιτία,

ιχνηλάτης ονείρων..
στις αμαρτίες του έρωτα
στα  αντιλαλήματα του πόθου
στων ηδονών την κορύφωση
στης αγάπης το αγκάλιασμα,

ιχνηλάτης ονείρων..
που πήγαν τόσα όνειρα;

ΚΛΕΙΣΤΟΝ

Ψεύτικοι οργασμοί..
ακριβές εττικέτες
σε φθηνά εμπορεύματα
απαλλοτριωμένες ιδέες,
με το τίποτα μπολιασμένοι
σχολεία αμάθειας
σπηλιές παραπλάνησης
λαβύρινθος ο νούς
σκοντάφτει στην τελεία

εικονικές πραγματικότητες
ένα ελάφι τρέχει λεύτερο
ψέμματα
ένα φιλί ζευγαρώνει
ψέμματα
μια καμπάνα πενθεί
ποιός νοιάζεται!!!
ψέμματα,
ένας ίσκιος
καρφώνει στην πόρτα μας
ματωμένη πινακίδα
"κλειστόν μέχρι νεωτέρας"
ή
¨λόγω καταδαφίσεως"

μέχρι να βρούμε
την αλήθεια μας..

ΤΑ ΣΚΙΑΧΤΡΑ

Βράδιασε πάλι..

όμως η νύχτα
έσκισε τα πέπλα της,
πως να ομορφοφορεθούν
της αγωνίας οι νύχτες,
σκιές περπατούν
στο πάτωμα
στον τοίχο ζωγραφίζονται
δράκοι
στα σφαλισμένα παράθυρα
φως λιγοστό
οι χαραμάδες της ψυχής
γρατζουνιές πόνου..

τραγικό!!!!!!!!
δεν υπάρχουνε ανατολές
κλέφτες μας τις κλέψανε
στις θέσεις τους
μουντά-γκρίζα αύριο
οι λύκοι ουρλιάζουν
θηράματα όλοι μιας απάνθρωπης
εποχής,

τοίχο τον τοίχο
ο σώζων εαυτόν σωθήτω
σωστά!!
το λέει το ευαγγέλιο..

βράδιασε πάλι..

στον τοίχο η απουσία σου,
πως να πολεμήσω μόνος
πως να σταματήσω την μπόμπα
που σκάει δίπλα στα παιδια
πως να γλυτώσω το φαί
πως να πολεμήσω
τους ληστές
τις λίστες
την υποκρισία
τον φασισμό
τον θάνατο,

έσκισε η νύχτα τα πέπλα της
μαζύ της και η ΖΩΗ
σκιάχτρο και οι δυό
γιατί
γιατί
η απόγνωση ολοένα
βαθουλώνει τα μάτια
στο πρόσωπο

τόκατο να αντέξουμε

αν θές
μπορούμε να τις ντύσουμε
και τις δυό με έρωτα..

ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ

Ήρθες..
σε απόσταση αναπνοής,
στις ξεχασμένες μου ταξίδεψες
θάλασσες
σ'αγαπω ψυθίρισες
τον λυγμό πήρες
χαμένων χρόνων
το δάκρυ του άδειου χθές,

άκουσα μοναχά
τον ήχο της φωνής σου
καμπανολάλημα ελπίδας
σε άδεια αγκαλιά
είπες πως μ'αγαπάς!!
το είπες;
παράκρουση..
παρανόηση..
γιατί εγώ είχα ετοιμάσει
την παστάδα του έρωτα
γιατί έκοψα τόσα πολλά λουλούδια
να γεμίσω μια παλάμη χαδιού,

ήρθες..
σαν να άκουσα την ανάσα σου
να μου λέει πως πονάς για μένα
ήσουν τόσο κοντά μου;
τότε γιατί δεν ξέρω εγώ
την γεύση του φιλιού σου,

άκουσα τα χείλη σου
να μου μιλούν
για ποθέματα
για ηδονές
από απόσταση αναπνοής
άβυσσος
που είσαιιιιιιιι..

OI AΣΥΓΧΩΡΕΤΟΙ

Σου μιλώ
για τα δένδρα,τον καιρό
την πολιτική
πως πολλαπλασιάζονται
οι αχινοί
για τους πόνους των ανθρώπων
για τα λαγούμια
που μέσα τους κρύβονται
οι λεπροί,
για τ'άδικο
για την ανεμώνα
που φυτρώνει στον γκρεμό
για το χορταράκι
που καρτερά την άνοιξη
κάτω από το χιόνι
για τους πεινασμένους
που πεθαίνουνε
από αλλονών αιτία
για τους νέους
που σκοτώνονται
σε ιλουστρασιόν ζωή,
σου μιλώ
για πίστη
για απιστία
για πανσέληνους
για πόθους
δεν σου είπα όμως
το ποιό όμορφο
το ποιό εύκολο απ'όλα
πόσο πολύ σε αγαπάω..

τώρα με καρτερά η κόλαση
κατα πως πρέπει στους ασυγχώρητους..

ΤΟ ΦΙΛΙ

Ανέκφραστα μάτια
σα μουντά καλοκαίρια
πίσω από βιτρίνα κενή
σε έρημο δρόμο,
κλόουν σε άδεια παράσταση
καταδότης της χαράς
η απουσία
μιά θάλασσα που βράζει
μέσα της..

κρατώ στην χούφτα μου
το φόρεμα της ψυχής σου
να σε στολίσω θέλω πάλι,
να καρφώσω στα μαλιά σου
τα όνειρα ..

παίζω με τις αναμνήσεις
στεριώνω τις εικόνες σου
ιδίως εκείνη
που ξαπλωμένη ανάσκελα γυμνή
τα γόνατά σου ακούμπαγαν τον ουρανό,

ταράζομαι,
βγαίνω από του κρεβατιού
τον κρύο τάφο
μια αχνάδα φώς
την κρύα κάμαρη ζεσταίνει,
ήρθα και σε φίλησα
λίγο ποιό κάτω από την κοιλιά σου
κει που σμίγει το απέραντο
με την στιγμή,
όχι με πόθου φιλί
μα με ένα φιλί ευγνωμοσύνης
που υπήρξες στην ζωή μου..

ΝΥΧΤΑ

Νύχτα..
ετεροθαλής αδελφή
της μοναξιάς,

στα στριφογυρισμένα σεντόνια
δένονται κόμπος οι ώρες
στις σκοτεινές γωνίες
τρίζουν οι σιωπές
ήχοι ακαταλαβίστικοι..

μουγγαθήκαν τα ταβάνια,
δεν μιλούν!
μοναχά ακούν
δίχως συμπαράσταση
αμέτοχα πάντα,

τόση κούραση οι λεπτοδείκτες
θαρρείς και αποκοιμήθηκαν στο πρίν
απόκαμαν από την λεηλασία της ψυχής,

τρείς η ώρα
τρείς αιώνες μέχρι το ξημέρωμα..

ξαγρύπνια,

μπαλάκι οι σκέψεις
κτυπούν από τοίχο σε τοίχο
μοναξιά
αγωνία
πόλεμος
απανθρωπιά
ένας κόσμος που πονάει..

κραυγή πνιγμένη
πότε θα ξημερώσειιιι..

ύστερα εσύ,
φιγούρα πίσω από την κουρτίνα
χάνεσαι με των βλεφάρων το θρόισμα

γιατί
γιατί δεν είσαι εδώ
πόσο ευκολότερα θα ήταν όλα
θα λούζαμε μαζύ την νύχτα με φώς
γιατί,γιατί..

τώρα νύχτα,σκοτάδι,πάντα νύχτα
η απουσία σύντροφος
παράξενο..

πότε θα ξημερώσει..

ΧΡΙΣΤΟΣ και ΒΑΡΑΒΑΣ

Πνοές..
ανοιχτά παράθυρα
μια θάλασσα που αφρίζει
αλυχτούν οι νύχτες
κάτι θα ξεσπάσει,

κοιτώ τα μάτια σου
κρύβουν οδύνη
χαιδεύεσαι στην κόψη
του σπαθιού,
δεν σε τρομάζουνε οι κρότοι
σε τρομάζουν οι σιωπές..

την ανθισμένη ανεμώνη
κοιτάζεις στον γκρεμό
ζεί.. λες με δάκρυα εκεί,

μονολογείς σβησμένες λέξεις
των χαμένων σου απόηχος,
στεναγμοί..
στ'άσπρα σεντόνια πάνω της ζωής
λεκέδες από τον θάνατο του αύριο,

έξω από σφαλισμένα ερημοκλήσια
οι προσευχές σου
τάματα κάνεις σε άπονους αγίους,

γονατιστός ανηφορίζεις..
δεν το καταλαβαίνεις
κατρακυλάς,

τι καρτεράς..

πάτα πάνω στα κύμματα
γίνε λίγο Χριστός
για λίγο..
πήδα από το ένα στο άλλο
λήστεψε εσύ λίγο φώς
στων προσδοκιών σου τις ακτές
αχνοφάνηκαν τα πρώτα σπίτια,

πολέμα..
μην τους αφήνεις
οι Βαραβάδες να γινουν της ζωής σου..

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΧΑΜΟ ΤΗΣ

Μη ζητάς πολλά
να αρκείσαι στου λίγου το λίγο
πίσω σου παραμονεύει η πείνα,
μη ζητάς πολλά
έτοιμο είναι το ντουφέκι
η σφαίρα στο στήθος θα σε βρεί,

φόβος..
μη ζητάς πολλά.

οι μόστρες των αιδείων
στα μπουρδέλα τελείωσανε,

μάρτυρας τώρα
περιπλανιέσαι πάνω σε κρατήρες
ψεύτικων υποσχέσεων
μέσα σε σκονισμένες αποθήκες
απατημένων ιδεών

στο κεφαλόσκαλο της υποταγής
άφησες τα λιγοστά σου όνειρα
φόβος
γεννάς ήττες
από υποδουλωμένες συνουσίες
όμως να ξέρεις
με υπόλοιπα δεν τρέφεται η ζωή
και η ελεημοσύνη
δικαιολογία του άδικου είναι...

ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΧΡΏΜΑΤΑ

Του Σεπτέμβρη χρώματα
όπως αυτά του αποχωρισμού θλιμένα,
γλυκά όπως το ξελάφρωμα του ουφ..

κοίτα..
οι πιρουέτες των φύλλων στον αέρα
ο τελευταίος τους χορός
δεν λυπούνται
ζήσανε!!

του Σεπτέμβρη χρώματα
αποχαιρετισμός και καλωσόρισμα..

σα δάκρυ κυλά το ηλιοβασίλεμα
στα χείλη της θάλασσας
και η ανατολή της προσμονής
σε λίγο θα φωτίσει,
ακόμη λίγο
φεύγει το σκοτάδι,
ύστερα το πρώτο της χαμόγελο
λαμπερό,
σαν γυναίκας που γεύτηκε τον έρωτα
στου αγαπημένου της την αγκαλιά,
το φως όλο του κόσμου
η δύναμή του..

του Σεπτέμβρη χρώματα
αντοχής και παράδοσης..

αντιθέσεις!
συνύπαρξη;

το ραδιόφωνο του κόσμου
εκεπέμπει στην συχνότητα
της μοίρας..

Ο ΤΟΙΧΟΣ

Ζωγραφίζω με τα μάτια
τον άσπρο μου τοίχο,
ιδίως τις νύχτες
τις έρημες νύχτες..

παίρνω ίσκιους του φεγγαριού
και φτιάχνω την μορφή σου
με το ανέμισμα της κουρτίνας
ρίχνω τα μαλιά σου στο πρόσωπο
σαν την φωτογραφία σου
με το φως της λάμπας του δρόμου
φτιάχνω την ματιά σου,
ατίθαση και υποτακτική,
που και που σηκώνω το χέρι
να συμπληρώσω μια γωνιά σου
λιτές οι γραμμές
χωρίς χρώμα
φωτογραφία ασπρόμαυρη..

σε ζωγραφίζω γυμνή
παραδομένη..

κλείνω τα μάτια
τα ανοίγω
σε βλέπω να περπατάς
πάνω στα κύμματα
να έρχεσαι σε μένα
απλώνω τα χέρια
σ'αγκαλιάζω
σε φιλώ
σε γεύομαι,
ύστερα πάλι σταυροπόδι
να πίνεις τον καφέ σου,
να λούζεσαι
αλαφροφόρετη να κοιμάσαι
σε φιλώ στην πλάτη
νοιώθω το ρίγος σου
ύστερα το γέλιο σου ακούω..

ζωγραφίζω με τα μάτια
τον άσπρο μου τοίχο
ίδίως τις νύχτες
τις έρημες νύχτες..

πόσο μου λείπεις
πόσο πολύ σε θέλω..

ΜΟΥ ΕΤΑΖΕΣ ΖΩΕΣ

Μου έλεγες πως μ'αγαπάς
μου έταζες ζωές,

τα χείλη σου
άπληστα ρουφούσα,
ήθελα να ζήσω,
χώμα γινόμουν,
να ριζώσεις πάνω μου
να καρπίσουνε οι αμαρτίες..
ως την άφεση,
κέρδιζα χρόνο
ήθελα να ζήσω,

μου έλεγες πως μ'αγαπάς
μου έταζες ζωές,

από την φλόγα του κορμιού σου
αναδυόμουν,
τον σπόρο του έρωτά σου
καρτερούσα
να τον μεγαλώσω στην χούφτα μου,
έτσι κέρδιζα χρόνο
ήθελα να ζήσω,

μου έλεγες πως μ'αγαπάς
μου έταζες ζωές,

ήσουν μακριά
μια χουφτιά ο κόσμος όλος,
είχα τα κύματα
είχα τ'αγέρι
που σ'έφερναν κοντά μου,
του λουλουδιού είχα το άρωμα
τα μάγια όλα της άνοιξης
του αυγούστου την πανσέληνο,
όλα τους σ'έφερναν κοντά μου,

το βαριανάσεμα του πόθου σου
μου έταζε ζωές,
στις σπηλιές της ηδονής έμπαινα,
να τις ιχνηλατήσω ήθελα όλες,
κέρδιζα χρόνο,
άπειρες φορές
γενιόμουνα στους οργασμούς σου,
ήθελα να ζήσω,

μου έλεγες πως μ'αγαπάς
μου έταζες ζωές..

το μάυρο πέπλο της σιωπής
μοιρολόι βουβό
στις ταμένες μου ζωές,

στην άκρη των κυμάτων ζείς,
κορφολογώ τις αναμνήσεις σου,
γίνονται δάκρυα
γίνονται στοχασμοί,

ακόμη ΖΩ..
 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ

Απροσπέλαστο
το ταξίδι στο αύριο,
ευνουχισμένοι της σκέψης
παραδομένοι στην ελεημοσήνη,

αδιεκδίκητο το παρόν,

σκυφτοί,
καμπούρηδες της χαμένης αξιοπρέπειας,
παραπατάμε ανύμποροι
πάνω στα σπασμένα γιαλιά του εγώ μας,

πληγές χωρίς αίμα
κακοφορμίζουν
μέσα στις φυλακές
έντεχνων αδιεξόδων,

άνευρες ώρες
κοροιδεύουν τον χρόνο,
η ζωή χάνεται φοβισμένη,

το ξεροκόματο
παντεσπάνι άβουλων πεινασμένων,
η αρπαγή δίδυμο αδελφάκι τους,

όμορφος κόσμος,
της καθημερινότητας η αγριότητα
επίδεσμος της εξαθλίωσης,

ένα κομάτι ψωμί,
ένα κινητό,
μια κάμερα,
του έρωτα η πείνα,
του μισθού η αγωνία,
η ανεργία,
οι  αντικαθεστωτικοί,
πιόνια στην ματωμένη
του συνφέροντος αρένα,
ζωές πεταμένες από ταράτσες,
η αγριότητα,

σταύρωση της ψυχής
στον σταυρό της ανάγκης,

με την μάσκα των ηλιθίων
με αλυσίδες στα πόδια
γυροφέρνουμε
στο προαύλιο του κόσμου
της επανάστασης ανύμποροι,

δεν ειναι αυτός ο κόσμος μας
άλλος είναι
πάμε προς τα εκεί.. 

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

Υπολανθάνουσα ζωή
χρόνος παρα-κείμενος,
μισό,
κατοικία ερείπιο
τάχα ζείς,
στάζει από παντού
σταλαγματιές απόγνωσης,
οβίδες που σκάνε στην ψυχή,
απελπισία,
κρύο..
χειμώνα-καλοκαίρι κρύο,
μισή παρουσία
απουσία,

χρώμα κίτρινο
κιτρινισμένα φύλλα,
ανούσια λόγια
έτσι κάτι να λέμε..

στρώσε τραπέζι..
πάλι βρέχει..
ξέρεις,ο γείτονας
αγόρασε ομπρέλα..

τίποτα για μάς,
ένα "έλα",
ένα "τι έχεις".
ένα "σ΄αγαπώ",
ένα "σε νοιάζομαι",
ένα "σε θέλω",
τίποτα,
ας είναι τόσο απλό
αυτό το "ένα",
ας είναι  το πάθος
μέσα του κρυμένο,
ας είναι κρυμένη
μέσα του η ζωή,

απουσία,
ορατά φαντάσματα
στον ίδιο χώρο,
κατάσταση ζωής
υπολανθάνουσα,

μην πάρει φως
και χαλάσει η φωτογραφία,

πόσο ωφέλιμο αλήθεια το σκοτάδι;
αντεστραμένοι ρόλοι,
το φως ο φόβος
η ασφάλεια στο σκοτάδι,
μη φανερωθεί η απουσία,

κοιμητήρι ονείρων η ζωή,
πορεία σίγουρου θανάτου,
έρημος,

κτυπούν τα πιάτα στον νεροχύτη
ξεφεύγει το δάκρυ,
με γυρισμένη την πλάτη στην ζωή,
με τις ρυτίδες αμήχανες,

κύλισε ο χρόνος
χωρίς σύγκρουση,
χωρίς έκρηξη,
χωρίς πάθος,

το άλφα τελευταίο σου γράμμα,
εκεί έμεινες
ντυμένος με τα αποφόρια της ζωής,
ζητιάνος της,

τι κι αν σου έκλεισε το μάτι η πανσέληνος
με ένα συννεφάκι ρίσκου
που διάβηκε από μπροστά της,
τι κι αν σε κάλεσε το ηλιοβασίλεμα
στον δρόμο που χάραξε στα κύμματα,
στην άκρη του έμεινες,

ας έκανες μερικά βήματα,
ας βούλιαζες,
θα ήταν αρκετά
να βάλεις την όμορφιά μέσα σου,

τέλος-τέλος να νοιώσεις
το ΡΙΓΟΣ της ζωής..

ΞΕΧΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Δίνη..
κάτοχοι άδειας ζωής,

ξεχνώ τα μάτια σου,
σφαλιστή ταμπακέρα ονείρων,
μην την ανοίγεις
δεν υπάρχουν μέσα όνειρα,

ξεχνώ τα μάτια σου,
μια μέλισσα
έπεσε στο ποτήρι μου,
πνίγηκε στην πίκρα του,
άφταιγη η καυμένη!

ξεχνώ τα μάτια σου,
ένα και ένα.. άβυσσος
ζωή κρεμασμένη
σε σκιάχτρου σταυρό,
κουρελήδες του τώρα,

ξεχνώ τα μάτια σου,
άνεργες υφάντρες αγάπης,
πιστόλια στον κρόταφο
ο χρόνος τελειώνει,

ξεχνώ τα μάτια σου,
πλάι μου ο βασσιλικός
έβγαλε σπόρους,
θ'ανθίσει του χρόνου,
αντιστέκεται,
ελπίδα,φως,
δυό περιστέρια λευκά
πέταξαν αντάμα
αφού πρώτα φιλίθηκαν
στο σύρμα πάνω,

ξεχνώ τα μάτια σου,
τραβώ στο άπειρο
αυτό το ξέχασμα
να υπομένω,να αντέχω,
να νικώ,
ΥΠΑΡΧΕΙΣ,
δικαιολογία για να ζώ
σ'αγαπώ..

ΕΦΥΓΕΣ

Έφυγες,
έσβησες τα χνάρια σου
σαν το κύμα που σβήνει
τα σ'αγαπώ της άμμου,
σαν του χωρισμού το απαλοφίλημα,
σαν την πανσέληνο που λιγοστεύει
ξοδεύοντας τα δάκρυα του έρωτα,
σαν το πυρωμένο ηλιοβασίλεμα
που βουτά στην θάλασσα
να σβήσει τον καημό,
έφυγες
από μια μισόκτιστη φωλιά
που μέσα της πρόλαβαν να γεννηθούν
πόθοι και προσμονές και έρωτες,
ακάλεστη ανέβηκες στο σύννεφο της ουτοπίας,
έφυγες
σαν το αστέρι που πέφτει και χάνεται
πριν να το προλάβει η ευχή,
έφυγες με τσακισμένο το ένα σου φτερό..

O HXOΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Ο ήχος της φωνής σου,
οι λέξεις σου,
των χειλιών σου ο ψύθιρος
το "σ΄αγαπώ" καλέ μου,
τα πρόστυχα της αγάπης λόγια,
τα αστεία σου
το γέλιο σου
το "έλα"σου,

θύμισες,
ξαπλωμένη ανάσκελα
γυμνή,
μισή φώς
μισή σκιά,

η σιωπή
η σιωπή σου,
γκρεμίζομαι
από το αναδιπλωμένο σου γόνατο,

όσο-όσο
ξεπουλάω τις χαρές μου όλες
να σε ακούσω να μου ξαναμιλάς,
να ακούσω πάλι
τον ήχο της φωνής σου,
μη μου πείς "σ'αγαπώ"
διάβασέ μου μια λέξη
απο μιά εφημερίδα
θα μου είναι αρκετό,

εγώ δεν έπαψα να σ 'αγαπάω
μη σταματήσεις εσύ για να θυμάσαι,
μέσα στις αναμνήσεις σου
έχω κρυμένη την ελπίδα,

μιά ώρα απουσίας
βδομάδες,χρόνια,
ο χρόνος έγινε αόριστος,
σταμάτησε να κυλά
λύγισε,

άφησε το δάκρυ του
να κυλίσει
στα σκαμένα μάγουλα
του απεγνωσμένου τώρα..

ορφάνια που καίει τα χείλη..

ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΤΟΣ

Με γυρισμένη την πλάτη
να μην βλέπεις τον θάνατο,
η μοίρα σου,
αιώνες τα δευτερόλεπτα
του κρότου..

καθισμένη στο χώμα
τον γεννάς,
τον θάνατο..

συνουσία τρέλλας,

γαμημένος νούς..

τι σκεφτόσουν,
που παραδόθηκες,
τι όραμα έβλεπες..

ο θάνατος μοιάζει με παράδεισο
η κόλασή του είναι η ζωή σου,

τυλιγμένη με αμαρτίες
που δεν έζησες
έπεσες ανάσκελα,
τελευταία σου αντίσταση,
έτσι..να γαμηθείς με τον ουρανό
να τον κοιτάς στα μάτια
καθώς θα γίνεσται ένα..

ποιός Χριστός και ποιός Αλάχ..

εικοσι τρία χρόνια
γεμάτα ντροπή,
γιατί τάχα..

αμαρτία η αγάπη,
ποιανού θεού οι μπόμπες
τα τρομαγμένα μάτια των παιδιών,

μπόμπες υποκρισίας τα δάκρυα,
σκάνε πάνω σε έρημα σημεία
συνήδεισης
ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΤΟΣ,

το θέτρο της βαρβαρότητας συνεχείζεται..
πράξη μία...κουρτίνες..

ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

Αφυδατωμένες σκέψεις
έρημος,
νους ελεγχόμενος,
βύζαγμα
σε άδειο βυζί
ξεγέλασμα,

δίπλα στο τίποτα
το κάτι,
ένα δύχτι μπορεί λαχανικών
μια σαρακοφαγωμένη ελπίδα,
ελεημοσύνη,
σερνάμενα βήματα,

είναι αρκετό το κάτι
είναι πολύ το κάτι,
είναι το πάν το κάτι,

υπόκλιση,
ευχαριστώ,

πίσω από το φουστάνι της μαμάς
κρυμένοι,
αναζήτηση επιείκιας,

φταίμε-φταίμε..

αθόρυβες οι αλυσίδες
στα πόδια,
υποκρισία,
δεν χτυπούν
ξεχαρβαλώνουν τον νου,

παντομίμα ζωής
κλόουν σε ξένη παράσταση,
παρα φύσιν όλα,

γκρέμισε το σκηνικό
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ
Η ΖΩΗ ΣΟΥ..

ΚΕΡΔΙΣΑΝ-ΧΑΣΑΜΕ

Κιτρινισμένες ελπίδες,
πότε γεννήθηκαν
πότε κιτρίνισαν,
πότε μαράθηκαν
πότε πέσανε,

μιά ζωή στο λίγο,
στο μέτριο
στο κάτι,

συνήθεια,
εμπαιγμός,
μοιρολόϊ,

λόγια θρήνου
σικέ επαναστάσεις,
μούτζες ανάστροφες
στο πρόσωπό μας,
ωραίο όπλο,
ανικανότητα αυτοκτονίας
το κάναμε το χρέος μας,

ας μας κοιτά
με τρομαγμένα μάτια
η επόμενη γεννιά,
ζητιανεύουν όνειρα,

λεηλασίες ψυχών,
υποσχέσεις υποταγής
εξαθλίωση,

ΚΕΡΔΙΣΑΝ-ΧΑΣΑΜΕ,

ματωμένα γόνατα,
δεν είναι περπατησιά αυτή,
δεν έχεις ορίζοντα σκυφτός,
μήτε θάλασσες να ταξιδέψεις,

φθηνά βραχιόλια στα χέρια,
κοροϊδία,
ταυτότητες,
το όνομά σου
σκλάβος,
μήτε αριθμός κανένας,

μάζα,
μάζα ανθρώπων
ζημωμένη με το τίποτα,
άδειος νούς,
έλεγχος,

κέρδισαν-χάσαμε..

να μυρίσω λίγο βασιλικό
λίγο δυόσμο,
υπάρχει ακόμη ζώη,
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΖΩΗ.....
 

ΑΡΝΙΕΜΑΙ

Αρνιέμαι την καταδίκη,
την έπαρση αρνιέμαι,
τον εφυσηχασμό αρνιέμαι,
της ζωής μου την τελευταία μέρα
αρνιέμαι,

στο τώρα ποντάρω,
ας το στοίχημα ένα μικρό
μαραμένο,πεσμένο φυλλάρακι είναι,
κάποιου λουλουδιού,

μετέωρος στο χείλος της ζωής
ανάμεσα στην άβυσσος ταλαντεύομαι
και την ελπίδα,
σώνομαι γατζωμένος
στην κόκκινη ηλιαχτίδα της ανατολής,
και την πορφυρένια πάλι
του δειλινού μαγεία,

μεσάνυχτα ακριβώς
αρχίζω να φυτεύω
έρωτες-πόθους-προσμονές,
το πρωί όλα θα τάβρω
ανθισμένα,

το όνομά σου ψυθιρίζω,
τον θάνατο αρνιέμαι..

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Ξύλινες μάσκες
δάκρυα παγωμένα,
καλιτέχνες του δρόμου
στο δρόμο του παράλογου,
ακουμπισμένοι στον τοίχο
το "δεν είμαι εγώ",
βαμένοι με χρώματα
ξέβαφα,
κλόουν σε παράσταση ζωής,
γέλιο πικρό,
γέλιο φτιαχτό,
γέλιο αδειανό,
ανοιχτή η αυλαία
του συμβιβασμού,
ο υποβολέας ψυθιρίζει
διαρκώς συγκατάβαση,
ναι,ναι,ναι,..

μοναξιά,
δράμα,
άρχισε να λειώνει το δάκρυ,
ανασαίνει η ψυχή,..

κουρτίνες γρήγορα
μη δούν πως κλαίω,
βγάζω την μάσκα
δικό μου το αμάρτημα,
μια χαραμάδα ανοίγω
στις μαβιές βαριές κουρτίνες,
κοινό,
πέντε,δέκα,εκατό,χιλιάδες,εκατομύρια,
δεν σε βλέπω,
ΛΕΙΠΕΙΣ-ΛΕΙΠΩ..

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο ίσκιος του έρωτα,
ο ίσκιος της αγάπης,
ο ίσκιος της ζωής,
όλα ίσκιος,
το αληθινό απών,

μοναχά η θλίψη
έχει πρόσωπο,
χιλιάδες πρόσωπα,
απουσίας-ανημποριάς
απόγνωσης-απώλειας,

στα μισοσκόταδά της μάχομαι,
κόντρα ρίχνομαι στον ποταμό,
ανεβαίνω και γκρεμίζομαι
ανεβαίνω και γκρεμίζομαι,
ύστερα πάλι από την αρχή,..

πιάνομαι από τα κλαδιά της ελπίδας,
άλλα σπάνε,άλλα λυγάνε,
κανένα τους δεν με τραβάει στην όχθη,

γράφω στο νερό
τον επίλογο,

"όλα ίσκιος"

κι ο θάνατος ίσκιος..

ΤΟ ΜΑΡΑΖΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Πόσο με πληγώνει
τούτη η σιωπή,
κίτρινα φύλλα
τα λόγια σου τα ειπωμένα,
ψες λουλούδια ανθισμένα
στους κήπους της καρδιάς,

έλεγες πως μ'αγαπάς,

στην θάλασσα τα σκόρπαγα
να γιομίσει τον κόσμο
με το άρωμά σου,
γήτευα με τούτα
τις αναποδιές,
γλυκολάλητες καμπάνες
στις δικές μας τις χαρές,

έλεγες πως μ'αγαπάς

μια σπιθαμή γινότανε
η απόσταση,
οι θάλασσες και τα βουνά
ζωγραφιές μοναχά στον χάρτη,

πόσα σκαλοπάτια
έχει τούτη η σιωπή;
σε ποιά άβυσσος με πάει;
το μαράζι του έρωτα
τύλιξε με το μαύρο πέπλο του
τον ήλιο,
παντού σκοτάδι,πάντα σκοτάδι,

αρίζωτος είμαι χώρια σου..

ΒΡΩΜΑΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

Καταστρεμένες ζωές
φερμένες από την κόλαση
της ελπίδας,
έχει και η ελπίδα κόλαση,
είναι αυτή που σκοτώνει τα όνειρα
πριν γεννηθούν,
ονειρευόσουν
πλάι στο ποτάμι,
από τον ίσκιο κάτω του πλάτανου,
μέσα στην λουλουδιασμένη σου αυλή,
στα παραμύθια της γιαγιάς,

νέο κορίτσι ονειρευόσουν,
πήρες την μεγάλη στράτα
για το όνειρο,

σουρούπωνε..
γκρίζο έλεγες είναι
θα ξημερώσει,
προχώραγες,
μα κείνο κράταγε σε μάκρος,
συνέχιζες,
αντίς για την ανατολή που καρτέραγες
σε πρόλαβε η ζωή,
σε φίλεψε με λίγο από θάνατο,
σε ξεγέλασε και κείνη η τσιγκάνα
που είπε πως θα ζήσεις
ως τα βαθειά σου γεράματα,
ψέμματα,
σε ξεζούμισε στα εικοσιδυό σου,
σε έβαλλε στο κάδρο του τρόμου,
τότε αποκαλύφτηκε και το σάπιο πρόσωπο
μιας ξεφτιλισμένης κοινωνίας,
οι γαμιάδες της είδαν και φοβήθηκαν
το δικό τους σάπιο πρόσωπο,
οι γαμιάδες σου
αυτοί που γάμαγαν την ψυχή σου,
τρέξαν να κρυφτούν στους υπονόμους
της υποκρισίας,
η ανευθηνότητα της μαγκιάς,
χωρίς προφυλαχτικό η μαγκιά
χωρίς προφυλαχτικό και η ζωή,

βρωμάει ο αέρας..

ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ

Πως γίνεται
να σου κρύβει την θέα
προς την θάλασσα
ένας τόσο δα
μικρός βασιλικός;
δεν λέω
καλός είναι,
μα ξανοίξου στα πέλαγα
το αναπάντεχο νοιώσε,
γέμισε τις λευκές σου σελίδες
με ερωτηματικά,θαυμαστικά,
κόματα,τελείες,αγκύλες,
παρενθέσεις,..

σαν τελειώσουν
τα σημεία στίξης
ξαναγύρνα πάλι
στον ίσκιο του βασιλικού
με την θάλασσα μέσα σου,..

ταξίδεψες την ζωή σου..

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ

Το ρολόι έσταζε τις ώρες του
στης μοναξιάς την κρύα παλάμή,
αργά,βασανιστικά,
δήμιος που στα χέρια του κρατά
την χάρη ζωής,
κινηγημένες οπτασίες
με κομένα χέρια
χορεύουν τον χορό
της ουτοπίας,
γυμνώθηκαν  οι πειρασμοί
αβάσταχτο να κάνουν το μαρτύριο,
σαλεμένος νούς
αφουγκράζεται της ερημιάς
τους ήχους,
στο κάδρο του παραθύρου
ο ίσκιος της απουσίας,

αλόγιστο και τούτο το φεγγάρι,

στο περβάζι του
ο μικρός βασιλικός μοναχά
ληστεύει ελπίδες,
σε θωρεί αλαφροφόρετη
στην προκυμαία εκείνου του λιμανιού
όπου προσάραξαν τα όνειρά μου..

ΑΔΕΙΑ ΖΩΗΣ

Στο κατάστρωμα της θλίψης
κοιμούνται,΄σερνονται,βαριανασαίνουν
τα χαμένα όνειρα,
ξέμειναν πίσω,
ιαχές ψεύτικες
τα παραπλάνησαν,
από σπασμένες κουπαστές
προσπαθούν να κρατηθούν,
γύρω τους μολυσμένα λόγια
επιτήδειων φονιάδων συνείδησης,
χλωροφόρμιο αναισθησίας
παράλυσης,
παραλυμένα αύριο
από ελπίδες ξεκοκαλισμένα,
καμουφλαρισμένες υποσχέσεις
ταξίματα σωτήρων,
αφού σου κόψανε το ένα σου πόδι
υπόσχονται να σου σώσουν το άλλο,
ψέμματα,
κι αυτό ψέμματα,
εγώ όμως δυό πόδια είχα
και μια ψυχή που βρόνταγε
στα στήθη,
αυτή που να μην ακουστεί φοβάται
δεν είναι δική μου,
ούτε δική σου είναι,
κτύπα το πόδι σου
να σειστεί η γής,
την ΑΔΕΙΑ ΖΩΗΣ
την δικαιούσαι
δεν την επαιτείς..

ΕΛΛΕΙΨΗ

Απέραντη θάλασσα,
ονειροτάξιδες σκέψεις
καίκια του έρωτα
πάνω της χορεύουν,
στου πόθου τον ρυθμό
λικνίζονται,
σαν ερωτευμένοι γλάροι
με τις αμαρτίες
ζυγιάζονται στα πέλαγα,
ξεγυμνώνουν τα πάθη τους
ζητούν να ζήσουν..

ένα δάκρυ βαρύ
σαν απουσία
στάλαξε μέσα της,
φουρτούνιασε..

πέρα μακριά,
στην Αλόννησος
την Κρήτη
τον Ατλαντικό,
εδώ
στην αντικρινή ακτή,
τι σημασία έχει,
μαβιά σύννεφα
σκυθρόπιασαν την χαρά μου,
η απουσία σου,
πάλι η απουσία σου,
πόσο θα αντέξω..

ΕΙΣΑΙ Η ΓΗ

Σε περίμενα,
το κάλεσμά σου
γιόμισε την ύπαρξή μου,
οι αλυσίδες μου
γίνανε φτερά,
ξεφαντώνω με το τραγούδι
του τζίτζικα,
τι όμορφο ακούγεται;
σ'αγαπώ,
ένα κλωνί βασιλικού
όλος ο παράδεισός μου,

διπλοπόδι κάθισες γυμνή
επάνω στην καρδιά μου,
την ζεστασιά σου νοιώθω,
η μήτρα σου
με ρίζες σου την γέμισε,
ανθοβολώ και μαραίνουμε
όπως εσύ,
ζω και αναπνέω
όπως εσύ,
θλίβομαι και χαίρομαι
όπως εσύ,
μερώνω και σκοτεινιάζω
όπως εσύ,
μόνο..
μόνο όταν χουφτιάζω το στήθος σου
κατακτητής γίνομαι
ολάκερης της γής,
είσαι η ΓΗ..

ΓΥΝΑΙΚΑ

Καρποβολάς χαρές,
η μυσταγωγία του έρωτα
στον ναό του κορμιού σου
λάτρες σου γεννάει,

επαναστάτες εραστές
στα πόδια σου
τα όπλα τους καταθέτουν,

σε τρυγούν και άτρυγη μένεις,

ατέλειωτη,
ανυπότακτη,
εξουσιάζειςτην ζωή,

γεννάς
δίνεσαι
αφαιρείσαι
όλα εσύ,

θάλασσα και ουρανός,

οι ροδόνες σου
ο παράδεισός μου,

ΓΥΝΑΙΚΑ..

ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε δεν μπορεί
θα λευτερωθούν οι σκέψεις,
κάποτε το θρόϊσμα των φύλλων
άνεμος δυνατός θα γίνει,
θα παρασύρει κείνους
τους ακανθώδεις θάμνους
που τρυπούνε τις ψυχές,
κάποτε δεν μπορεί
το παράπονο οργή θα γίνει,
θα ισιώσει τις σκυφτές τις πλάτες,
κάποτε η σιωπή
που τ'απόβραδα τριγυρνά
στις γειτονιές του κόσμου
κραυγή θα γίνει,
θα ξεμπροστιάσει την αδικία
που είναι κρυμένη
πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα,
κάποτε δεν μπορεί
οι λεηλατημένες ζωές
θα βάλλουνε πλάτη
κόντρα στην απόγνωση,
κάποτε,
κάποτε δεν μπορεί,
το ματωμένο χάραμα
δεν θάναι από τους τυρανισμένους
της γής,
μα θάναι κόκκινο
επειδή θα γενιέται
το πάθος για ΖΩΗ,
κάποτε,
τι κάποτε,
ΧΘΕΣ..

TATOYAZ

Yπνοβάτης της ζωή μου,
ζω για το ακάτεχο
για το αδοκίμαστο,
αποπλανώ την ελπίδα,
πίσω από μαύρα παραβάν
αναστεναγμός ουτοπίας,
σε περιμένω,
πού,πότε,
περιφέρομαι μέσα στην απουσία σου,
μισός,
μισός,
το άλλο μου μισό
η παρουσία σου
εσύ,..

χάραμα
σκοτάδι πάλι,
λείπεις,
τα τριαντάφυλλα
ξεψυχισμένες μου λένε καλημέρες,
τα φύτεψα για σένα,
πλημύρισαν οι στράτες
από απελπισία,..

υπνοβατώ
έξω από την ζωή μου,
κρυώνω,
λείπει η ζεστασιά της ανάσας,
κουλουριάζομαι
στις γωνιές της μοναξιάς,..

φανερώσου,
μπορώ να ακούσω τα βήματά σου
από μίλια μακριά
μέσα στην οχλοβοή του κόσμου,
μέσα στην θύελλα του ανέμου
ξεχωρίζω την αύρα
από το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων σου,.

άγγιξέ με,
αστραπή ζωής το άγγιγμά σου,
τατουάζ ανεξίτηλο
στο στήθος μου,
βαθειά χαραγμένο,..

στις ράγες του τρένου
της προσμονής
άφησα τα ίχνή μου,
ακολούθα τα,
μη χαθείς αγαπημένη μου..

TOΣΟ ΑΠΛΗ.

TOΣΟ ΑΠΛΗ..

Μη διστάζεις,
τόσο απλό
τόσο αληθινό
είναι να πείς
σ'αγαπώ,
αν δεν μπορείς
πες δίψασα,
έρχομαι να σου ζητήσω
ένα ποτήρι νερό,
θα καταλάβω πως μου λές
σ'αγαπώ,
σ'αγαπώ,
θα φανεί στο λίκνισμα της περπατησιάς σου,
στπ πετάρισμα των βλεφάρων σου,
στο αγέρι της ανάσας σου
που θα γεμίσει την κάμαρα,
θα το καταλάβω από το φως της νύχτας,
από το τέλος του μαρτυρίου,
από το κόκκινο φιλί σου
στον σταυρό της απουσίας,
τόσο απλή η λύτρωση..

(πες δίψασα)..

ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟΥΣ

Σάπια υπολείματα
σκοτάδια οι μέρες,
απαίδευτοι γραφιάδες
γινήκαν βασιλιάδες,
οχετοι έπαρσης
ψεύτικοι σταυροί
μαρτύριο τάχα πόνου,
νοιάζονται λέει
γελοιότητες,
τρωκτικά της ζωής
αφαίμαξαν την χαρά
αγωνία,φτώχεια,
κρυφτούλι με το αύριο,
της εξαθλίωσης βρυκόλακες,
λόγια ασήμαντα
πέτρες σε άγονα χωράφια,
θα μας σώσουν
πως,
δεν καρπίζουν οι πέτρες,
κάναν τις προσδοκίες μας θηλιές..
καιρός,
είναι καιρός,
φως-ήλιος,
να λαμψουν οι μέρες
να γιατρευτούν οι πληγές,
τιμωρία!
ΞΕΧΑΣΤΕ τους
σαν ανα μην υπήρξανε ποτές..

ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ

Σκέπασες με κουρέλια
τα όνειρά σου,
ταπείνωσες τις επιθυμίες σου,
σκουριασμένη άγκυρα
ριγμένη απο το χθές
σε ξεβρασμένα κακοτόπια
η ψυχή,
ανάδρομη η σκέψη,
απρόσμενα δάκρυα,
η ξεγνοιασιά του σπουργιτιού
χάθηκε στο πρώτο χιόνι της,
ξεστρατισμένες οι ελπίδες
της καρδιάς,
το άρωμα του κορμιού της
ανάμνηση ζωής,

κάτω απο την γέφυρα
της μοναξιάς
με το χνώτο
προσπαθείς να ζεστάνεις
την άγρια ερημιά,

άδικος κόπος..

μερεύει μόνο
στην σκέψη εκείνης,
τόσο απλό,

σκέψου πως ένα άγγιγμά της
μπορεί να σου δώσει πίσω
τον παράδεισό σου,

τόσο απλό...

υ.γ.
πόσο ζεστή είναι η χούφτα της..

ΑΓΝΟΗΣΤΕ ΤΟΥ ΑΦΑΝΤΟΥΣ

Αγνοήστε τους άφαντους,
οργή,αηδία,
όχι δάκρυα,
θυμός,
θυμός που σιγοβράζει,
να εκραγεί,
μάσκες των ανύπαρκτων
αγνοήστε τους άφαντους,
του συστήματος παρόντες
δικοί μας απόντες,
πετροβολούν-ψηφίζουν
καίνε κτίρια-καίνε ψυχές,
αγνοήστε τους,..

μαλιά κολημένα στο μέτωπο
όχι από αγωνία,
όχι από φόβο,
από έρωτα μοναχά
ΕΜΕΙΣ,..

στο αγνάντι του δρόμου
φρίκη,

τότε κείνη η κοπελιά
μέσα από τα αποκαίδια
που τρέχει πρός το μέρος μου
ποιά είναι?

α..ανεμίζουν τα μαλιά της
η ΖΩΗ είναι,
μόνο της ζωής
της οποιαδήποτε ΖΩΗΣ
ανεμίζουν τα μαλιά,

θα νικήσουμε..

ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ

Πεθυμιές
χρόνων που διάβηκαν,
ελαιογραφίες
στιγμών ζωής
σε κάδρα αναπόλησης,
με μπέσα,
και το καλό και το κακό,

όχι πουλημένης ζωής
στους πραματευτάδες της βίας,
στους σκοπευτές της συνέίδησης,
στούς ανέραστους δοσίλογους
ξεπουλημένης αρετής,

ξερατά μιάς ζωής
που ύπουλα σε επιβάλλανε,

φεύγει το τρένο,
στα θολωμένα του τζάμια
ούτε ένα μύνημα,
ούτε ένα λουλούδι αποχαιρετισμού
στις αποβάθρες,

στέκεις εκεί
με την ελπίδα πλάι σου ανάπηρη,
κοιτάς πέρα μακριά
τα νιάτα που φεύγουν
με ρημαγμένες ψυχές,

στολίζεις το τραπέζι
με δακρυσμένο ψωμί,

νύχτα,
γεμάτος ο ουρανός
σκόρπια δάκρυα,
το φεγγάρι
ξομολογητής του παράπονου,

ξεχείλησε το άδικο,

το δίκιο κλεισμένο στην γροθιά,

το ξέρεις,

τούτη η γροθιά ποτέ της

δεν είναι χάδι..

ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Κάθε φορά
στις σημειώσεις ψάχνω
της ψυχής  μου
την δική σου απάντηση,
σειρά κενή,
αδείαζει η ζωή μου,

όσα τριαντάφυλλα
και να σου στείλω
επιστρέφουν μαραμένα
πίσω,
παραλήπτης άγνωστος,

πως;
πως,,,τότε εγώ
που βρήκα την διεύθυνση,
δεν είναι αυτή
που στο στήθος μου
είναι γραμμένη;
δεν είναι αυτή
που μου ψυθιρίζει
η καρδιά μου;

όχι!
συγνώμη..
λάθεψα..

ΤΑΜΑ

ΤΑΜΑ

 Δευτέρα, 30 Ιανουάριος 2012 στις 9:31 μ.μ.

 

Εσκυβα να σε προσκυνήσω
μέσα σε ναούς
αμετανόητων αμαρτιών,

η νύχτα
χαμίνι στα σοκκάκια της ηδονής
με τράβαγε από το χέρι
στις παραδεισένιες κολάσεις
του κορμιού σου,
σαν σε πεύκο
χάραζε πάνω του
σχησιματιές μελιού,

γυμνή εσύ
έσφιγγες μες τις λαγόνες σου
τον έρωτα,
γένναγες την ζωή,

άφησα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
στολισμένο
με δροσοσστάλες της αυγής
στο λατρευτό σου σώμα,
τάμα για της ζωής μου
το θάμα,

εσύ..

ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΤΟΙΜΗ

Δεν ήσουν έτοιμη,
πήρες να ζωγραφίζεις το όνειρο
μα σου έλειπαν τη ψυχής τα χέρια,
μιά μουτζούρα έφτιαξες και κείνη ατέλειωτη,
φόντο τάχα έβαλες τον ήλιο,την θάλασσα,τον ορίζοντα τον μακρινό,
έλειπε όμως το έιδωλο,
έλειπε το πάθος,το ρίσκο,ο γκρεμός,
αλήθεια γιατί με έστησες απέναντι;

δεν ήσουν έτοιμη,
πήγες να πετάξεις και σωριάστηκες
πριν ανοίξεις τα φτερά σου,
ας ήμουν εγώ πάνω στο κλαρί του έρωτα
να σου φωνάζω έλα,
φοβήθηκες,έτρεμες το ύψος,
τότε γιατί μου ψυθίρισες πως έχεις φτερά;

δεν ήσουν έτοιμη,
πήρες να φτιάχνεις το σκαρί του ταξιδιού σου
και όταν τέλειωσες και μου είπες
έλα πλάι μου στο πηδάλιο
διαπίστωσες πως δεν είχες θάλασσες να ταξιδέψεις,
δεν ήσουν έτοιμη,

και εγώ που πίστεψα σε σένα,κρίμα..

ΔΥΟ ΚΙΛΑ ΠΑΤΑΤΕΣ,ΕΝΑ ΚΙΛΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ

Δυό κιλά πατάτες
ένα κιλό κρεμμύδια,
χαρίζονται εκεί
στα κρύα πλακόστρωτα
της ψυχής,
τρακόσιοι στην σειρά
για δυό κιλά πατάτες
ένα κιλο κρεμμύδια,
ύστερα άλλοι τόσοι
και άλλοι τόσοι,
δυό κιλά πατάτες
ένα κιλο κρεμύδια
να χορτάσουν τον φόβο τους
να σβήσουν λίγο από την απόγνωση,
έτσι κι αλλιώς ξέρουν,
αύριο θα τους λείπουν πάλι,
δυό κιλά πατάτες
ένα κιλό κρεμμύδια
αγορασμένη ελπίδα
της επόμενης στιγμής,
μετά πάλι του αύριο ο τρόμος,
το κρύο,η παγωνιά της ψυχής,
πανωφόρια σφιχτά κουμπωμένα
με σηκωμένους τους γιακάδες
να την κρατήσουνε εκεί
με μιά ανάσα ζεστασιάς του ίσως,
ίσως αλλάξουνε τα πράγματα,
δυό κιλά πατάτες
ένα κιλό κρεμμύδια,
πάρε την σακκούλα
άσε την αξιοπρέπεια
δυό βήματα παρέκει
από τον "ναό της δημοκρατίας"
που ψηφίζει την εκτέλεση
ενός λαού,
ειρωνία,
δεν ήξεραν,δεν διάβαζαν,
δυό κιλά πατάτες
ένα κιλό κρεμμύδια..

θλίψη..

ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ

Νύχτα είναι,
έστρωσα σεντόνια
τα άσπρα σύννεφα,
προσκέφαλο έβαλα
την πανσέληνο,
έλα να ονειρευτείς
έλα,

νύχτα είναι,
στις μπούκλες των αγγέλων
έκρυψα τα μυστικά
του πόθου,
τις σαγήνες του έρωτα,
χτένισέ τα αγάπη μου
να πέσουν στην αγκάλη σου,

νύχτα είναι,
στόλισα με ηδονές
τις διαδρομές στο κορμί σου,
οι κρυμένες αμαρτίες
είναι της ζωής,
των αμέτοχων οι εξομολογήσεις
η ντροπή της,

έλα..

ΕΦΥΓΕΣ

Τι αναζητούσες
εκεί στο άγνωστο,
γιατί τόση περιέργεια;
μιά χαραμάδα άνοιξες
στον θόλο του ουρανού,
πέρασες!
τι έχει ξωπίσω του,
τι βρήκες,
τόσα χρόνια
ξέρεις
πως πάνω του είναι
τα άστρα
ο ήλιος
το φεγγάρι,
τα σύννεφα
τα σχήματα
 βροχή,
τι άλλο γύρευες,
τόση περιέργεια
για το άγνωστο
τόσο ρίσκο!!
άξιζε άραγε
μιά ζωή;..

Ο ΠΥΡΓΟΣ

Κάποτε θα βρεθούμε,
κάτω από τον ίσκιο
μιάς ροζ τριανταφυλλιάς,
μέσα στο δάκρυ
μιάς ακάτεχης στιγμής,
πίσω από το βότσαλο
που λούζεται στα κύμματα
του έρωτα..

τρανεύουν όλα για μάς
αγαπημένη μου..

γέμισα την άδεια κάμαρα
με στιγμές σου
αγαπημένη μου..
η χοργραφία σου
να ανάψεις το φως
είναι εκει,
η μελωδία της ανάσας σου,
το βαριανασάνεμα του πόθου σου
είναι εκεί,
το γυμνό σου λίκνισμα
από το δωμάτιο στην κουζίνα
είναι εκεί,
οι σταγόνες της ηδονής σου
στο πάτωμα
είναι εκεί,
το κουβαριασμένο πανωσέντονο
πεταμένο στην άκρη
από το ασκέπαστό σου σώμα
είναι εκεί,
το έργο όλο του έρωτά μας
ολοζώντανο
είναι εκεί..

όλα τα έπλασα για σένα
αγαπημένη μου..

υπόσχεση,
κάποτε θα βρεθούμε είπες,
είνα τα λόγια σου
όνειρο ζωγραφισμένο
στην ψυχή μου..

σε καρτερώ,
ας είσαι όνειρο
ας είσαι φαντασία,
εγώ τον πύργο μου
τον έκτισα για σένα..

ΕΡΩΝΙΑ

Σήμερα μ'αρνήθηκες,
έστιψες την πανσέληνο
και την έκανες φαρμάκι
στα χείλη μου,
τελείωσα,
γυρίσανε τώρα
ανάποδα τα ποτάμια,
οι κορυδαλοί λένε
το μοιρολόϊ του στεναγμού,
τσαλακωμένα λόγια
πίσω από τον φράχτη
του ανεξήγητου,
ναυαγισμένες επιθυμίες,
ματωμένα όνειρα,
διαγραφές ελπίδων,
μαραζώματα πόθων,
η νύχτα η ανέραστη
στρογγυλοκάθισε στην ψυχή,
στο έρημο δωμάτιο
οι σκέψεις πάγωσαν..
δεν θα ξεστρώσω το κρεβάτι
μαυροφόρεσε ο έρωτας,
ξέντυσα την χαρά
από νύφη..
λείπεις,
η λύπη φοράει
τα βραχιόλια της μοναξιάς,
ειρωνία!
κάτω από τα μπαλκόνια της αγάπης
κρύα λόγια,
δυό ξένοι
που κάποτε
αγαπήθηκαν πολύ..

· · 

ΠΡΟΣΕΧΕ

Σβυσμένα χαμόγελα,
απελπισμένες ζωές,
γκρεμισμένα καταφύγια
ονείρων,
χαμένα αύριο,
σημάδι
σε αφύλαχτες ψυχές,
φόβος
θα φτάσει το ψωμί;
κυνήγι χαράς
σε δρόμους έρημους,
κρυμένη-απούσα η ζωή,
δεν ζευγαρώνει
δεν αμαρτάνει
δεν γλεντάει,
μοναχά πονάει,
λυγάει,
σκυφτή ξεστρατίζει
από τον δρόμο του εμείς,
σέρνεται στον δρόμο του εγώ,
να σώσω το κουφάρι μου εγώ,
κρύβω στην φούχτα
το σημείωμα,
ΠΡΟΣΕΧΕ
ΠΡΟΣΕΧΕ,
τρόμος το πρόσεχε,
μη μιλάς
μην αντιδράς,
προσέχω,
αφήνω τον πλαϊνό μου
να πεθάνει άστεγος της ζωής
στο κρύο παγκάκι
της ανημποριάς,
πρόσεχε,πρόσεχε,
αποτραβήξου
κάνε στην άκρη,
δεν είναι η ώρα
της ζωής σου
τώρα είναι η ώρα
να σώσουμε το σύστημα,
έχε τον νού σου
να σε φτάσει το ψωμί
ακριβή η ζωή σου
ζείς,
μας στοιχίζει ήδη αυτό,
πρόσεχε...

όχι δεν προσέχω,
εσείς θέλεται ναυάγια
σε μιά θάλασσα αγωνίας
και τρόμου,
εμείς θέλουμε
γερά σκαριά
να πλέουμε σε θάλασσες
ονείρων..

ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ

Νυχτώνει,
πίσω από τις λεύκες
θροϊσματα σιωπής,
κρατάς την ανάσα,
ακούς τα βήματα
της μοναξιάς,
μη φοβηθείς
μή ταχύνεις το βήμα σου
έτσι κι αλιώς
θα σε προφτάσει,
είσαι μόνος,

δάκρυα,
ένα φυλλαράκι
σου χάιδεψε το μάγουλο
πέφτωντας,
δεν ήταν χάδι
χαρακιά ήταν,
αν ήταν χάδι
θα σε νανούριζε
πέφτωντας,
εκείνο σε πλήγωσε,
σε φωνάζει η ουλή
της μοναξιάς
είσαι μόνος,

βρέχει,
μερικές φορές
τα πολύχρωμα όνειρα
ξεδιάντροπα σε ξεμπροστιάζουν,
τα ξεβάφει η βροχή,
μένει της θλίψης
το μαύρο
με μιά απόχρωση λιλά
του γιατί
και πολύ από το μώβ
της εγκατάλειψης
είσαι μόνος...

όμως αύριο,
αύριο
δεν θα είμαι μόνος

θα ρθείς  το ξέρω,


ένας σου κτύπος
στο εξωθύρι
θα γεμίσει την ψυχή μου
με αρώματα του έρωτα,
θα γλυκάνει η πανσέληνος,
θα πιώ τα δάκρυα
της προσμονής
να ξεδιψάσω,
θα ξελογιάσω την ζωή
στο πλάι σου,

πίσω από το όμο του έρωτα
σε βλέπω να έρχεσαι
αγαπημένη μου..

ΟΥΤΟΠΙΑ

Αγκυλώνει της απουσίας το ρόδο,
σταλαγματιά πόνου
σε στρωμένα σεντόνια
η γιορτή της μοναξιάς,
σβυστό το λυχνάρι,
αφουγκράζεσαι το κενό
του χαμένου σου μισού,
το κάνεις όλο
με την δική σου απώλεια,
καρφώνεις με την παλάμη σου
φτιασίδια ψεύτικα του έρωτα
στον τοίχο της απελπισίας,
ματώνεις,
πονάς,
αντέχεις,
καρτεράς τον γυρισμό,
λίγο ακόμα,
λίγο ακόμα,
πόσο πολύ είναι το λίγο!
διαβαίνει στο λίγο η ζωή,
απουσία του γυρισμού,
αυταπάτες,
η ουτοπία του ανεξόφλητου,
αν δεν αφήνει
χνάρια επιστροφής
ποτέ δεν κράταγε μπογιές
για να τα χρωματίσει..
ξεκίνα,φύγε,
ξεδίψασε
με το τελευταίο σου δάκρυ.