ΟΔΥΝΗ

.δες..
είναι το φεγγάρι
που δύει,
αποχαιρετισμός
τα παραθύρια σκοτεινά
τα μπαλκόνια γιομάτα μελαγχολία
οι στέγες στάζουν απουσία
έρημος

στους φράχτες
σχισμένα κουρέλια ζωής
απέναντι
μια θάλασσα που κατάπιε
τα μάτια σου
οδύνη..

ΜΗΝ ΝΤΡΑΠΕΙΣ

Σε ποταμούς λήθης
σκόρπισε τις στάχτες της ζωής σου
με τις παλάμες σου
σφούγγισε από τα μάγουλα
τα δικασμένα σου δάκρυα
μην ντραπείς
κάθε καταδίκη
κρύβει μια αθώωση
ας σε πούνε τρελό
εσύ
επέμενε να δείχνεις τον ουρανό
κοιτάτε πες
γεμάτος είναι κοχύλια...