ΤΟ Υ.Γ. ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Κοιτάς τον εσπερινό..
ολόρθη
οι οδύνες του κόσμου
σου σφίγγουν τα χείλη
δεν κλαις
πεισμώνεις
<θα νικήσουμε ζωή> λες
θα νικήσουμε,
βγάζεις από τον κόρφο σου
το σημείωμα που σου άφησε η άνοιξη
διαβάζεις
<η ζωή συνεχίζεται>
θυμώνεις
τι πα να πει συνεχίζεται!
συμβιβασμός
αδυναμία
αποδοχή
δεν βαριέσαι
υποταγή,
κοιτάς τον ορίζοντα
ματωμένος ήλιος
ματωμένη ψυχή
αιμορραγείς
βάζεις την παλάμη στην πληγή
στα χείλη πάλι οι σβησμένες λέξεις
<θα νικήσουμε ζωή>
θα νικήσουμε
πέρα μακριά
στα ύστερά του ο ήλιος
με το αίμα του να χύνεται στην θάλασσα
σου φώναξε
<ανθρώπινος κόσμος>
α ν θ ρ ώ π ι ν ο ς...
αυτό ζητάω

το αεράκι σου έφερε το υ. γ. του
<διεκδίκησέ τον>..

ΠΑΛΙ ΕΚΕΙ..

Πάλι εκεί..
στον έρημο σταθμό
με τα φύλλα του φθινόπωρου
στιβαγμένα στις γωνιές
από το αγέρι της χρεωκοπημένης ελπίδας
με τα αδειανά παγκάκια
με δυο σπασμένα τζάμια
να βαριανασαίνει από μέσα του η θλίψη,
η μισοκρεμασμένη πινακίδα
δεν λέει τόπο
γράφει πάνω της
<<χαμένος κόσμος>>
δίχως τα μάτια σου,
πάλι εκεί..
στο προθύρι του χειμώνα
με της ερημιάς
τις ατέλειωτες νύχτας
με το παραμιλητό της μοναξιάς
με το αγκομαχητό του παράπονου
με την ικεσία του γυρισμού
με την παλάμη
που κάθε που σφουγγίζει δάκρυα
να μαραίνει την ζωή,
πάλι εκεί..
στον μαρτυρικό αντίλαλο της σιωπής
δεν έχω πια φωνή
να σε φωνάξω έλα,
πάλι εκεί..
στους στεναγμούς αδειανών δωματίων.. 

ΦΟΒΑΜΑΙ

Γύρισα πίσω
στην μάζωξη στοιχειωμένων ονείρων
με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι
και ένα πετρωμένο δάκρυ στο μάγουλο
για την μισή ζωή
για τον μισό θάνατο,
μικρές αναβολές
κάτω σε τσίγκινες σκεπές
η βεβαιότητα
προδότης της νίκης
διεκδικητής της ηρεμίας,
η θάλασσα αφρισμένη δίπλα μου
φοβάμαι
ένα χάρτινο φτιάχνω καραβάκι
γράφω στην πλώρα το όνομά σου
φοβάμαι
θα λιώσει πριν να φτάσει στην ακτή σου
όμως προσπάθησα θα πω
δικαιολογίες
ο πληγωμένος έρωτας
αποστρέφεται την ήττα
φοβάμαι
λεχώνα η ζωή
αποποιούμαι την ευθύνη
άπραγος και αμέτοχος
μοιρολάτρης παρατηρητής
φταίει λέω η μαμή
δικαιολογίες
σιχαίνεται η επανάσταση
τους δειλούς
φοβάμαι
το έρεβος της νύχτας
σκοτώνει την ανατολή μου
ολοένα και πιότερο συμφιλιώνομαι
ζωή άζηστη
φοβάμαι..

ένα παιδί ακούμπησε το μάγουλό του
στον ώμο μου
πως βρέθηκε στην αγκαλιά μου;
δεν νικήθηκα ως φαίνεται..

ΙΚΕΣΙΑ

Μελανιασμένη
είναι η θάλασσα
και ο ουρανός
και οι στέγες των σπιτιών ερειπωμένες
και τα πουλιά βουβά
και ο άνεμος χαμηλωμένος,
σβησμένες οι λέξεις
τα παραμύθια μισά
μαραζωμένα τα όνειρα
και τα φθινόπωρα μεγάλα
και αφίλητες οι γωνίες των χειλιών
οι γλυκολάλητες σειρήνες
άλαλες και αυτές
μοιρολόγια και οι προσευχές
δάκρυα οι παπαρούνες
απάγκια γκρεμισμένα
χώρια σου
η ζωή μου από το φως της
χάνει φως,

λείπεις..
γόργεψε το ταξίδι  του γυρισμού
θ'αλλάξουν όλα
θα δεις..