Ηδονή
να σε θυμάμαι
τα μάτια σου
ω!!! τα μάτια σου
μεγάλα και μαύρα
πελάγη ανάστερης νύχτας
χάνομαι μέσα τους
τα χείλη σου
ναι τα χείλη σου
βυσινιά και σαρκώδη
βιβλία ολάκερα
άσεμνων υποσχέσεων
είναι και εκείνες
οι κρυφές γοητείες
στο γυμνό σου σώμα
μικρές αναδυόμενες Αφροδίτες
ιέρειες σε ναό πάθους
ηδονή
να σε θυμάμαι
μια νύχτα ακόμη
σαν τότες προσκάλεσέ με
ύστερα
με τον απόηχο της φωνής σου
ας χαθώ..
Λείπεις
σκοτάδι παντού
πως να σου μιλήσω
ούτε τα άστρα πια με ακουν
μουσκεμένος από απελπισία
με ματωμένο στήθος
καίω τα σπασμένα μου όπλα
μαλώνω με τις θύμισες
πρόκληση
σε έρημους φυτρώνουν τόπους
άκουσέ με αγαπημένη μου
φώναξέ με
κουφάρι το ρολόι
μήτε δείκτες έχει μήτε αριθμούς
μόνο από τα σωθικά του
ακους εκείνο το τικ-τακ
μονότονος ήχος
μιας τρομαχτικής σιωπής..
Μυρωδάτο το κορμί σου
κρασί μεθυστικό
ξομολογούμε στον έρωτα
απολογούμαι
μάρτυρές μου
τα φεγγάρια της απουσίας σου
εκείνες οι μικρές ώρες
από τις νύχτες των οργασμών
μια στιγμή
το γυμνό σου
ας γευόμουν σώμα
μου το είχες τάξει
θυμάσαι;
νοέμβρης 0000 π.ε. (προ εσού)...
Ζωή σε αναμονή..
σου χάρισα το φεγγάρι
εγώ ήθελα μοναχά
ν'άχα τα μάτια μου
να σε κοιτώ
όλα μου εσύ
σάρκα μου και ψυχή μου
αγαπημένη μου
ένα υστερόγραφο χάρισέ με
από τα φιλιά σου
σαν να μου δόθηκες ολάκερη θα είναι
την ύστατη ώρα της ζωής
ή αν θες
ρίξε στο πέλαγος
εκείνο το χάρτινό μας καραβάκι
που αφοβο μας ταξίδευε
εκει που δεν βρίσκανε λιμάνι
τα πρέπει και τα μη
κοντά σου να με φέρει
λύτρωση για εμέ
αυτό το σφιχταγκάλιασμα της προσμονής
οδύνη..
Κάθισες πλάι μου..
ήταν τότε
που γλυκάθηκε η νύχτα
και ξεκούμπωσε για μας
το στήθος της
έρωτας!
θυμάσαι;
εσύ όνειρο
εγώ..εγώ στο ξωπόρτι ανέλπιστης ευτυχίας
μου έδειξες τα χρώματα της ανεμόνας
ή μήπως ήταν εκείνο της λεβάντας
κοίτα μου είπες
το χρώμα έχουν της χαράς της ζωής
εγώ κοίταγα τα γόνατά σου
γκρεμοί και πρόκληση
θυμάμαι
πως άγγιξα τα χείλη σου
σαρκώδη και κόκκινα
ναι..και τα μάτια σου
μεγάλα και μαύρα
ίδια με τα μυστικά της νύχτας
τι κάλεσμα θεέ μου!
γερμένη πλάι μου
άγγιξα θαρρώ την γυμνή σου πλάτη
γέμισα την φούχτα μου με την ανατριχίλα της
μια αστραπή της μοναξιάς
φώτισε την αλήθεια
εσύ στα πέρατα να μαστιγώνεις την θάλασσα ανάμεσά μας
εγώ με σπασμένο το βαρκάκι του χρόνου
ν'αναζητώ το αδύνατο
ζωή χαμένη..
Κάποτε..
κάποτε στις μεταμεσονύχτιες αδημονούσες ώρες των ηδονών
εμείς οι δυο γευόμασταν τον έρωτα
μου έλεγες
για τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα
δες μου έλεγες
έχουνε ψυχή.την ψυχή μας
την ψυχή μου
στο πάλκο πάνω του έρωτα
η ζωή τους
εδω το κυλοτάκι ποιο πέρα το φανελάκι
στην είσοδο η φούστα
θα σε περιμένω γυμνή
πίσω απο την μισόκλειστη πόρτα έλεγες
έτσι που ο ερχομός σου
να είναι όλη σου η λαχτάρα σου για μένα
ακουγα τα λόγια σου
ήμουνα εκεί
όλο το σύμπαν γινόταν χώρος μας
όλος ο χρόνος χρόνος μας
κάποτε..
καληνύχτα αγαπημένη μου..
Ποια βίβλος
όλα τα θαύματα στα μάτια σου
ποιας απουσίας άβυσσος
μέσα της χορεύω
το tango του πάθους μου
για σε
ηδονικά πέρασε
την γλώσσα σου στα χείλη σου
η γεύση των κρατημένων μου φιλιών
είναι εκεί
εγώ έχω στα δικά μου ακόμη
εκείνη την στάλα μέλι
που κύλαγε στα στήθια σου
τις νύχτες που σε περίμενα
τις νύχτες που τώρα είμαι δική σου έλεγες
τις νύχτες που από τα διπλωμένα σου γόνατα
γκρεμιζόμουν στις στοές σου
τις νύχτες που το κάλεσμά σου
γινότανε ζωή
να με θυμάσαι..
Δεν θέλω
εντελώς γυμνά τα λευκά τα χρώματα
εντελώς γυμνά είναι τα σάβανα
λευκές είναι οι αναστολές
μαραζωμένων επιθυμιών
το χιόνι της συντήρησης
πάνω από τις λάσπες
θέλω να έχουν κάτι
από το απροσδιόριστο του έρωτα
από το ξάφνιασμα της ζωής
από το ανεπιτήδευτο χρώμα του μουνιού
που χωρίς ντροπές
με πάθος σου χαρίζεται
θέλω να έχουν πάνω τους
τον ίσκιο μιας επανάστασης..
Διάλεξέ με
ξεχώρισέ με
θα σου σβήνω τα λάθη
ίσκιους θα βρίσκω
εσύ να ξαποστάζεις
πάντα
θα έχεις την καρδιά μου να μιλάς
πάνω της να ακουμπάς
ότι εσένα σε βαραίνει
γυμνό
κόλλησε το σώμα σου
στο σώμα μου
λείπει το άλλο του μισό
λείπουν χωρίς εσέ τα πάθια του
οι αρτεσιανές του λείπουν ηδονές
εκείνη η μαγεία της λαγνείας πάνω του
από κάθε του κορμιού σου μόριο
γυμνό
κόλλησε το σώμα σου
στο σώμα μου
όλα τους να ταιριάζουν
να χωνευτούνε όλα
θα σου φέρω και εκείνο
που σου έταξα φιλί
στην καδένα της πανσέληνου
σαν φυλαχτό το κρατώ ακόμα
δέξου με..
Πάει καιρός
που δεν ακούω το γέλιο σου
ουτε τα βογγητά του πόθου σου
από νύχτες ηδονών
όμως το γέλιο σου
το γέλιο σου καλή μου
το γέλιο σου αγαπημένη μου
ήταν εκείνο που πολύ αγάπησα
έλαμπε στα μάτια μου η χαρά σου
τόσο ήθελα πολύ
ευτυχισμένη ν'άσαι
ποιος μας πρόδωσε ιούδας
(οι ματωμένοι ευτυχισμένοι του έρωτα).
Μη μου μιλάς
ξέρω πως με αγαπάς
μου το φωνάζει
το αγνάντι σου στην θάλασσα
τα από ηδονές λουσμένα σου μαλιά
οι κρυφές σου σκέψεις
ξέρω πως μέσα τους είμαι
η φούχτα σου
που κρατά σφιχτά μέσα της
την ψυχή που σου παρέδωσα
μη μου μιλάς
μου το λένε
οι σταλαγματιές-στραφτάλια πάνω στην ήβη σου
αναμνήσεις πίσω από τα παραβάν της νύχτας
μη μου μιλάς
ξέρω πως με αγαπάς
ξέρω πως σε ΑΓΑΠΑΩ
δεν μπορεί
θα λείψει η θάλασσα
θα ισωθούνε τα βουνά
εμείς για να συναντηθούμε..
Την έκπληξη
από τα στήθη σου θα ήθελα να δω
όταν γυμνωθούν εμπρός μου
το χρώμα που θα πάρουν
την ανταρσία τους
την ήττα ή την νίκη τους
αν στα χρόνια της απουσίας
ομόρφαιναν για μένα
αν ίχνη μου σκαλώναν στις παλάμες σου
όταν φευγαλέα τ'άγγιζες για μένα
αν οι ρόγες σου
είχαν κρατημένα ακόμη τα φιλιά μου
την έκπληξή τους
θα ήθελα να δω..
Σαν δάκρυα
έριξε η μπουκαμβίλια μου
όλα της τα άνθια
της εξομολογήθηκα
πως δεν μιλάμε
-την σκέφτεσαι με ρώτησε
-με όλη την δύναμη της ψυχής μου,απάντησα
τρεμόπαιξαν τα φύλλα της
-αγάπα την
έστω και έτσι αγάπα την,είπε
ξέρω πως και εκείνη
έχει κρύψει στην πανσέληνο
για σε τον έρωτά της
εγώ θα ετοιμάσω το ταξίδι σας
έτσι πήρε πάλι να στολίζεται..
Ερχεσαι τις νύχτες..
πότε πόρνη πότε αγία
έρχεσαι τις νύχτες
διψασμένος σε αποδέχομαι
σε σκεπάζει η νύχτα
έρχεσαι τις νύχτες
σκιά μιας αέναης προσμονής
ολόγυμνη
μπρος στην συγκλονιστική επιθυμία μου
για σε
έρχεσαι τις νύχτες
όλες τους ακαθόριστες
καμιά τους δίχως εσέ
πες μου
αν στο σφιχταγκάλιασμά μου σε πονάω
ίσως μπορέσω
λίγο να χαλαρώσω την ανάμνηση
ίσως..
Με πονάνε
οι γκρεμισμένες γέφυρες
και αυτά
των μονοπατιών τα αδιέξοδα
δεν μ'αρέσουν
τα γαλάζια ή τα πράσινα γυμνά
εκείνα τα γήϊνα θέλω
που το χρώμα έχουνε της σάρκας
δεν μ'αρέσουν
των χειλιών οι λεπτές γραμμές
ευθείες είναι άγευστων ηδονών
μ'αρέσουν
εκείνα που σαν όχθες είναι ποταμών
την ορμή του πάθους να ορίζουν
το πέρασμα της γλώσσας πάνω τους
υπόσχεσης να είναι γεύση
δεν μ'αρέσουν οι ήσυχοι άγγελοι του παράδεισου
θέλω τους πρίγκιπες της κόλασης
τουσ "Ασμοδαίους" της λαγνείας της ζωής..
Αν σε δω
τα ποτάμια τότες
στις κορυφές θα χύνονται των βουνών
τα λουλούδια
στον ουρανό θα έχουν τις ρίζες τους
με χιλιάδες να τον στολίζουν χρώματα
το αφούγκρασμα της σιωπής
τραγούδι θα γίνει της άνοιξης
με μια αλιγόστεφτη πανσέληνο
τα χρόνια μου θα σβήσω
μόνο να σε δω..
Αναβολή..
προσμονής παράταση
ανείπωτα λόγια
δειλές αποφάσεις
αμφιβολίας καρφιά
αποβολή γέννας
ανέλπιδος καημός
"θα σου γράψω" είπες
με τον άνεμο "θα σου μιλήσω"
και πάνω στην θάλασσα "θα ακούω τα βήματά σου"
κενό
ούτε εγώ σε τράνταξα
φωνάζοντάς σε "σ'αγαπώ"
πένθος
των δυο μας πένθος..
Μπορώ
ρήμα χρόνου ενεστώτα
μπορώ
λέω να ξεχάσω
ουτοπία
ουσιαστικό αυταπάτης
σμάρι οι λέξεις σου
στης ψυχής μου την κυψέλη
εκείνο το "σε θέλω σου"
σε νύχτες αχόρταγες του πάθους
βασίλισσά τους
τι κι αν ήσουν μακριά
μ'αγκάλιαζες
σ'αγκάλιαζα
εκείνος ο μέλλοντας
υποσχέσεις έρωτα
"θα σε"περιμένω στης ζωής μας την άνοιξη
"θα σε" περιμένω πίσω από κάθε έκπληξη χαράς
στο κορμί μου "θα σε" ταξίδέψω
σε οάσεις "θα σε" ξεδιψάσω πόθου
"θα σε","θα σε","θα σε"..
εξακολουθητικός μέλλοντας
"θα με" λειώνει η απουσία σου..
Ένα κλικ
ύστερα σκοτάδι
νερό
αναδύεσαι από μέσα του
φως
κατάματα σε κοιτώ
μου χαμογελάς
σε ανασταίνω
ανασταίνομαι
πολύ απαλά μην πληγωθείς
σε κρατώ
έλυσα της κρεμάλας μου το σχοινί
τώρα είμαστε μαζί
τώρα είμαστε παρέα
τώρα στο βούρκωμα των ματιών μου
σ'έχω
όμως μπορώ να σου μιλώ
να σου λέω για ταξίδια που δεν κάναμε
για μελαγχολικά αδειανά κρεβάτια
για άζηστες νύχτες του έρωτα
μα πιο πολύ
για κείνο το δειλινό
που γερμένη στον ώμο μου
με ανασηκωμένο το απαλό σου φόρεμα
πάνω από τα γόνατά σου
απέναντι θα στεκόμαστε
στο αγνάντι της ζωής μας
ΕΣΥ κι εγώ..
Περιμένοντας σε έχασα
ψευδαίσθηση;
όχι πως δεν σε αγαπώ πια
όχι
αγρίμι η προσμονή
τις νύχτες
ιδίως τις νύχτες τριγυρνά
σε μισόφωτα σοκάκια του νου
πεινασμένο
ψάχνοντας το αδύνατο
τρώει τις σάρκες μου
αντιστέκομαι
παλεύω
σε ονειρεύομαι
πως βγαίνεις υγρή από το μπάνιο
με την πετσέτα τυλιγμένη γύρω σου
πως φοράς το κιλοτάκι σου
τις κάλτσες σου πολύ προσεχτικά
ίσαμε πάνω στους μηρούς σου
τα άλλα σου τα εσώρουχα
πως σηκώνεις τα βρεγμένα σου μαλιά
από το μέτωπο
πως με φιλάς
με της αγάπης το φιλί
μετά το καταλάγιασμα του πόθου
αγρίμι και όνειρο
μάχη ίσαμε το τέλος..
Σε κοιτώ
πόσο πολύ
σε αγαπούν τα μάτια μου
το πάθος
κεραυνός και στάχτη
ληστής και θαυμαστής σου
όνειρο
οι καρφωμένες στο στήθος μου ρώγες σου
ολόγυμνη στα χέρια μου
να σε στροβιλίζω πάνω σε κύματα αγάπης
εσύ να γελάς
με τα μαλλιά σου ξέπλεκα
να ζωγραφίζεις πάνω τους
κύκλους ζωής
η ιδέα
η ιδέα το να "σ΄έχω"
ευτυχία και φόβος
φοβάμαι την απώλεια της προσμονής
αβάσταχτο όμως και χώρια σου να ζω
ας μου τα μαρτυρίσουν όλα
τα χείλη σου..
Γυμνή
ολόγυμνη βγήκες στον άνεμο
έκλεισες τα μάτια
στάθηκες ακίνητη
τα μαλλιά σου τ΄ανέμιζαν
χαμένες προσδοκίες
άδικες προδοσίες
μου φάνηκε πως στο πλάι τους
είχες ένα κόκκινο γαρύφαλλο
τα χέρια σου κουπιά θαρρείς
σε βάρκα σπασμένη
την ξέβρασαν τα κύματα
σε βράχο ασυντρόφευτο
ίσως γι αυτό βράχος να έγινε
το στήθος σου
μοναχά το στήθος σου
στέκοταν στητό
στην απελπισιά απέναντι
προκαλούσε θαρρείς την ηδονή
ω! ναι
και εκείνο το μοναδικό στολίδι
στην σμίξη των ποδιών σου
που χώραγε σε μια παλάμη
χαδιού ζωής
πίσω σου καρτέραγε
η σκία σου
ΕΛΑ ΠΑΜΕ σου φώναξε..
Αν πάψω να σε αγαπώ
αν τις νύχτες
δεν τυλίγομαι γύρω σου
αν σε δύσκολους καιρούς
αρνηθώ πως σε αγαπώ
αν έρχονται στιγμές
που την ψυχή μου τραβώ από εσένα
αν κάθε που βρέχει
δεν ρουφώ με τα χείλη μου
τις σταγόνες των φιλιών σου
ας λείπεις
αν τους όρκους του έρωτα
σταυρούς τους κάνω στάυρωσης
τότε
τότε αγαπημένη μου
άσε το αντίο σου
με ένα σου φιλί
στο παγωμένο μου το στήθος..
Υγρή η νύχτα
πεζοδρόμια έρημα
κάθε στιγμή θαρρείς
σταλάζει δάκρυα
βουρκώνει
κλαίει
κλαίει για τις πληγές της
στο βάθος αχνοφέγγει ένας φανοστάτης
ειρωνία
προσποιείται την ελπίδα
εγώ δεν έχω πια δάκρυα
τα δάκρυα λυτρώνουν λένε
εμένα μου τα πήρε όλα η απουσία σου
αγιάτερυτη πληγή
παραδομένο έσβησε και αυτό το λιγοστό το φως
νύχτα πάλι...
Τις νύχτες..
τις νύχτες σε σεντόνια μοναξιάς
σε γυρεύω
τα ραίνω με θύμισες
δυο στεναγμοί τα μάτια σου
στις άκρες τους ευγνώμονας κυλά ο πόθος
ανεξερεύνητο το γυμνό κορμί σου
όσες φορές και αν το χάιδεψα
ένα του σκίρτημα πάντα ξέφευγε
σε άντροπες στιγμές
μετά τα μεσάνοιχτα
μετά τα μεσάνοιχτα μου έλεγες
τότε γίνονται ακόλαστοι και οι θεοί
μετά τα μεσάνοιχτα ερχόσουν
κρέμαγες τα μισά σου ρούχα
πίσω από την πόρτα
τ'άλλα μισά πεταμένα στο πάτωμα
είμαι εδώ καλέ μου έλεγες
σαν δυο ρώγες στο τέλος του καλοκαιριού
πάντα σε περίμενα
μέθαγα με αυτές
μετά τα μεσάνοιχτα
βροχή γινόσουν σε έρημο
και με έλουζες
μετά τα μεσάνοιχτα έλεγες
σπάνε οι σιωπές
βογγητά γίνονται της ηδονής
και λέξεις ιερές
μετά τα μεσάνοιχτα
αφήνω ακόμη ξεκλείδωτες τις πόρτες
τα παραθύρια ανοιχτά
τέλος δεν έχει
πριν να ρθεις
σε περιμένω αγαπημένη μου..
βαθύ το σκοτάδι
της απουσίας
είναι αργά πολύ
ο χρόνος αόριστος
όμως
η νύχτα αγαπημένη μου
κόρη είναι του έρωτα
στο ποίημα του κορμιού σου
βρίσκω τις λέξεις μου
σε κλείνω σε παρενθέσεις ηδονής
στα αποσιωπητικά του
κείνα που δεν χώραγαν να γράψω
στον ουρανό του
τόσα πολλά θαυμαστικά στην απουσία!!!!!!!!..
