ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ

Μ'αγγίζει ο χρόνος
με εκείνα τα μικρά τσιμπήματα
υπενθυμίσεων
αόριστων αναβολών
χάνεις
χάνεις μου φωνάζει
έκοψα τόσα πολλά λουλούδια
να σου γεμίσω μια παλάμη χαδιού
τι κάνεις!
δες
αργοκλαίει η ψυχή
δυο σταλαγματιές αίμα της
κοκκίνισαν ολάκερο ηλιοβασίλεμα
τι κάνεις!
γήτεψε την ζωή
χάιδεψε τις ορθωμένες ρώγες της
νιώσε το ανέμισμα των μαλλιών της
στο πρόσωπό σου
μ'αγγίζει ο χρόνος
με εκείνα τα μικρά τσιμπήματα
ανεκπλήρωτων προσδοκιών
έλα μαζί μου
χάνω την στιγμή
χάνω τον αγώνα
έλα μαζί μου..

Ο ΓΛΑΡΟΣ

Σκοτεινές στοές
ψεύτικα είδωλα
του τίποτα τυμπανοκρουσίες
θέλω σε κιτρινισμένες κόλες
στον τοίχο καρφωμένες
ληγμένα όνειρα

στο κοφτερό φτερό του καρχαρία
ματώνει η νόηση

επικίνδυνα

γεννάει αλλοφροσύνες
υποταγμένες σιωπές
πετάει σερπαντίνες
σε θλιμμένους ίσκιους,

τάζεις τ'ακριβά της ψυχής σου
στην αγέννητη άνοιξη
θ'ρθει λες
στην παλάμη σου
μια πυγολαμπίδα
έγινε φως και φωτιά..

ακόμη να πετάξει
ο γλάρος Ιωνάθαν!!!

ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε είδα..

σε είδα να έρχεσαι
πάνω σε ένα άσπρο σύννεφο
πάνω στον μίσχο μιας τριανταφυλλιάς,
να πλέεις πάνω στο φυλλαράκι
της άνοιξής μου
σε είδα

σε είδα στο κορδελάκι
από το κλειδί της πόρτας μου
στα απλωμένα ρούχα
των ονείρων μου
σε είδα

σε είδα σε μια σελήνη
δακρυσμένης απουσίας
στην βροχή μιας διψασμένης
προσμονής
στις σταγόνες στο τζάμι
από έναν έρημο πόθο
σε είδα

σε είδα στην λαχτάρα της αμαρτίας
στις λαγόνες του έρωτα
στις ρούγες της αναρχίας
της αγάπης
σε είδα

σε είδα..

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ

Ποθεμένη μου,

κάθε που βραδιάζει
η νύχτα ακουμπάει
ένα μαύρο τριαντάφυλλο
στο προσκεφάλι μου
πενθεί μαζί μου την απουσία σου,
αχάιδευτα τα στήθη σου
αιμοραγούν προσμονές έρωτα
οι οπτασίες σου
χορεύουν γύρω μου
κυλιούνται στα σεντόνια μου
παίζουν με την παράνοια
στο αφίλητό σου στόμα
ταχυδρομώ τα φιλιά όλα της στέρησης,

ένα σου δάκρυ
καίει την παλάμη μου
έσταξε από τα δικά μου μάτια..

λαξεύω τις γωνιές της θλίψης μας
αγαπημένη μου

θα βρεθούμε...

ΕΚΡΥΨΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ

Στων ματιών σου τις σκιές
στα δακρυσμένα σύννεφα
στις αμαρτίες που ονειρεύεσαι
στα θροίσματα του πόθου σου
στο σιγανό τακ-τακ στο τζάμι σου
σαν από σπουργίτι παγωμένο
στα χνάρια σου
κάτω από το παραθύρι του έρωτα
στον ψύθιρο του κλαδιού
που ακούς τις έρημες νύχτες
στις ηδονές
που σταλάζουν στην παλάμη σου
στις αποπλανήσεις της καρδιάς σου
στο φιλί που ζωγραφίζουν τα χείλη σου
στο αεράκι που μπαίνει
κάτω από την χαραμάδα της πόρτας σου
στου φεγγαριού το φως
που λούζει το κορμί σου
στου αφαλού σου το χνούδι

έκρυψα την ζωή μου..

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Φοβάσαι
τι φοβάσαι
μιλάς
σωπαίνεις
κλαις,
σε σκοτεινές κάμαρες
μοιρολογείς τον χρόνο
εκείνον που χάριζες
σκοτώνοντας τον εαυτό σου
σφίγγεις τις γροθιές
θ'αντέξω
όχι
ψίθυρος
κραυγές σιωπής
άδειο βλέμμα
βήματα σερνάμενα
στο άδειο δωμάτιο
πάνω-κάτω
πάνω-κάτω
άδειοι τοίχοι
καρφώνεις τον πόνο
στο πάτωμα
τον καθαγιάζεις με δάκρυα
μιλάς
σωπαίνεις
φοβάσαι
τι φοβάσαι,
σε ψεύτικες ανάσες
πνίγεις τους έρωτες
ζωή εικονική
απουσίες
στην ρόγα της
βυζαίνει η θλίψη
πονάς
πονάς
θες να φωνάξεις
θες να ουρλιάξεις
που είσαι
που είσαιιιιιιιιιιιι..
δώσε μου το χέρι σου
σ'αγαπώ..

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

Πένθιμο το βάλς της απουσίας
οι μνήμες χορεύουνε
σφιχτά με τις σιωπές,
έρωτας
αγάπη
σιγή
ξεστρώνει η χαρά
τα πλουμιστά της τραπεζομάντιλα..
στο νεκροταφείο της λήθης
θαμμένες ζωές,
ιδιοτροπία
ανασαίνουν ακόμα
δακρυσμένος παλιάτσος
η νοσταλγία
μύρο βασιλικού οι στιγμές,
σε κυκλώνουν
πονάς
αναμνήσεις
απέραντο κενό το τώρα,

πένθιμο το βαλς της απουσίας
άχρηστες οι συγνώμες της ζωής..

ΠΡΙΝ (ΕΛΑ ΤΩΡΑ)

Στην προσμονή πως κάποτε θα ρθείς
στου πριν σε καρτερώ την πόρτα..
πριν
πριν σταματήσουν από μοναξιά
ν'ανθίζουν τα λουλούδια
πριν στα σκοτάδια της καρδιάς
ξεχαστεί το σ'αγαπώ
πριν το χαμόγελο
πετρώσει η προσμονή
πριν κιτρινίσει το φως της άνοιξης
αργοπεθαίνοντας με τους κύκνους  της λαγνείας
στου έρωτα την λίμνη
πριν στιβιαχτούν τα χρόνια
στο εξωθύρι κάποιου
κατάλευκου χειμώνα
πριν να σβήσουν τα φεγγίσματα του πόθου
στις πτυχές του ανεκπλήρωτου
πριν ξεπλύνει ο χρόνος
τις μνήμες της ψυχής
πριν..
ικεσία
έλα τώρα
έλα τώρα αγαπημένη μου
έλα τώρα
μπορώ ακόμα
να σου φωνάζω
Σ'ΑΓΑΠΩ..

ΑΝΑΜΟΝΗ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ

Μικραίνει ο κόσμος μου
στην αναμονή του δειλινού,

ξέρω πως στην τελευταία
ματιά της μέρας
ο ήλιος θα χαράξει
στην αγιασμένη
από τα δάκρυα του έρωτα θάλασσα
με κόκκινο αίμα
την γραμμή της απουσίας σου,

μελαγχολία..
ύστερα σιωπή
ύστερα καληνύχτες μισές
ύστερα το αλύχτισμα της μοναξιάς
στο στήθος
ύστερα..
ύστερα γέρασα..

δεν έχει χερούλι η αναμονή
για να πιαστείς
μια ανάπηρη έχει παράταση..

MIΛΑ ΜΟΥ

Πίσω από λέξεις ανείπωτες
στιβιάζονται τα απωθημένα
μίλα μου..
ας είναι μπόρα
καταιγίδα
κατακλυσμός
μίλα μου,
πές "ένα φύλλο που το πήρε ο άνεμος"
πες φθινοπώριασε
πες μαχαίρι
λουλούδι
κόκκινο
πές κάτι
αίμα,ζωή,ανατριχίλα,ανάσα,
μίλα μου,
πες "δες χορεύω"
άκου τα βήματα
είναι για σένα
έρχομαι
διψώ
σε διψώ
μίλα μου
μίλα μου
πίσω από λέξεις ανείπωτες
χαμένες είναι ζωές
μίλα μου..

H ΠΛΑΝΗ

Τις αιτίες απολησμόνησα
της απουσίας σου
όχι εσένα
εσένα σε αφουγκράζομαι
στης νύχτας τα πλανέματα
οι νύμφες των ονείρων μου
κρατούν το άσπρο σου το νυφικό
η Αφροδίτη σε λούζει γυμνή
στου έρωτα την λίμνη
οι ηδονές σου
σκορπούν γύρω μου
χάνω τα λογικά μου
παραζάλη και έκσταση..

σβήνω με την ανατολή
τότε που το πρώτο φως
την πλάνη μου αποκαλύπτει,

μια σταγόνα από το αίμα του ουρανού
ο πόθος μου για σένα
συνωμότης της άλλης μου βραδιάς..

ΘΛΙΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Δεν σε συνάντησα ποτέ
αν ήταν θα σε ξεχώριζα στο πλήθος
μαβιά τριαντάφυλλα
στολίζουν το στήθος μου
λύπη
ένας αντάρτης έρωτας
με την εικόνα σου μοναχά
ταρακουνά τα συνθέμελά μου

στην άδεια μου κάμαρη
στα μισόφεγγα παράθυρα
σε μια γωνιά του κρεβατιού
προσπαθώ να πλέξω όνειρα
με σένα,
ζωγραφίζω πανσέληνους
αδειάζω ζωές
στο πηγάδι της προσμονής
θάβω τα μαχαίρια του "αδύνατον"
μέσα μου λέω
"θα σε βρω"

μια εικόνα σου
δυο σου λέξεις
ένα μισοριμαγμένο
"σ¨αγαπώ σου"
κρεμασμένα σαν αφημένα ρούχα
στην πίσω μεριά της κλειστής μου πόρτας
η παρέα είναι της μοναξιάς μου,
μια μουσική οδύνης
τότες που αγγιστρώνονται οι ώρες
στα ξερόκλαδα της ερημιάς
υγραίνει τα μάτια

στον γκρίζο μου τοίχο
η απόγνωση σκιτσάρει
χαρούμενη
με μαύρες μολυβιές
την μορφή του θλιμμένου έρωτα,
ένα του δάκρυ
ζωή δίνει στην ζωή μου,

το πρωί φορτωμένος με την απουσία σου
αραδιάζω στην ανατολή εικόνες μας
δικές μας
ΕΣΥ και εγώ,
μια ηλιαχτίδα κουράγιου
τυλίγεται στο δάχτυλο,


"ίσαμε το βράδυ πάλι"

ΑΦΗΣΕ ΜΕ

Άφησέ με κάτι να κλέψω από εσένα
από τα χείλη σου το στήθος την ανάσα
άφησέ με,
άφησέ με να υπνοβατώ στην όχθη σου
να λαχταρώ την συντροφιά σου
στην ερωτική σου  να λειώνω θέρμη
άφησέ με,
άφησέ με να τιλιχτώ στο άρωμά σου
στο δίχτυ να πιαστώ των οραμάτων σου
άφησέ με,
άφησέ με στην λάγνα σου λέξη
το τελευταίο έψιλον να είμαι
στην σκοτεινή σου θάλασσα
άφησέ με,
άφησέ με μια σελίδα να είμαι στο βιβλίο σου
ένα στίγμα στο ποίημά σου
άφησέ με
άφησέ με η συντροφιά να γενώ της μοναξιάς σου
άφησέ με..

ΧΑΘΗΚΑ.. (γυναίκα που αγαπήθηκε πολύ)

Το φως της αυγής
χάιδεψε τις βλεφαρίδες σου
τα χείλη σου
με το χρώμα του ημερωμένου πάθους
αρώματα σκόρπαγαν ονείρου
μια σταγόνα πόθου
είχε ξεχαστεί
στην ρώγα σου πλάι
τρεμόπαιζε σε κάθε σου ανάσα,
μερικές δροσοσταλίδες
γόνοι της πανδαισίας της ηδονής
στο τρίγωνο πάνω
της αγιασμένης αμαρτίας
ακόμη μοίραζαν ζωές..

χάθηκα
στο θάμπος της ομορφιάς σου
όπως σε κοίταγα
γυμνή και άτρωτη
πάνω στα κολασμένα σεντόνια
του παράδεισου..

ΑΓΙΟΚΛΗΜΑ

Μια σταγόνα αίμα
αιωρείται στην κόψη του σπαθιού

το αύριο

φιγούρες τρόμου
δράκοι
κοφτερές λεπίδες
απελπισία

στις ρίζες μιας κατακόκκινης
μπουκαμβίλιας
γεννιούνται χαμόγελα
ελπίδες
οράματα

αλλοφρονεί η σκέψη

ένα γλαροπούλι
μια νυχιά έκανε στην θάλασσα,
εκείνη..
στην στιγμή επούλωσε την πληγή

οι ανέραστες νύχτες
στα απομεινάρια μιάς άζηστης ζωής
γράφουν ποιήματα
δυσαναπλήρωτου κενού

στις φτερούγες μιάς αγριόπαπιας
ταξιδεύει ο χρόνος
κρατά όλα τα στερητικά α
στα χείλη του

μέσα από την ομίχλη
του απροσδιόριστου τώρα
τραβώ το ζωντανό σμαράγδι
της σημαντικότητας της ζωής

άι στο διάολο όλα..

μυρωδιά από αγιόκλημα
είναι η ζωή..

ΚΟΙΤΑΞΕΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Κοίταξες μέσα μου
είδες την ψυχή μου
την στιγμή εκείνη
παραδόθηκα
σε αγάπησα
τι κι αν δεν σε είδα ποτέ
στο φως να λούζεσαι του ήλιου
τι κι αν δεν σε είδα ποτέ
ξαπλωμένη σε απάρθενο κρεβάτι
τι κι αν στις νύχτες μου
ηχεί μοναχά
της αγάπης σου
το ψιθύρισμα,

κοίταξες μέσα μου
είδες την ψυχή μου
οδυνηρή σωτηρία
αδοκίμαστη η απόλαυση
στα πόδια σου ανάμεσα,
το κρίμα της αγάπης
στο κατώφλι των ματιών μου
ξομολογούμε στον έρωτα
σ'αγαπώ
μου λείπεις
σε θέλω,

κοίταξες μέσα μου
είδες γυμνή την ψυχή μου
αφύλαχτη
ξεντυμένη σε είδε και εκείνη
σάρκα και ψυχή

από το χέρι πιάστηκαν οι δυό τους
και τρέξανε προς του ακατόρθωτου
την θάλασσα..

Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Σ'ευχαριστώ..

ήρθες στην σκοτεινή μου κάμαρη
δεν μίλαγες
με κοίταγες μοναχά
με μάτια βουρκωμένα
σώπαινες
πόναγες το ίδιο

λυπημένος άγγελος,

δεν ξέρω
αν σε άγγιξα
δεν ξέρω
αν χάιδεψα τα μαλλιά σου
ξέρω
πως η συντροφιά σου
λύτρωση ήταν για μένα,
σ'ευχαριστώ..

μια πεταλούδα
άθελά της πιάστηκε
στον ιστό του ονείρου
την ελευθέρωσα
με την πρώτη ηλιαχτίδα
μαζί θα πετάξουμε στο όνειρο,
ανάσα η παρουσία σου
σ'ευχαριστώ..

ΤΟ ΕΚΡΕΜΜΕΣ

Πολυφύλαχτες αφές
στο σώμα μου τα φιλιά σου
μελοθύμαρο η γεύση τους
όπου να αγγίξω
στιγμές ευτυχίας

ένα δάκρυ
δεμένο με κλωστή νοσταλγίας
αιωρείται ανάμεσα
στο βίωμα και την απουσία

το εκρεμμές της ζωής..

ΣΑΝ ΖΩΗ

Να σε ακούσω πεθύμησα,

στήνω αυτί
στα όστρακα της σιωπής
στις ράγες του χωρισμού
στης νύχτας την ηχώ,
αγαπημένη μου
αδειάζω χώρια σου
αιμοραγώ
σταγόνα-σταγόνα
θρέφω το θεριό της απουσίας σου,

τις νύχτες
μαζεύω τις κουρτίνες
θέλω να σε δώ ολόγυμνη
να έρχεσαι προς εμέ
ποθεμένα λόγια
να ακούσω από τα χείλη σου
πάρε με να λές
κυριαρχία και παράδωση
τις ηδονές γέψου
όλες του κορμιού μου

όλα να γίνουνε εσύ
τα κάδρα
το ποτήρι στο κομοδίνο
στο περβάζι ο βασιλικός
ότι αγγίζω να είσαι εσύ

με λείπεις αγαπημένη μου
θέλω να γίνω του κόσμου η αναπνοή
κάποια στιγμή να μ'ανασάνεις
σαν ζωή
να με βάλεις μέσα σου,
ζωή μου..
 

ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Ο κόσμος σάλεψε
θύμωσαν οι ανεμοστρόβιλοι
με των ανθρώπων τα κρίματα
τιμωρούν αδιάκριτα..

ελεγχόμενος νούς
μπολιασμένος με τέρατος ιό
μίσος-μίσος-μίσος,

ευωδιάζει και αντιστέκεται
ακόμη ο βασιλικός
ζωγραφίζει ακόμη η τριανταφυλλιά
στην πλάση
κάποια αηδόνια τραγουδούν ακόμα,
το ξερίζωμα δεν είδαν της καρδιάς
της κεφαλής το κόψιμο
το σκόρπισμα θανάτου
τους τυράννους να κλέβουν την πνοή
φρίκη

δακρυσμένη πανσέληνος
ράγισε η καρδιά της,
αν είχε χέρια
σφιχτά θα σφάλιζε τα μάτια,
δακρυσμένη πανσέληνος
κρυφά το δάκρυ της αφήνει
να ποτίσει την ελπίδα,
δακρυσμένη πανσέληνος
δρόμο στην θάλασσα χαράζει
να βρούμε την αγάπη,

δακρυσμένη πανσέληνος....

ΕΚΕΙΝΕΣ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ

Προσκαλεσμένη οπτασία..

σε ηδονή μεταμορφώνεσαι
ύστερα σε άγγελο
αχνίζεις έρωτα
σ'αγκαλιάζω
ολοκαύτωμα,

το πλάσμα που πάλευα
με την γεύση του αλατιού
ήρθε και μέλωσε
ύστερα η γαλήνη
ύστερα η γλύκα στο πρόσωπο
ύστερα το ευχαριστώ της ζωής,
δεν υπάρχει λουλούδι
τόσο όμορφο όσο εσύ..

ας κράταγαν κείνες οι στιγμές
ας κράταγαν....

ΑΟΡΑΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Ξημέρωσε..
μέσα στα βαλτοτόπια της απουσίας
χίμαιρες του νου
λιτανείες ονείρων
ένα φως σκοτάδι,
μέσα στην κάμαρα
ο ιδρώτας σου
η αναπνοή σου
η οπτασία σου
ένα εσώρουχο
με το άρωμά σου ποτισμένο
ένα βραχιολάκι
δυό σκουλαρίκια
σταγόνες δάκρυα,
ίχνη από τα γατζωμένα
στα στρωσίδια δάκτυλα,

εσύ πουθενά..

πάνε μέρες-μήνες
πάει καιρός
που προσπαθώ να σβήσω
την αόρατη παρουσία σου
μάταιος κόπος

ίσως και να μην θέλω
σ' αγαπάω ακόμα..

ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ

Ξεμακραίνει η μέρα..
οι σκιές απουσίας
της νύχτας παρουσίες
σ¨αγαπώ
θα σε αγαπήσω
ακόμη περισσότερο
έλα,

απλώνω το χέρι
σ¨αγγίζω στο πρόσωπο
σηκώνω τα μαλλιά
από το μέτωπο
δάκρυα πλημμυρίζουν
τα μάτια
μπορώ να σε αγαπώ,
μην παραξενεύεσαι
μπορώ να σε αγαπώ
το λίγο το έκανα πολύ
δεν ήσουν αστραπή
μια σειρά είσαι από αστραπές
που φωτίζουν την ζωή μου,

τις νύχτες του έρωτα
ακούω την φωνή σου
θωπεύω το κορμί σου
όπως εσύ με άφησες
στου πόθου τα ξεσπάσματα
φιλιόμαστε λαίμαργα
στις πηγές της ηδονής
αρτεσιανά νερά του έρωτα
κελαρύζουν δίπλα μας
μέσα σου
νικητής και νικημένος
αφήνω την τελευταία στάλα
στην δόνηση της ζωής..

μια απροσδόκητη μελαγχολία
απουσίας
θαμπώνει τις αστραπές

φανερώσου
μπορώ να σε αγαπώ
θα σε αγαπήσω
ακόμη περισσότερο
έλα..

Ε....και

Κρεούργησαν την ψυχή μου
τα αποτρόπαια
καθημερινότητα τα κάνανε,
μακελειό σε σχολεία
ε..και
μακελειό σε πορείες ειρήνης
ε..και
σε μαραθώνιους μακελειό
ε..και
στους εργάτες μακελειό
ε..και
ψευτιές,πουστιές
υποκρισίες,
φόνοι βιασμοί
εκβιασμοί
συνήθεια
αδράνεια
συνείδησης αλλοτρίωση
ε..και

κρεούργησαν την ψυχή μου
ένα σάβανο
να σκεπάσουμε αυτόν τον κόσμο,

κοίτα ψηλά..
κέντησα τον ουρανό με αστέρια
διάλεξε ένα
αν πάλι θές σου τα χαρίζω,
πάρτα όλα
μόνο σπάσε το όπλο σου,
κοίτα
δυό πουλιά πιάστηκαν
στην παγίδα του έρωτα
πάμε να παίξουμε μαζί τους
περίσσεψε θαρρώ λίγη ώρα ακόμη
περίσσεψε θαρρώ λίγη ζωή..

ΤΟ ΘΑΜΑ

Γονάτισα μπροστά σου,
δεν είχα χέρια
ξεραμένα ήτανε κλαριά χώρια σου
μήτε πόδια
δεν τα χρειαζόμουν άλλο
με φέρανε κοντά σου
μήτε χείλη
μην τυχόν καμία προδοσία πούνε
μόνο μάτια
αθεράπευτα να σε κοιτούν
έρωτας..

εσύ που νοιάστηκες για μένα
την αμαρτία του ευλόγησες,
έσκυψες και με φίλησες
με του αντιιούδα το φιλί
σκόρπισες τις οδύνες μου
με του χαδιού σου τον αγέρα
με τον μανδύα του πόθου σου
με κάλυψες
ξεσκάλωσες το φεγγάρι
από της θλίψης τα κλαριά
και φώτισες τον ουρανό μου..

ένα θάμα η αγάπη σου...

ΕΡΩΤΙΚΟ

Τρίς η ώρα..

μια πανσέληνος
τρελή
μάγισσα
αλαφροίσκιωτη,

γυμνό το σώμα
ήχοι ερώτων
βογγητά πόθων
στεναγμοί ηδονής
ψίθυροι πάθους
λέξεις πρόστυχες
κολασμένα χάδια
ξομολογήσεις αμαρτίας
ασυγχώρητες
αδιάφορο,

λαχτάρα τα χείλη σου
στάζεις έρωτα
σ ακολουθώ..

χύθηκε το φεγγάρι
στον άδειο τοίχο
πήρε την μορφή σου
οδύνη,
κόπηκε το νήμα της ψυχής,

αγιάτρευτος έρωτας
πότε θα ρθείς;.. 

Ο ΧΡΟΝΟΣ

Μαγεία
τα μαλλιά σου στο πρόσωπο,

κείνα τα μάτια
που τα κοιτώ κατάματα
τις νύχτες της αγρύπνιας
τα λυχναράκια είναι της ζωής μου

το βράδυ γυμνή
με ένα διάφανο σεντόνι σκεπασμένη
κοιμάσαι στην αγκαλιά της απουσίας

μόνο εγώ θαρρώ πως σε έχω..

παρεξήγησε ο χρόνος
νόμισε πως έχει βήματα μπροστά του
λάθος

αδιέξοδο
αδύνατη η ομολογία της αγάπης

στις μωβ κάμαρες της θλίψης
σου μιλώ τώρα
με ένα διάλογο σιωπής
σε κρατώ
σε ένα κουτάκι νοσταλγίας
θησαυρός μου αμύθητος

παρηγοριά πως θα σε βρώ
πριν με προλάβει ο χρόνος.. 

ΖΩΗ ΕΙΚΟΝΙΚΗ

Απόμακρη..
φωτογραφίζεις μνήμες του χθές
που τραβήχτηκαν στην απουσία σου,
στου τότε τις μήτρες
πλάθεις τα όνειρά σου
στα στήθια σου ριγούν ακόμη
ορφανές προσμονές

στο αχνοφέγγισμα του χθές
γυρνάς
με έναν ήλιο που έδυσε
θλιμένος,
στο πλάι σου η αποκαμιά
του τώρα

ταξιδεύεις άπανι
στης ψυχής τις θύμισες
δεν αναζητάς λιμάνια
ζητάς αποσπερίτες
για να τους ξομολογηθείς
για τις αμαρτίες που δεν έζησες
για τα ακάτεχα ρίσκα
για τις πληγωμένες χαρές,

...το φανάρι του δρόμου
άναψε καλή μου
δως μου το χέρι σου αγάπη μου
να προλάβουμε την ζωή..

ΕΣΥ.........

Ονειρόπλασα
την ζωή μου πλάι σου
την στερνοβύζαξα
από του έρωτά σου την ματιά

νιογέννητη
κάθε στιγμή η ηδονή
αμαζόνα περήφανη
στα στήθια σου καλπάζει

στ'ανθοπλυμένα σου μαλιά
κρέμασα τα γιασεμιά της νύχτας
αρώματα του πόθου

αλυχτάει ο νούς..

ομορφοκάμωτη νεράιδα
του πόνου μου καταλύτρα
σεριανάς ΓΥΝΑΙΚΑ ανεμόχαιτη
στ'αλώνια της ψυχής μου

καλογεννήτρα η μήτρα σου
γέννησε την ζωή μου..

ΕΣΥ ΠΟΥΘΕΝΑ

Αγρύπνια.

μονόλογοι

στο μονόπρακτο

της αποθυμιάς,

εσύ πουθενά

ούτε θεατές,

κρυώνω

μαζεύω τα χέρια

στο στήθος

κουλουριάζομαι,

κατρακυλώ

από τοίχο σε τοίχο

στο παγωμένο κελί

της μοναξιάς,

κλαίω

σκουπίζω με την αντίστροφη

τα δάκρυα

ψυθιρίζω

παραμιλώ,

λέω το όνομά σου

διαρκώς λέω το όνομά σου

σε χίλιους τόνους

με χίλιους τρόπους

εσύ πουθενά,

ακούς,ακούς..

αλάνι ο νούς

αλητεύει στο κορμί σου

κλέβει

τα απαγορευμένα σου,

παραλογίζουμε,

δες

μια κατακόκκινη μαργαρίτα

φύτρωσε

στο τοίχο του κελιού,

την ξερίζωσα

σκόρπισα τα φύλλα της

γύρω,

μ αγαπάς- δεν μ αγαπάς

δεν μ αγαπάς,

μια κατακόκκινη ηλιαχτίδα

μου τρύπησε το στήθος

αίμα,

βραδιάζοντας-ΞΗΜΕΡΩΣΕ,

εσύ πουθενά..

ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΙΩΣ

Φράχτες οδύνης
θολά τα δάκρυα
κρέμασα την ζωή μου
στο φιλί σου

αλύτρωτες ώρες
τυραγνισμένες
πάνω στην κόψη της απουσίας

ήταν και κείνη η ξεχασμένη φουρκέτα
στον καθρέφτη του μπάνιου

είπες να περιμένω
μέχρι την Άνοιξη
καλά είπα
έτσι κι αλιώς
ζω τους χειμώνες μου..

TANGO

Tango..
του πόθου και του πάθους
όνειρο
μαζί σου
έξω από τα ζειμπέκικα της μοναξιάς
εσύ και εγώ
έξω από κρεβάτια υποχρέωσης
βλέμματα θολά
βλέφαρα κλειστά
να μην βλέπουν την ντροπή
συμβιβασμός..
η ζωή χάνεται
αμύριστη,
η πανσέληνος
είναι για της ζωής τους λάτρες

φωτίζει την πίστα του έρωτα
παίρνω το πρώτο βήμα
πάρε εσύ το δεύτερο
αγγίζω την γυμνή σου πλάτη
νοιώθω την ανάσα σου
τα χείλη σου
στολίδι του πόθου στην ζωή
η ηδονή φλέγεται
στο σχιστό σου φόρεμα
σε κρατώ δυνατά
κρατώ την ζωή,
σπάς την μέση
ορθώνεσαι
τυλίγεσαι γύρω μου
ζευγαρώνουν οι πόθοι μας
φεύγεις και γυρίζεις
θύελλα στην αγκαλιά μου,

αγάπη μου τολμήσαμε
στα πλεγμένα μας δάχτυλα
αιχμαλωτίσαμε το ρίσκο
ανανεώσαμε την ΖΩΗ

σ'αγαπώ..

ΠΛΑΝΗ ΖΩΗΣ

Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών,
ερείπια μιας εποχής
που κυνηγάει το σήμερα
ξεχνώντας να ζήσει,

ακόλουθοι μιας σάπιας ζωής
ενορχηστρώνουν το ευτελές
της καθημερινότητάς τους,
βαστάζοι της υποκρισίας
και της ανεπάρκειας
καμώνονται τους γαμιάδες εραστές
ψευτοπαλίκαρα της ντροπής
κιοτεύουν μπροστά στο δύσκολο
και την ευθύνη,
στερημένοι ονείρων
ανακυκλώνουν τον εαυτό τους
στον κάδο των αχρήστων
ΑΧΡΗΣΤΟΙ..
ζηλωτές του υλικού
αφήνουνε αρούφηχτο
της ζωής το στήθος..

Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών
μιας ζωής που θέλει να ζήσει,
ανοργασμική κοινωνία
πλασάρεται με το λούστρο
μιας σάπιας σάρκας,
έφυγε το όμορφο από τα χέρια
το γκρέμισμα στο αβυσσαλέο  χάος
του στήθους της αγαπημένης
το χάδι στο κεφαλάκι των παιδιών
το φιλί σε διψασμένα χείλη
του λουλουδιού το μύρισμα
στον αδύναμο η παρηγοριά
η χαρά του έρωτα
η λεηλασία των πόθων
η αμαρτία στους αγιασμένους
η παλικαριά στο γαμήσι,


γυρέματα όλα της ζωής..

Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών
ξοφλημένοι εραστές
μιας ζωής που της αθέτησαν τα τάματα..

ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ..

Ενα κόκκινο τριαντάφυλλο
τυραγνισμένο
αδιάκοπα πλέει
στης ψυχής την θάλασσα
παλεύει με τα κύματα
ηρεμεί
ανταριάζεται
παραπονιέται,
ανεκπλήρωτος έρωτας..

σ΄αγάπησα
μα δεν σε έζησα,

χαιδεύω τα πλήκτρα
σε ένα πιάνο βουβό
την άκρη κοιτώ του σεντονιού
που δεν είναι τυλιγμένη
στο στήθος σου
τα γυμνά σου πόδια
πηγαινοέρχονται
πάνω στο χοντρό χαλί
της απουσίας,
τόση σιωπή!!
με συνεπαίρνουν ακόμη τα λόγια σου
εκμηστερεύσεις πόθου,
περασμένα μεσάνυχτα
στήναμε γεφύρια ηδονής
το "έλα καλέ μου"
μια κουκίδα έφτιαχνε τον κόσμο
το αδύνατο νικούσαμε,

δεν έφυγες
δεν ήσουνα ποτέ εδώ
ας σε κρατώ εγώ
δάκρυ ανεκτίμητο
στις άκρες των βλεφάρων μου,

σε κρύβουν τώρα οι χιονισμένες
συστάδες των σιωπών

θα σε βρώ..

ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ

Μη διστάζεις..

τόσο απλό
τόσο αληθινό
είναι να πείς
σ'αγαπώ,
αν δεν μπορείς
πες δίψασα,
έρχομαι να σου ζητήσω
ένα ποτήρι νερό,
θα καταλάβω πως μου λές
σ'αγαπώ,

σ'αγαπώ..

θα φανεί στο λίκνισμα της περπατησιάς σου,
στπ πετάρισμα των βλεφάρων σου,
στο αγέρι της ανάσας σου
που θα γεμίσει την κάμαρα,
θα το καταλάβω από το φως της νύχτας,
από το τέλος του μαρτυρίου,
από το κόκκινο φιλί σου
στον σταυρό της απουσίας,

τόσο απλή η λύτρωση..

(πες δίψασα)..

ΟΜΙΧΛΗ

Αυτός ο δρόμος
με τα γυμνά δένδρα
την πυκνή ομίχλη
που βγάζει;

σκιές αδέσποτων σκέψεων,
αδιέξοδα
ελπίδες
μαντέματα,
ισσοροπίες
σε κενά ζωής..

αιμόφυρτη η μνήμη
ξετυλίγει το κουβάρι της
ένα μαχαίρι την χαράζει
να φύγει το πύον της,
να φύγει η ομίχλη
να φανεί η ζωή..

ΜΑΘΕ..

Μάθε,
μάθε σε παρακαλώ
που είναι το χαμόγελο,
σε ποιές φυλλωσιές
κρύβεται η χαρά,
απο ποιές χαραμάδες
προσπαθεί η ελπίδα να τρυπώσει,
πότε κοντοζυγώνει η αγάπη
που είναι του έρωτα η αρχή,
ποιά λούλουδα σκορπούν
τ'αρώματα του πόθου.

Μάθε ακόμα σε παρακαλώ
γιατί λείψανε οι αγκαλιές,
πεσ μου και για την ειρήνη
αν μαγική εικόνα είναι,
μάθε σε παρακαλώ
γιατί η απληστία
ορμητικό έγινε ποτάμι,
γιατί τόσο πολύ συνηθίσαμε
του θανάτου την οσμή,
γιατί τόσο πολύ
ξεφτελίστηκε η ζωή.

Μάθε,
μάθε σε παρακαλώ
που είναι οι γαληνεμένες
της αγάπης θάλασσες,
γιατί όλες από αγωνία
είναι ανταριασμένες,
πέσ μου και για την αλήθεια
γιατί η υποκρισία
διαρκώς την ροκανίζει;

Μάθε γιατί σκοτώνονται παιδιά
γιατί πεινούν
γιατί κρυώνουν,
γιατί δεν κλαίνε οι ανθρώποι!

μάθε,
μάθε σε παρακαλώ
τα κρησφύγητα που είναι της ζωής
θέλω να τα βρώ
και μαζύ της να αμαρτήσω..

όλο αυτό που ζούμε
μόνο ζωή δεν είναι..

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;

Αργοσβύνει η νύχτα,
μ'εναν στεναγμό εξάντλησης
γεννάει από τα σπλάχνα της
το άδειο της ημέρας
που είσαι..

φώτισα όλες τις κάμαρες του νού
δεν σε βρίσκω
που είσαι..

μήπως φταίει
που είναι ο ωκεανός
ανάμεσά μας;
μα αν ήσουνα εδώ
αυτός ολάκερος
θα ήτανε μια στάλα
που είσαι..

γιατί δεν σε φανερώνουν
τα μελτεμάκια της αγάπης,
πως κόβουν έτσι την ψυχή
οι γωνιές του κρεβατιού
απουσία..

εγώ θυμάμαι
πως είχα στολίσει το φεγγάρι
στα μαλιά σου,
γυμνοί στο προσκέφαλο του κρεβατιού
ολάκερη σε τύλιγα στα χέρια μου,
εσύ καθόσουν στα πόδια μου ανάμεσα,
αντίς για καλημέρα
σ'αγαπώ σου έλεγα.
που είσαι...

έλαμπες στην ανατολή
μετά την λεηλασία των φιλιών
στο κορμί σου
που είσαι..

το κόκκινο τριαντάφυλλο στο μαξιλάρι
δίχως την ανάσα σου μαράθηκε
που είσαι..
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;