ΘΛΙΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Δεν σε συνάντησα ποτέ
αν ήταν θα σε ξεχώριζα στο πλήθος
μαβιά τριαντάφυλλα
στολίζουν το στήθος μου
λύπη
ένας αντάρτης έρωτας
με την εικόνα σου μοναχά
ταρακουνά τα συνθέμελά μου

στην άδεια μου κάμαρη
στα μισόφεγγα παράθυρα
σε μια γωνιά του κρεβατιού
προσπαθώ να πλέξω όνειρα
με σένα,
ζωγραφίζω πανσέληνους
αδειάζω ζωές
στο πηγάδι της προσμονής
θάβω τα μαχαίρια του "αδύνατον"
μέσα μου λέω
"θα σε βρω"

μια εικόνα σου
δυο σου λέξεις
ένα μισοριμαγμένο
"σ¨αγαπώ σου"
κρεμασμένα σαν αφημένα ρούχα
στην πίσω μεριά της κλειστής μου πόρτας
η παρέα είναι της μοναξιάς μου,
μια μουσική οδύνης
τότες που αγγιστρώνονται οι ώρες
στα ξερόκλαδα της ερημιάς
υγραίνει τα μάτια

στον γκρίζο μου τοίχο
η απόγνωση σκιτσάρει
χαρούμενη
με μαύρες μολυβιές
την μορφή του θλιμμένου έρωτα,
ένα του δάκρυ
ζωή δίνει στην ζωή μου,

το πρωί φορτωμένος με την απουσία σου
αραδιάζω στην ανατολή εικόνες μας
δικές μας
ΕΣΥ και εγώ,
μια ηλιαχτίδα κουράγιου
τυλίγεται στο δάχτυλο,


"ίσαμε το βράδυ πάλι"

ΑΦΗΣΕ ΜΕ

Άφησέ με κάτι να κλέψω από εσένα
από τα χείλη σου το στήθος την ανάσα
άφησέ με,
άφησέ με να υπνοβατώ στην όχθη σου
να λαχταρώ την συντροφιά σου
στην ερωτική σου  να λειώνω θέρμη
άφησέ με,
άφησέ με να τιλιχτώ στο άρωμά σου
στο δίχτυ να πιαστώ των οραμάτων σου
άφησέ με,
άφησέ με στην λάγνα σου λέξη
το τελευταίο έψιλον να είμαι
στην σκοτεινή σου θάλασσα
άφησέ με,
άφησέ με μια σελίδα να είμαι στο βιβλίο σου
ένα στίγμα στο ποίημά σου
άφησέ με
άφησέ με η συντροφιά να γενώ της μοναξιάς σου
άφησέ με..

ΧΑΘΗΚΑ.. (γυναίκα που αγαπήθηκε πολύ)

Το φως της αυγής
χάιδεψε τις βλεφαρίδες σου
τα χείλη σου
με το χρώμα του ημερωμένου πάθους
αρώματα σκόρπαγαν ονείρου
μια σταγόνα πόθου
είχε ξεχαστεί
στην ρώγα σου πλάι
τρεμόπαιζε σε κάθε σου ανάσα,
μερικές δροσοσταλίδες
γόνοι της πανδαισίας της ηδονής
στο τρίγωνο πάνω
της αγιασμένης αμαρτίας
ακόμη μοίραζαν ζωές..

χάθηκα
στο θάμπος της ομορφιάς σου
όπως σε κοίταγα
γυμνή και άτρωτη
πάνω στα κολασμένα σεντόνια
του παράδεισου..