‎..παίξε στο πιάνο
την αρμονία της ζωής
με όλες σου τις αισθήσεις,
αν δεν μπορείς
σπάσε τα πλήκτρα
ή θα νικήσεις
ή θα νικηθείς,
άπραγος
μοναχά μη στέκεις..ν.κ.

ΦΛΑΣ

Τις πεθυμιές της νύχτας
τις γονάτισε
ο σταυρός της απουσίας,
λείπεις,

συλλογάται η φαντασία
σκαρφαλωμένες ηδονές
στο ξέσκεπό σου πόδι,

γλυκοφιλήματα του έρωτα
αχνίζουν στο κορμί σου
κι εσύ να λείπεις,

λάμψη της σκέψης
θεϊκή
της συνεύρεσής μας
η στιγμή,

φλάς
στο μισοσκόταδο
της μοναξιάς,
η φωτογραφία
ξαπλωμένο έχει
το μισό γυμνό σου σώμα,
το άλλο σου μισό
σκεπασμένο
από τον ίσκιο της απουσίας,

κι εγώ πονάω..

ΑΠΟΥΣΙΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ

Φοβάσαι,
τι φοβάσαι,
μιλάς
σωπαίνεις
κλαίς,
σε σκοτεινές κάμαρες,
μοιρολογείς τον χρόνο
που χαρίζεις
σκοτώνοντας τον εαυτό σου,
σφίγγεις τις γροθιές
θ'αντέξω,
όχι,
ψύθιρος
κραυγές
άδειο βλέμμα,
βήματα νεκρά
στο άδειο δωμάτιο,
πάνω-κάτω
πάνω-κάτω,
άδειοι τοίχοι,
φως,
πουθενά φώς,
καρφώνεις τον πόνο
στο πάτωμα,
τον καθαγιάζεις με δάκρυα,..
κάποια στιγμή
μιά δέσμη
φωτίζει ένα καδράκι,
μιά κόρη μέσα του
μιά κυρά
σου χαμογελα,
μπορεί και να είναι πουλί,
ή πάλι ένα βατράχι
τι σημασία έχει
δεν είσαι μόνος,..

μιλάς,
σωπαίνεις,
φοβάσαι
τι φοβάσαι,
πνίγεις τους έρωτες
σε ψεύτικες ανάσες,
ζωή εικονική,
απουσίες,
ανοίγεις τα στήθη
στην ρόγα βυζαίνει η ντροπή,
πονάς,
πονάς,
ξέσπασε επιτέλους
άσε να βυζάξει ο έρωτας
άσε να βυζάξει η ζωή
περηφανέψου,
ζώ,
όπως θέλω,
αυτών που αγαπώ
παίρνω παρουσίες,
είσαι εδώ
δόσ μου το χέρι σου
σ'αγαπώ..

ΧΑΡΙΣΜΑ

Πότε πόρνη
πότε αγία,
θεατρίνα ο έρωτας
στην σκηνή της ζωής,
ρόλος ο ίδιος,
μόνο τα σκηνικά αλλάζει,
τα κατωσέντονα,
για πουλημένους έρωτες,
για αγορασμένους έρωτες,
για προδομένους έρωτες,
για χ α ρ ι σ μ έ νο υ ς έρωτες,
μόνο του χαρισμένου έρωτα
είναι υφασμένα από μετάξι,
εκείνο της αγάπης,
τα άλλα πονάν,
στάμπες πληγών είναι γεμάτα,
και κηλίδες από ψυχές
που αιμοραγούν,
και με τέρατα πάνω τους
από άταιρους έρωτες,
και ίχνη από άνοιωστους,
και χαρακιές από τους προδομένους,
στις ζάρες τους
έχουν κρυμένες τις ντροπές,
και τα κρίματα,
και τα πονέματα,..
χάρισέ με μια στιγμή σου
αγαπημένη μου,
στάξε πάνω τους
μιά σταγόνα από την ζωή σου
να αγιάσει η αμαρτία
να ζήσει η ζωή..

ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΤΟ S

Γέμισες
τις αποσκευές σου
με την ζωή μου,
έφυγες,
στον καθρέφτη μπροστά
ξερνώ τα λάθη,
τα δικά μου,
τα δικά σου,
τα δικά μας,
το χρυσόψαρο του έρωτα
τρελαίνεται στην γυάλα
του γιατί,
εξω πηδά,
αυτοκτονεί
πριν το προλάβει
η μοναξιά,
γέμισες
τις αποσκευές σου
με την ζωή μου,
έφυγες,
αδειανός
μπροστά στον καθρέφτη
κοιτώ τα δάκρυα
να χαράζουν τον πόνο
στο πρόσωπο,
πήγα να γράψω
στον καθρέφτη τέλος,
το ς
δεν γράφονταν με τίποτα,
τόσο δύσκολο
μιά λυγισμένη ισάδα,
μα κείνη εξ επίτηδες
ήταν λυγισμένη,
μαρτύραγε
πως η αγάπη,
ο έρωτας,
Η ΖΩΗ,
αν ισάδα είναι
χαμένη είναι,
φώναζε,
έχω στροφές έλεγε,
γκρεμούς
ανηφόρες-κατηφόρες,
δείτε με,
έχω λιμάνια,απανεμιές,
κορυφές,..
όλα αυτά στο τελικό
το ς..
μην το βάζεις αγαπημένη μου..

ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΠΙΣΩ

Μην κοιτάξεις
πίσω,
πίσω είναι το χθές
και ο χρόνος
που σου έκλεψε
ο θάνατος,
πίσω είναι
η ομορφιά του σήμερα,
ανάμνηση;αναπόληση;
περασμένα?
μην κοιτάξεις πίσω,
πίσω είναι
το κρυφό μειδίαμα
από τις μέρες
που δεν έζησες,
τα ορφανά του πόθου
του πάθους,
της λαχτάρας
της δικής σου αυτοκτονίας,
μην κοιτάξεις πίσω,
πίσω είναι
οι ματωμένες από την αγιοσύνη
αμαρτίες
που δεν πρόκαμες να ζήσεις,
πίσω είναι
ο επιτάφιος των ονείρων σου
στολισμένος με στιγμές
νεκρανάστασης της ζωής σου,
μην κοιτάξεις πίσω,
πίσω είναι
έτσι ή αλλιώς
οι μέρες που διάβηκαν,
μόνο..μόνο
να μην λυπάσαι
γι αυτές,
περήφανος
πίσω σου να στρέφεις
την ματιά
γιατί λεύτερες πεθάναν
στον αέρα
από ζωή γεμάτες,
μην κοιτάξεις πίσω,
φίλα με πάθος
την επόμενη στιγμή,
κέρδισέ την
κάνοντάς την
ωραίο παρελθόν..

ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΜΙΚΡΕΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στης θάλασσας
την φεγγαρόστρατα
ένα κόκκινο
άφησα τριαντάφυλλο
σε σένα
η αγάπη να το φέρει,
μαγεμένος νούς
ομορφιά και απελπισία,

από τον μαστό
της μοναξιάς
αχόρταγα βυζαίνει
η πίκρα
λείπεις,
του έρωτα
οι αγέννητες στιγμές
του νού
εξωμήτριες συλλήψεις,

από τα λόγια σου
πλανεμένος
μυστικά αφανέρωτα,

με σκέφτεσαι λές,
παίρνω κουράγιο
να συντρίψω το ακάτεχο,
λείπεις
σε θέλω,
μικρές εξομολογήσεις
με σκέφτεσαι λές
περπατάς και στάζεις ηδονές,
σε σκέφτομαι λέω
φορτώνομαι τις αμαρτίες
που δεν έζησα μαζύ σου..

χάραξε η αυγή,
κοιτώ την θάλασσα,
κάτι στραφτάλια πάνω της
τα δάκρυα είναι
του ανεκπλήρωτου έρωτα,
θα περιμένω..

ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ

Πίσω από τις σάπιες γρύλιες
του παραθύρου σου
κοιτάς την ζωή..
σκυφτή, καμπούρα
κουβαλά στην πλάτη της
τα απωλεσθέντα σου,
με τα άσαρκα δάχτυλα
σέρνει τα χαμένα σου όνειρα,
ασήκωτο βάρος,
κοιτά το ανηφόρι
με το πένθος στα μάτια..
μαυροφόρεσε
για τους αδικοχαμένους
έρωτες,
δεν έχει δάκρυα
την στέγνωσαν οι απουσίες
οι μέρες που χάθηκαν
οι ανέραστες νύχτες
οι αμαρτίες που δεν έζησε
η ελευθερία που δεν διεκδίκησε..
θα προκάνω είχε πεί,
νόμιζε πως τα φεγγάρια
έχουνε πάντα πανσέληνο
τώρα κείνο το κυρτό χρυσαφένιο
συρματάκι τους
της γρατζουνάει διαρκώς την ψυχή
την ματώνει,
πονάει,
δεν κλαίει
ξέρει πως δεν έχει δάκρυα,
μονάχα που και που
κλωτσάει την πέτρα
παίρνει δύναμη,
ισιώνεται,
αντε γαμήσου,
ψύθιρος;
κραυγή;
άντε γαμήσου
το έιδωλό της είσαι,
ένα βήμα μπρός
και θρυματίστηκε ο καθρέφτης
λευτερώθηκα
θα ζήσω..