Ούτε μπορώ
στα πόδια σου να κλάψω
τόσο μακριά
εσύ για μένα
υπήρχες
υπήρχα
στόμωσε την ζωή μου
η απουσία σου
δεν μπορώ
μια συλλαβή να γράψω
ένα και,μια πρόθεση
ένα άθρο
τ΄ανείπωτα
καρφώνω σε λευκές κόλλες
γίναν ουρλιαχτά οδύνης
τα άζηστα
σε πεζοδρόμια σκοτεινά
γυρεύω την μορφή σου
μια κοπέλα
από ένα μισοφωτεισμένο παράθυρο
μου πέταξε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
ελπίδα αιμοραγούσα..
Δεν λυπάμαι
πολλή ξόδεψα ζωή
σε όνειρα
που είσαι!
μίλησα με αστραπές
με τ'άγρια θηρία της σιωπής
που είσαι!
από ταξίδια που ακυρώθηκαν
μαζί σου
εξηγήσεις ζήτησα
που είσαι;
μ΄έμαθες να ξεμπλέκω
τις ακτίδες του δειλινού
από τα μαλιά σου
που είσαι;
αφόρισα και από την αγάπη
αφορίστηκα
που είσαι; που είσαι..
Πλάι σου
κλέφτης έγινα ονείρων
την ωραιότητα έμαθα της αγάπης
της αγάπης ΣΟΥ
σε αναζήτησα
σε μέρες έρημες
σαν ημέρεμα της μοναξιάς
φανερώθηκες
σε έζησα
σε μια πανδαισία ζωής
όλα μου τα ηλιοτρόπια
στρέφονταν σε ΣΕ
ήλιος αβασίλευτος
ήσουν στην ψυχή μου
"ΣΑΡΚΑ ΕΚ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΣ"μου
στην μυσταγωγία τώρα της σιωπής
η λατρεία είσαι μέσα μου
μιας ατέλειωτης παράστασης
ίσαμε το τέλος
την κορύφωση
με έμαθες της ζωής....
.μου δόθηκες
χάρισμα πανάκριβο..
από μεθυσμένα φεγγάρια
πίναμε κόκκινο κρασί
σε κούπες του έρωτα
μου δόθηκες
σαν την λαχτάρα από το ξάφνιασμα
όπως το νησί σε απελπισμένο ναυαγό
μου δόθηκες
η ψυχή σου ψιθύρισε
"καλέ μου"
το πήραν τα πουλιά ο αέρας
η θάλασσα
απ' άκρη σε άκρη
το σκόρπισαν στην γης
οι ουρανοί ορφανεμένων ονείρων
σε μήτρες πόθων
προσκάλεσαν ζωές
μου δόθηκες
ΣΕ ΕΖΗΣΑ
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..
Αλησμόνητή μου
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
σαν τότες
που τα άστρα
χαίρονταν το μυστικό μας
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
σαν τότες
που σε λάτρεψα
στα χνάρια πάνω του χρόνου
που εσύ ήσουν πεταλούδα
έτοιμη να καείς
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
σαν τότες
που ένας κόκκος ολάκερο το σύμπαν
και πάνω του εμείς αγκαλιασμένοι
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
καρφώνονται όλες οι Τρίτες
στον τοίχο της απουσίας
οι λυπημένες Κυριακές
σφαλίζουν τα παράθυρα στο φως
ανυπεράσπιστες οι μνήμες
στον σταυρό της μοναξιάς
προσκάλεσέ με
αγάπησέ με
πόσο δυστυχής μακριά σου
αγαπημένη μου..
Σύννεφα στον νου..
θέλω να σε σκεπάσω
να μην θυμάμαι
μου είπες
με τα μικρά να ξεδιψάς την ψυχή σου
με την σταγονίτσα
πάνω στο πράσινο φύλλο
με το χορταράκι
που αντιστέκεται στην έρημο
με το αεράκι
που πήρε λίγο την κάψα
από το πυρωμένο σου μέτωπο
εγώ..
στις αναιχμάλωτες λαγώνες σου
ποτάμια τρέχουν οι πόθοι
στα βλέφαρά σου κάτω
ανασαίνει η ζωή μου
πως να μην θυμάμαι
τα γυμνά σου στήθη
φλόγες του έρωτα
η μήτρα σου
της πεθυμιάς το θάμα
πως να μην θυμάμαι
άχρονα
ψυχές μου απαλοστρώνω
πάνω τους για να ξαπλώσεις
μια πανσέληνο έχω στο πλάι σου
να μπορώ μισοσκέπαστη
να σε κοιτώ
τόση μικρή ή ζωή
πως να προλάβει το ανεκπλήρωτο!!!!!!!!!!!!
Δεν ξεχνιέται
εκείνη η τελευταία σταγόνα
που δρόσισε τα χείλη σου
ούτε ο σπόρος εκείνος
που την πείνα σου ξεγέλασε
δεν ξεχνιέται
το απαγορευμένο φιλί
που απεγνωσμένα περιμένεις
ούτε το ΠΩΣ του οργασμού
στα σκέλια της αγαπημένης σου
...αυτό μοναχά η νύχτα το γνωρίζει...
δεν ξεχνιέται
το σπάσιμο εκείνο της σιωπής
από τα λόγια της αγάπης της σε σένα
ούτε εκείνη η προσμονή
σε όλες τις ασέληνές σου νύχτες
να ακούσεις την φωνή της
δεν ξεχνιέται
εκείνο το μεθύσι της αγάπης και του έρωτα
που εγώ το ονομάτισα ΖΩΗ..
Σαν μια τριανταφυλλιά
που τα άνθια της ανοίγει
στον πρωϊνό τον ήλιο
έτσι μου χαρίστηκες
είχες τις δροσοστάλες
της νιότης πάνω σου
είχες τυλιγμένο στο κορμί σου
κείνο το σμαραγδένιο μετάξι
του ονείρου και του έρωτα
είχες την λαγνεία
μια γλώσσα φωτιάς
στα σκέλια σου
είχες μέσα σου
θύελλα ζωής
έναν ανεμοστρόβιλο πόθων
ήσουν η ουτοπία
γερμένος στην δύση μου εγώ
-πάρε τα γκέμια της μου φώναξες
σε άκουσαν στεργιές και θάλασσες
-μαζί είπες θα ταξιδέψουμε
πάνω στο ουράνιο τόξο της
τότες με ξαναγέννησες
από τότες δεν έπαψα ποτές να σε αγαπάω..
Οι δυο μας
εσύ και εγώ
σε ώρες εξομολογήσεων
σε ώρες που τα πάθια οι ηδονές
της αγάπης οι ντροπές
αναζητήσεις γίνονται ψυχής
ακούω τις λέξεις σου
"πάρε με"
"ειμαι δική σου"
"αγάπα με"
"πιο πολύ αγάπησέ με"
πως να ξέρεις αγαπημένη μου
πως εσύ στην μικρή σου χούφτα
ολάκερη κρατούσες την ύπαρξή μου
απρόσμενος ήλιος
ήσουν στα σκοτάδια μου
μ΄άγγιζε το αγέρι στο πρόσωπο
και νόμιζα πως είναι τα μαλλιά σου
πως να ξέρεις αγαπημένη μου
πως φοβήθηκα την τόση ευτυχία
συγχώρεσέ με..
αφόρετο ρούχο
δεν σε ντύθηκα ποτέ μου.
Φαντάζομαι
πως όλο το φως του ήλιου
είναι μαζεμένο στα μάτιά σου
γι αυτό τόσο σκοτάδι γύρω μου
σαν αυρα της θάλασσας σε ένιωθα τις νύχτες
σε ανάσενα
γέμιζα με σένα
λείπεις
ήταν και ο γεμάτος πόθο και πάθος
ήχος της φωνής σου
γεμάτος από λατρεία έρωτα
από παραδείσου λέξεις
έτσι μοναχά σε γεύτηκα
έτσι
γεύτηκα όλο το μέλι της ψυχής σου
απόν πάντα το άλλο σου μισό
η άγευτη σάρκα σου
το αντίκρυ των ματιών μας
η μεταλαβιά των φιλιών στα χείλη μας
όλα τους αστείρευτη πηγή
ιδρώτα απουσίας..
Γυναίκα κόσμημα..
με το αεράτο φόρεμα
με το στενό κολάν
με την γυμνασμένη πλάτη
με την έκρηξη ηφαιστείου στο μέτωπο
με το λίκνισμα της ζωής στα πόδια σου
αιθέρια ύπαρξη σε γαληνεμένη θάλασσα
με το βρεγμένο σου μακό μπλουζάκι στο στήθος
με τις τεντωμένες ρώγες σου
με τους γοφούς σου σε ονειρώξεις
ανικανοποίητων πόθων
ερωμένη της ανατολής
στοχασμός υπεραπλουστευμένης ευτυχίας
γυναίκα κόσμημα..
που μαζεύεις στην ποδιά σου
τα πονέματα του κόσμου
που κρατάς στην μικρή σου χούφτα
όλη την υδρόγειο
που στο στήθος σου βυζαίνει το μέλλον
που στην μισοξεκούμπωτη ρόμπα σου
κρύβεις όλες τις χάρες της ηδονής
που μια ρωγμή γεμάτη με στενάγματα νίκης
χωρίζει το δασολούλουδό σου
σταύρωσε τα πόδια σου
εκεί στο σφίξιμό τους κρατάς κρυμμένη
την ανάσταση του σύμπατος..
Αγαπάω
τα θλιμμένα μάτια
τα ξεβρασμένα κουφάρια των καραβιών
κείνα που έζησαν
το τραγικό και το ωραίο
το ταξίδι και το τέλος
αγαπάω..
τον πνιγμό της βίας αγαπάω
την πάχνη του χειμώνα
που γίνεται νερό για διψασμένους
τους απροσκύνητους αγαπάω
τους εξόριστους του έρωτα
του θάνατου τους άφοβους
αγαπάω την σιωπή σου
την βυθισμένη σε χαμένα όνειρα
τα πληγωμένα πουλιά αγαπάω
μα ποιο πολύ
τα χείλη σου αγαπάω
επειδή ίσως
μου ξαναπούνε σ΄αγαπώ..
Ηρθες..
σαν μια καταιγίδα αγάπης ήρθες
σαν ένας ανεμοστρόβιλος
που με πήρε στην δίνη του
αφέθηκα
οι χερολαβές που γήινο με κράταγαν
σπάσανε
ανέβαινα μαζί σου στο αδύνατο
γεμάτη κάβλα
μου μιλούσες
ξεκούμπωνες το πανωφόρι της ψυχής σου
ήθελες να γλείψω την κλειτορίδα της
ήθελες να μου δωρίσεις το όνειρο
ήθελες να με μεθύσεις με σένα
εγώ ο ηλίθιος είδα με τρόμο τον χρόνο
τι μπορούσα να σου χαρίσω εγώ
ήθελες να με πάρεις στο ταξίδι σου
μου φανέρωνες την ήβη σου την ήβη της ζωής μου
οι χειρολαβές
πάλι οι χειρολαβές
αλυσίδες προδομένης ζωής
ο γκρεμός
δεν με έσωσαν
τυράνια τώρα τα αποθυμένα μου
σε κελί μοναξιάς
μόνο κελιά έχει η μοναξιά
χωρίς παράθυρα
μόνο ψηλά έναν μικρό φεγγίτη
να τρυπώνει πότε-πότε το φεγγάρι
παζαρεύω τα υπόλοιπα της ζωής μου
έτσι
μόνο και μόνο να μιλάω με κάποιον
να βρίζω όλα εκείνα μαζί και μένα
που γάμησαν τα όνειρά μου...
