Ω! ναι
καθαγιάζω
το χώμα που πατάς
τον χώρο που κοιτάς
των αμαρτιών σου το άσπιλο
στις κοίτες σου τρέχω
να Σε προλάβω
μην ριχτείς στις θάλασσες
της λήθης
η λύπη φωλιάζει ακόμη αγαπημένη μου
στα αμύριστα σεντόνια του σώματός σου
στο άδειο δωμάτιο
ωδίνες κατρακυλούν στους τοίχους
τόσος πόνος
τόση προσμονή
για ένα "ΕΛΑ"
