ΕΦΥΓΕΣ

Έφυγες,
έσβησες τα χνάρια σου
σαν το κύμα που σβήνει
τα σ'αγαπώ της άμμου,
σαν του χωρισμού το απαλοφίλημα,
σαν την πανσέληνο που λιγοστεύει
ξοδεύοντας τα δάκρυα του έρωτα,
σαν το πυρωμένο ηλιοβασίλεμα
που βουτά στην θάλασσα
να σβήσει τον καημό,
έφυγες
από μια μισόκτιστη φωλιά
που μέσα της πρόλαβαν να γεννηθούν
πόθοι και προσμονές και έρωτες,
ακάλεστη ανέβηκες στο σύννεφο της ουτοπίας,
έφυγες
σαν το αστέρι που πέφτει και χάνεται
πριν να το προλάβει η ευχή,
έφυγες με τσακισμένο το ένα σου φτερό..

O HXOΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Ο ήχος της φωνής σου,
οι λέξεις σου,
των χειλιών σου ο ψύθιρος
το "σ΄αγαπώ" καλέ μου,
τα πρόστυχα της αγάπης λόγια,
τα αστεία σου
το γέλιο σου
το "έλα"σου,

θύμισες,
ξαπλωμένη ανάσκελα
γυμνή,
μισή φώς
μισή σκιά,

η σιωπή
η σιωπή σου,
γκρεμίζομαι
από το αναδιπλωμένο σου γόνατο,

όσο-όσο
ξεπουλάω τις χαρές μου όλες
να σε ακούσω να μου ξαναμιλάς,
να ακούσω πάλι
τον ήχο της φωνής σου,
μη μου πείς "σ'αγαπώ"
διάβασέ μου μια λέξη
απο μιά εφημερίδα
θα μου είναι αρκετό,

εγώ δεν έπαψα να σ 'αγαπάω
μη σταματήσεις εσύ για να θυμάσαι,
μέσα στις αναμνήσεις σου
έχω κρυμένη την ελπίδα,

μιά ώρα απουσίας
βδομάδες,χρόνια,
ο χρόνος έγινε αόριστος,
σταμάτησε να κυλά
λύγισε,

άφησε το δάκρυ του
να κυλίσει
στα σκαμένα μάγουλα
του απεγνωσμένου τώρα..

ορφάνια που καίει τα χείλη..

ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΤΟΣ

Με γυρισμένη την πλάτη
να μην βλέπεις τον θάνατο,
η μοίρα σου,
αιώνες τα δευτερόλεπτα
του κρότου..

καθισμένη στο χώμα
τον γεννάς,
τον θάνατο..

συνουσία τρέλλας,

γαμημένος νούς..

τι σκεφτόσουν,
που παραδόθηκες,
τι όραμα έβλεπες..

ο θάνατος μοιάζει με παράδεισο
η κόλασή του είναι η ζωή σου,

τυλιγμένη με αμαρτίες
που δεν έζησες
έπεσες ανάσκελα,
τελευταία σου αντίσταση,
έτσι..να γαμηθείς με τον ουρανό
να τον κοιτάς στα μάτια
καθώς θα γίνεσται ένα..

ποιός Χριστός και ποιός Αλάχ..

εικοσι τρία χρόνια
γεμάτα ντροπή,
γιατί τάχα..

αμαρτία η αγάπη,
ποιανού θεού οι μπόμπες
τα τρομαγμένα μάτια των παιδιών,

μπόμπες υποκρισίας τα δάκρυα,
σκάνε πάνω σε έρημα σημεία
συνήδεισης
ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΤΟΣ,

το θέτρο της βαρβαρότητας συνεχείζεται..
πράξη μία...κουρτίνες..

ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

Αφυδατωμένες σκέψεις
έρημος,
νους ελεγχόμενος,
βύζαγμα
σε άδειο βυζί
ξεγέλασμα,

δίπλα στο τίποτα
το κάτι,
ένα δύχτι μπορεί λαχανικών
μια σαρακοφαγωμένη ελπίδα,
ελεημοσύνη,
σερνάμενα βήματα,

είναι αρκετό το κάτι
είναι πολύ το κάτι,
είναι το πάν το κάτι,

υπόκλιση,
ευχαριστώ,

πίσω από το φουστάνι της μαμάς
κρυμένοι,
αναζήτηση επιείκιας,

φταίμε-φταίμε..

αθόρυβες οι αλυσίδες
στα πόδια,
υποκρισία,
δεν χτυπούν
ξεχαρβαλώνουν τον νου,

παντομίμα ζωής
κλόουν σε ξένη παράσταση,
παρα φύσιν όλα,

γκρέμισε το σκηνικό
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ
Η ΖΩΗ ΣΟΥ..