Ξενιτεμός είναι
το δάκρυ του δειλινού
στην θάλασσα
ένα αντίο
γραμμένο από την βροχή
στην άμμο
ξενιτεμός είναι
η ποδηλάτησα σε δρόμο πανσέληνου
το άδωστο κρατώντας στην φούστα της
φιλί
μια αγκαλιά
γεμάτη απουσία
το συναπάντεμα
που ξόδεψε μια ζωή
περιμένοντας να δει
τα ματια που αγαπούσε
ξενιτεμός είναι ζωής
του άζηστου του έρωτα το πένθος..
Σε κοίταξα
ξανά στα μάτια
σε κείνη την παλιά σου
ασπρόμαυρη φωτογραφία
σε κείνη που τ'αγάπησα
σαν στα σκοτάδια μου το φως
να σε ρωτήσω αν ξέρεις
αν πονάει η σιωπή
περίμενε είχες πει
θα σου στείλω ένα όνειρο
θα καταλάβεις
περίμενα
χωρίς αποχαιρετισμό
το τέλος με γηρασμένη μοιάζει άνοιξη
που ξανακαρτερά την νιότη της
ανείπωτο αντίο
πως να πιστέψω σε αυτό
πως..
