ΣΥΝΝΕΦΑ

 Σύννεφα στον νου..

θέλω να σε σκεπάσω

να μην θυμάμαι

μου είπες

με τα μικρά να ξεδιψάς την ψυχή σου

με την σταγονίτσα

πάνω στο πράσινο φύλλο

με το χορταράκι

που αντιστέκεται στην έρημο

με το αεράκι

που πήρε λίγο την κάψα

από το πυρωμένο σου μέτωπο

εγώ..

στις αναιχμάλωτες λαγώνες σου

ποτάμια τρέχουν οι πόθοι

στα βλέφαρά σου κάτω

ανασαίνει η ζωή μου

πως να μην θυμάμαι

τα γυμνά σου στήθη

φλόγες του έρωτα

η μήτρα σου 

της πεθυμιάς το θάμα

πως να μην θυμάμαι

άχρονα

ψυχές μου απαλοστρώνω 

πάνω τους για να ξαπλώσεις

μια πανσέληνο έχω στο πλάι σου

να μπορώ μισοσκέπαστη

να σε κοιτώ

τόση μικρή ή ζωή

πως να προλάβει το ανεκπλήρωτο!!!!!!!!!!!!

ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΈΤΑΙ

 Δεν ξεχνιέται

εκείνη η τελευταία σταγόνα

που δρόσισε τα χείλη σου

ούτε ο σπόρος εκείνος

που την πείνα σου ξεγέλασε

δεν ξεχνιέται

το απαγορευμένο φιλί

που απεγνωσμένα περιμένεις

ούτε το ΠΩΣ του οργασμού

στα σκέλια της αγαπημένης σου

...αυτό μοναχά η νύχτα το γνωρίζει...

δεν ξεχνιέται

το σπάσιμο εκείνο της σιωπής

από τα λόγια της αγάπης της σε σένα

ούτε εκείνη η προσμονή

σε όλες τις ασέληνές σου νύχτες

να ακούσεις την φωνή της

δεν ξεχνιέται

εκείνο το μεθύσι της αγάπης και του έρωτα

που εγώ το ονομάτισα ΖΩΗ..

ΕΙΧΕΣ

 Σαν μια τριανταφυλλιά 

που τα άνθια της ανοίγει

στον πρωϊνό τον ήλιο

έτσι μου χαρίστηκες

είχες τις δροσοστάλες 

της νιότης πάνω σου

είχες τυλιγμένο στο κορμί σου

κείνο το σμαραγδένιο μετάξι

του ονείρου και του έρωτα

είχες την λαγνεία

μια γλώσσα φωτιάς

στα σκέλια σου

είχες μέσα σου 

θύελλα ζωής

έναν ανεμοστρόβιλο πόθων

ήσουν η ουτοπία

γερμένος στην δύση μου εγώ

-πάρε τα γκέμια της μου φώναξες

σε άκουσαν στεργιές και θάλασσες

-μαζί είπες θα ταξιδέψουμε

πάνω στο ουράνιο τόξο της

τότες με ξαναγέννησες

από τότες δεν έπαψα ποτές να σε αγαπάω..

ΑΦΟΡΕΤΟ ΡΟΥΧΟ

 Οι δυο μας

εσύ και εγώ

σε ώρες εξομολογήσεων

σε ώρες που τα πάθια οι ηδονές

της αγάπης οι ντροπές

αναζητήσεις γίνονται ψυχής

ακούω τις λέξεις σου

"πάρε με"

"ειμαι δική σου"

"αγάπα με"

"πιο πολύ αγάπησέ με"

πως να ξέρεις αγαπημένη μου

πως εσύ στην μικρή σου χούφτα

ολάκερη κρατούσες την ύπαρξή μου

απρόσμενος ήλιος

ήσουν στα σκοτάδια μου

μ΄άγγιζε το αγέρι στο πρόσωπο

και νόμιζα πως είναι τα μαλλιά σου

πως να ξέρεις αγαπημένη μου

πως φοβήθηκα την τόση ευτυχία

συγχώρεσέ με..

αφόρετο ρούχο

δεν σε ντύθηκα ποτέ μου.

ΙΔΡΩΤΑΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

 Φαντάζομαι

πως όλο το φως του ήλιου

είναι μαζεμένο στα μάτιά σου

γι αυτό τόσο σκοτάδι γύρω μου

σαν αυρα της θάλασσας σε ένιωθα τις νύχτες

σε ανάσενα

γέμιζα με σένα

λείπεις

ήταν και ο γεμάτος πόθο και πάθος 

ήχος της φωνής σου

γεμάτος από λατρεία έρωτα

από παραδείσου λέξεις

έτσι μοναχά σε γεύτηκα

έτσι

γεύτηκα όλο το μέλι της ψυχής σου

απόν πάντα το άλλο σου μισό

η άγευτη σάρκα σου

το αντίκρυ των ματιών μας

η μεταλαβιά των φιλιών στα χείλη μας

όλα τους αστείρευτη πηγή

ιδρώτα απουσίας..

ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΟΣΜΗΜΑ

 Γυναίκα κόσμημα..

με το αεράτο φόρεμα

με το στενό κολάν

με την γυμνασμένη πλάτη

με την έκρηξη ηφαιστείου στο μέτωπο

με το λίκνισμα της ζωής στα πόδια σου

αιθέρια ύπαρξη σε γαληνεμένη θάλασσα

με το βρεγμένο σου μακό μπλουζάκι στο στήθος

με τις τεντωμένες ρώγες σου

με τους γοφούς σου σε ονειρώξεις

ανικανοποίητων πόθων

ερωμένη της ανατολής

στοχασμός υπεραπλουστευμένης ευτυχίας

γυναίκα κόσμημα..

που μαζεύεις στην ποδιά σου 

τα πονέματα του κόσμου

που κρατάς στην μικρή σου χούφτα

όλη την υδρόγειο

που στο στήθος σου βυζαίνει το μέλλον

που στην μισοξεκούμπωτη ρόμπα σου

κρύβεις όλες τις χάρες της ηδονής

που μια ρωγμή γεμάτη με στενάγματα νίκης

χωρίζει το δασολούλουδό σου

σταύρωσε τα πόδια σου

εκεί στο σφίξιμό τους κρατάς κρυμμένη

την ανάσταση του σύμπατος..

ΑΓΑΠΑΩ

 Αγαπάω 

τα θλιμμένα μάτια

τα ξεβρασμένα κουφάρια των καραβιών

κείνα που έζησαν 

το τραγικό και το ωραίο

το ταξίδι και το τέλος

αγαπάω..

τον πνιγμό της βίας αγαπάω

την πάχνη του χειμώνα

που γίνεται νερό για διψασμένους

τους απροσκύνητους αγαπάω

τους εξόριστους του έρωτα

του θάνατου τους άφοβους

αγαπάω την σιωπή σου

την βυθισμένη σε χαμένα όνειρα

τα πληγωμένα πουλιά αγαπάω

μα ποιο πολύ

τα χείλη σου αγαπάω

επειδή ίσως 

μου ξαναπούνε σ΄αγαπώ..

ΟΙ ΧΕΙΡΟΛΑΒΕΣ

 Ηρθες..

σαν μια καταιγίδα αγάπης ήρθες

σαν ένας ανεμοστρόβιλος

που με πήρε στην δίνη του

αφέθηκα

οι χερολαβές που γήινο με κράταγαν 

σπάσανε

ανέβαινα μαζί σου στο αδύνατο

γεμάτη κάβλα

μου μιλούσες

ξεκούμπωνες το πανωφόρι της ψυχής σου

ήθελες να γλείψω την κλειτορίδα της

ήθελες να μου δωρίσεις το όνειρο

ήθελες να με μεθύσεις με σένα

εγώ ο ηλίθιος είδα με τρόμο τον χρόνο

τι μπορούσα να σου χαρίσω εγώ

ήθελες να με πάρεις στο ταξίδι σου

μου φανέρωνες την ήβη σου την ήβη της ζωής μου

οι χειρολαβές

πάλι οι χειρολαβές

αλυσίδες προδομένης ζωής

ο γκρεμός

δεν με έσωσαν

τυράνια τώρα τα αποθυμένα μου

σε κελί  μοναξιάς

μόνο κελιά έχει η μοναξιά

χωρίς παράθυρα

μόνο ψηλά έναν μικρό φεγγίτη

να τρυπώνει πότε-πότε το φεγγάρι

παζαρεύω τα υπόλοιπα της ζωής μου

έτσι

μόνο και μόνο να μιλάω με κάποιον

να βρίζω όλα εκείνα μαζί και μένα

που γάμησαν τα όνειρά μου...

ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ

 Οση μπορώ

θα φυλάξω ζωή

θα την κρατήσω για σένα

να μπορώ να σε φιλήσω 

σαν ανταμωθούμε

με συνεπαίρνει η στιγμή αγαπημένη μου

δεν ξέρω πως

σαν μέσα σε ιερό ή σαν μέσα σε πόθων καταφύγιο

κυρίαρχη η λαχτάρα

δική της η απόφαση

        στους ανελέητους χειμώνες μου

μια μικρούλα άνοιξη 

έχω κρυμμένη μέσα τους

η δική σου είναι ομορφιά

ο πλούτος που αφειδώλευτα

μου χάρισες

        δεν σε ξεχνώ

δεν μπορώ..

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

 Ένα ποτήρι κόκκινο κρασι

πλάι μου η μελαγχολία

δεν μιλά

δεν αντιμιλά

σωπαίνει

πάντα σωπαίνει

πήρα την φωτογραφία σου

πέρασα απαλά τα δυο μου δάχτυλα

στα χείλη σου

ψιθύρισαν σ΄αγαπώ

ξεσκάλωσες την τιράντα σου 

από τον ώμο

φίλισα τον λαιμό σου

υγράθηκαν τα μάτια μου

δυο δάκρυα 

κύλισαν στα στήθεια σου

πόθου το ένα

από γλυκό παράπονο το άλλο

ένα θλιμένο αγέρι με ρώτησε

αν τόσο πολύ σε αγαπάω

-ναι του είπα

έφυγε με ανοιγμένα τα φτερά

μακάρι να έρχεται σε σένα..

ΕΚΡΗΞΗ ΣΙΩΠΗΣ

 Μου μιλούσες..

για περήφανα κατάλευκα άτια 

μου μιλούσες

για την τζαζ μουσική

από κατατρεγμένους

για δυο που αγαπιούνται 

ακυρώνεται ο χρόνος

έλεγες

για τον θυμό των ηφαιστείων

μου μιλούσες

έτσι μου έλεγες θέλουν να λειώσουν 

το άδικο

μ'αρέσει να κινηγώ 

τους ανεμοστρόβιλους έλεγες

απόδραση από την γη είναι

έξω από την κατάντια της

κοίτα μου έλεγες

το καθρέφτισμα του φεγγαριού στην θάλασσα

το κάνει για τους ερωτευμένους

δυο να έχουνε φεγγάρια

πως σε κοιτώ στον ουρανό του έρωτά μας

μου έλεγες

ένωσε το βλέμμα σου με το δικό μου

εγώ τότες ονειρευόμουν το στήθος σου

γυμνό και όμορφο

σε μέθη ζωής

μια έκρηξη σιωπής

λειώνει τώρα την ψυχή μου..

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

 Μια σελιδα λευκή

μια πέννα

λίγο μελάνι

γράμματα

γράμματα πάνω της δικά μου

να σου γράφω 

για τον αέρα της θάλασσας

που ανεμίζει τα μαλιά σου

για την εικόνα σου στο δωμάτιο

με το ξεκούμπωτο πουκάμισό σου

την ίδια εικόνα σου

στα βήματά σου στην άμμο

να σου γράφω

για το κυνήγι των ανεμοστρόβιλων του έρωτα

τότες που μαζί κυνηγούσαμε τους ανέμους

να σου γράφω

πως φαντάζεις στα μάτια μου τα βράδυα

στην πλάτη του κρεβατιού ακουμπισμένη

με ένα βιβλίο στα διπλωμένα λατρεμένα σου γόνατα

ένα γράμμα από εμένα

πρόχειρο στην κωλοτσέπη από το τζιν σου

έτσι κάτι δικό μου να έχεις

να σου λέει όταν δακρύζεις

ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ.