ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Ξύλινες μάσκες
δάκρυα παγωμένα,
καλιτέχνες του δρόμου
στο δρόμο του παράλογου,
ακουμπισμένοι στον τοίχο
το "δεν είμαι εγώ",
βαμένοι με χρώματα
ξέβαφα,
κλόουν σε παράσταση ζωής,
γέλιο πικρό,
γέλιο φτιαχτό,
γέλιο αδειανό,
ανοιχτή η αυλαία
του συμβιβασμού,
ο υποβολέας ψυθιρίζει
διαρκώς συγκατάβαση,
ναι,ναι,ναι,..

μοναξιά,
δράμα,
άρχισε να λειώνει το δάκρυ,
ανασαίνει η ψυχή,..

κουρτίνες γρήγορα
μη δούν πως κλαίω,
βγάζω την μάσκα
δικό μου το αμάρτημα,
μια χαραμάδα ανοίγω
στις μαβιές βαριές κουρτίνες,
κοινό,
πέντε,δέκα,εκατό,χιλιάδες,εκατομύρια,
δεν σε βλέπω,
ΛΕΙΠΕΙΣ-ΛΕΙΠΩ..