Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

Υπολανθάνουσα ζωή
χρόνος παρα-κείμενος,
μισό,
κατοικία ερείπιο
τάχα ζείς,
στάζει από παντού
σταλαγματιές απόγνωσης,
οβίδες που σκάνε στην ψυχή,
απελπισία,
κρύο..
χειμώνα-καλοκαίρι κρύο,
μισή παρουσία
απουσία,

χρώμα κίτρινο
κιτρινισμένα φύλλα,
ανούσια λόγια
έτσι κάτι να λέμε..

στρώσε τραπέζι..
πάλι βρέχει..
ξέρεις,ο γείτονας
αγόρασε ομπρέλα..

τίποτα για μάς,
ένα "έλα",
ένα "τι έχεις".
ένα "σ΄αγαπώ",
ένα "σε νοιάζομαι",
ένα "σε θέλω",
τίποτα,
ας είναι τόσο απλό
αυτό το "ένα",
ας είναι  το πάθος
μέσα του κρυμένο,
ας είναι κρυμένη
μέσα του η ζωή,

απουσία,
ορατά φαντάσματα
στον ίδιο χώρο,
κατάσταση ζωής
υπολανθάνουσα,

μην πάρει φως
και χαλάσει η φωτογραφία,

πόσο ωφέλιμο αλήθεια το σκοτάδι;
αντεστραμένοι ρόλοι,
το φως ο φόβος
η ασφάλεια στο σκοτάδι,
μη φανερωθεί η απουσία,

κοιμητήρι ονείρων η ζωή,
πορεία σίγουρου θανάτου,
έρημος,

κτυπούν τα πιάτα στον νεροχύτη
ξεφεύγει το δάκρυ,
με γυρισμένη την πλάτη στην ζωή,
με τις ρυτίδες αμήχανες,

κύλισε ο χρόνος
χωρίς σύγκρουση,
χωρίς έκρηξη,
χωρίς πάθος,

το άλφα τελευταίο σου γράμμα,
εκεί έμεινες
ντυμένος με τα αποφόρια της ζωής,
ζητιάνος της,

τι κι αν σου έκλεισε το μάτι η πανσέληνος
με ένα συννεφάκι ρίσκου
που διάβηκε από μπροστά της,
τι κι αν σε κάλεσε το ηλιοβασίλεμα
στον δρόμο που χάραξε στα κύμματα,
στην άκρη του έμεινες,

ας έκανες μερικά βήματα,
ας βούλιαζες,
θα ήταν αρκετά
να βάλεις την όμορφιά μέσα σου,

τέλος-τέλος να νοιώσεις
το ΡΙΓΟΣ της ζωής..