Ο ΤΟΙΧΟΣ

Ζωγραφίζω με τα μάτια
τον άσπρο μου τοίχο,
ιδίως τις νύχτες
τις έρημες νύχτες..

παίρνω ίσκιους του φεγγαριού
και φτιάχνω την μορφή σου
με το ανέμισμα της κουρτίνας
ρίχνω τα μαλιά σου στο πρόσωπο
σαν την φωτογραφία σου
με το φως της λάμπας του δρόμου
φτιάχνω την ματιά σου,
ατίθαση και υποτακτική,
που και που σηκώνω το χέρι
να συμπληρώσω μια γωνιά σου
λιτές οι γραμμές
χωρίς χρώμα
φωτογραφία ασπρόμαυρη..

σε ζωγραφίζω γυμνή
παραδομένη..

κλείνω τα μάτια
τα ανοίγω
σε βλέπω να περπατάς
πάνω στα κύμματα
να έρχεσαι σε μένα
απλώνω τα χέρια
σ'αγκαλιάζω
σε φιλώ
σε γεύομαι,
ύστερα πάλι σταυροπόδι
να πίνεις τον καφέ σου,
να λούζεσαι
αλαφροφόρετη να κοιμάσαι
σε φιλώ στην πλάτη
νοιώθω το ρίγος σου
ύστερα το γέλιο σου ακούω..

ζωγραφίζω με τα μάτια
τον άσπρο μου τοίχο
ίδίως τις νύχτες
τις έρημες νύχτες..

πόσο μου λείπεις
πόσο πολύ σε θέλω..

ΜΟΥ ΕΤΑΖΕΣ ΖΩΕΣ

Μου έλεγες πως μ'αγαπάς
μου έταζες ζωές,

τα χείλη σου
άπληστα ρουφούσα,
ήθελα να ζήσω,
χώμα γινόμουν,
να ριζώσεις πάνω μου
να καρπίσουνε οι αμαρτίες..
ως την άφεση,
κέρδιζα χρόνο
ήθελα να ζήσω,

μου έλεγες πως μ'αγαπάς
μου έταζες ζωές,

από την φλόγα του κορμιού σου
αναδυόμουν,
τον σπόρο του έρωτά σου
καρτερούσα
να τον μεγαλώσω στην χούφτα μου,
έτσι κέρδιζα χρόνο
ήθελα να ζήσω,

μου έλεγες πως μ'αγαπάς
μου έταζες ζωές,

ήσουν μακριά
μια χουφτιά ο κόσμος όλος,
είχα τα κύματα
είχα τ'αγέρι
που σ'έφερναν κοντά μου,
του λουλουδιού είχα το άρωμα
τα μάγια όλα της άνοιξης
του αυγούστου την πανσέληνο,
όλα τους σ'έφερναν κοντά μου,

το βαριανάσεμα του πόθου σου
μου έταζε ζωές,
στις σπηλιές της ηδονής έμπαινα,
να τις ιχνηλατήσω ήθελα όλες,
κέρδιζα χρόνο,
άπειρες φορές
γενιόμουνα στους οργασμούς σου,
ήθελα να ζήσω,

μου έλεγες πως μ'αγαπάς
μου έταζες ζωές..

το μάυρο πέπλο της σιωπής
μοιρολόι βουβό
στις ταμένες μου ζωές,

στην άκρη των κυμάτων ζείς,
κορφολογώ τις αναμνήσεις σου,
γίνονται δάκρυα
γίνονται στοχασμοί,

ακόμη ΖΩ..
 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ

Απροσπέλαστο
το ταξίδι στο αύριο,
ευνουχισμένοι της σκέψης
παραδομένοι στην ελεημοσήνη,

αδιεκδίκητο το παρόν,

σκυφτοί,
καμπούρηδες της χαμένης αξιοπρέπειας,
παραπατάμε ανύμποροι
πάνω στα σπασμένα γιαλιά του εγώ μας,

πληγές χωρίς αίμα
κακοφορμίζουν
μέσα στις φυλακές
έντεχνων αδιεξόδων,

άνευρες ώρες
κοροιδεύουν τον χρόνο,
η ζωή χάνεται φοβισμένη,

το ξεροκόματο
παντεσπάνι άβουλων πεινασμένων,
η αρπαγή δίδυμο αδελφάκι τους,

όμορφος κόσμος,
της καθημερινότητας η αγριότητα
επίδεσμος της εξαθλίωσης,

ένα κομάτι ψωμί,
ένα κινητό,
μια κάμερα,
του έρωτα η πείνα,
του μισθού η αγωνία,
η ανεργία,
οι  αντικαθεστωτικοί,
πιόνια στην ματωμένη
του συνφέροντος αρένα,
ζωές πεταμένες από ταράτσες,
η αγριότητα,

σταύρωση της ψυχής
στον σταυρό της ανάγκης,

με την μάσκα των ηλιθίων
με αλυσίδες στα πόδια
γυροφέρνουμε
στο προαύλιο του κόσμου
της επανάστασης ανύμποροι,

δεν ειναι αυτός ο κόσμος μας
άλλος είναι
πάμε προς τα εκεί.. 

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

Υπολανθάνουσα ζωή
χρόνος παρα-κείμενος,
μισό,
κατοικία ερείπιο
τάχα ζείς,
στάζει από παντού
σταλαγματιές απόγνωσης,
οβίδες που σκάνε στην ψυχή,
απελπισία,
κρύο..
χειμώνα-καλοκαίρι κρύο,
μισή παρουσία
απουσία,

χρώμα κίτρινο
κιτρινισμένα φύλλα,
ανούσια λόγια
έτσι κάτι να λέμε..

στρώσε τραπέζι..
πάλι βρέχει..
ξέρεις,ο γείτονας
αγόρασε ομπρέλα..

τίποτα για μάς,
ένα "έλα",
ένα "τι έχεις".
ένα "σ΄αγαπώ",
ένα "σε νοιάζομαι",
ένα "σε θέλω",
τίποτα,
ας είναι τόσο απλό
αυτό το "ένα",
ας είναι  το πάθος
μέσα του κρυμένο,
ας είναι κρυμένη
μέσα του η ζωή,

απουσία,
ορατά φαντάσματα
στον ίδιο χώρο,
κατάσταση ζωής
υπολανθάνουσα,

μην πάρει φως
και χαλάσει η φωτογραφία,

πόσο ωφέλιμο αλήθεια το σκοτάδι;
αντεστραμένοι ρόλοι,
το φως ο φόβος
η ασφάλεια στο σκοτάδι,
μη φανερωθεί η απουσία,

κοιμητήρι ονείρων η ζωή,
πορεία σίγουρου θανάτου,
έρημος,

κτυπούν τα πιάτα στον νεροχύτη
ξεφεύγει το δάκρυ,
με γυρισμένη την πλάτη στην ζωή,
με τις ρυτίδες αμήχανες,

κύλισε ο χρόνος
χωρίς σύγκρουση,
χωρίς έκρηξη,
χωρίς πάθος,

το άλφα τελευταίο σου γράμμα,
εκεί έμεινες
ντυμένος με τα αποφόρια της ζωής,
ζητιάνος της,

τι κι αν σου έκλεισε το μάτι η πανσέληνος
με ένα συννεφάκι ρίσκου
που διάβηκε από μπροστά της,
τι κι αν σε κάλεσε το ηλιοβασίλεμα
στον δρόμο που χάραξε στα κύμματα,
στην άκρη του έμεινες,

ας έκανες μερικά βήματα,
ας βούλιαζες,
θα ήταν αρκετά
να βάλεις την όμορφιά μέσα σου,

τέλος-τέλος να νοιώσεις
το ΡΙΓΟΣ της ζωής..

ΞΕΧΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Δίνη..
κάτοχοι άδειας ζωής,

ξεχνώ τα μάτια σου,
σφαλιστή ταμπακέρα ονείρων,
μην την ανοίγεις
δεν υπάρχουν μέσα όνειρα,

ξεχνώ τα μάτια σου,
μια μέλισσα
έπεσε στο ποτήρι μου,
πνίγηκε στην πίκρα του,
άφταιγη η καυμένη!

ξεχνώ τα μάτια σου,
ένα και ένα.. άβυσσος
ζωή κρεμασμένη
σε σκιάχτρου σταυρό,
κουρελήδες του τώρα,

ξεχνώ τα μάτια σου,
άνεργες υφάντρες αγάπης,
πιστόλια στον κρόταφο
ο χρόνος τελειώνει,

ξεχνώ τα μάτια σου,
πλάι μου ο βασσιλικός
έβγαλε σπόρους,
θ'ανθίσει του χρόνου,
αντιστέκεται,
ελπίδα,φως,
δυό περιστέρια λευκά
πέταξαν αντάμα
αφού πρώτα φιλίθηκαν
στο σύρμα πάνω,

ξεχνώ τα μάτια σου,
τραβώ στο άπειρο
αυτό το ξέχασμα
να υπομένω,να αντέχω,
να νικώ,
ΥΠΑΡΧΕΙΣ,
δικαιολογία για να ζώ
σ'αγαπώ..