.να σε λούσω θέλω
έστω για μία μόνο φορά
όχι σαν παιδί
μα σαν γυναίκα που τόσο πολύ αγάπησα
ολότελα γυμνή
ψυχή και σώμα
να χαϊδέψω τις πληγές σου
να ταξιδέψω σε όλα εκείνα που κρύβεις
τα σημάδια σου να δω
ύστερα φωλιασμένη στην αγκαλιά μου
μέσα στα βρεγμένα σου μαλλιά
την τόση να κρύψω αγάπη μου για σένα..
Από την πρώτη στιγμή..
από την πρώτη μας στιγμή
από το πρωτάκουσμα του γέλιου σου
από το ξάφνιασμα του έρωτά μας
φλας
πολλά φλας
η μνήμη
οι στιγμές
η ζωή
κλικ κλικ κλικ κλικ.......
ΕΣΥ
παντού εσύ
εσύ και ο έρωτας
εσύ και το όνειρο
εσύ και η ουτοπία
γέμιζα με σένα
τα μακριά σου πόδια
τα μάτια σου
τα σαρκώδη σου χείλη
οι στιγμές χαράς
ύστερα εκείνες του πόθου
ύστερα
εκείνα τα λουλούδια του παράδεισου
που άνθιζαν με μιας στα χείλη μας
καθώς ανάσκελα γυμνοί
μετά την έκσταση
κοιτάγαμε τον ουρανό μας
κλικ κλικ κλικ κλικ..........
απουσία
προσμονή
μοναξιά
αναζήτηση
που είσαι
που είσαι αγαπημένη μου
στείλε μου μια συλλαβή
ή ένα γράμμα,ένα "α" μοναχά
ένα "ο",ένα "γ",ένα "κ",ένα "ε"
θα τα ταιριάξω εγώ
θα γράψω πάλι "ΑΓΑΠΗ"
σ΄αγαπώ..
Την οδύνη
πως να ξεχάσω του αντίο σου
σε είχα τόσο πολύ αγαπήσει
το σπαρτάρισμά σου
από έρωτα στην αγκαλιά μου
πως να ξεχάσω
σε είχα τόσο πολύ αγαπήσει
το ξύπνημά σου γυμνή
στο στήθος επάνω πως να ξεχάσω
σε είχα τόσο πολύ αγαπήσει
τον μικρό θάνατο
στο παγωμένο βλέμμα της απουσίας σου
πως να ξεχάσω
σε είχα τόσο πολύ αγαπήσει
το "καλέ μου"
που πρόφεραν τα χείλη σου
ζωή στην λιγοστή ζωή μου
πως να ξεχάσω
σε είχα τόσο πολύ αγαπήσει
αυτήν την σιωπή
χρόνους τώρα πως να ξεχάσω
σε ΕΧΩ τόσο πολύ αγαπήσει..
Τις νύχτες..
τις νύχτες το στήθος σκίζεις της μοναξιάς
φανερώνεσαι
φοράς το μακρύ εφαρμοστό μαύρο σου φόρεμα
επίσημο γιορτής που ακυρώθηκε
ύστερα
χωρίς ένα σου να προλάβω φιλί
γυρνάς την πλάτη σου και χάνεσαι
ποιος τώρα θα ράψει πάλι την πληγή
να φανταστείς πως
πως δεν πρόλαβα να σου πω
ούτε πόσο πολύ σε αγάπησα
απελπισμένος έρωτας..
Ποιες ώρες να διαλέξω
ν'αλαφρύνω την ψυχή μου
όλες αγκομαχούν
φορτωμένες την απουσία σου
εσύ λείπεις
ποιας πόλης να βρώ τα θέλγητρα
η πόλη ο μόλυβος η σαλονίκη τα χανιά
ή εκείνες που μας μάγευαν ακτές
γκρίζες και γκρίζα όλα
εσύ λείπεις
σε έρημα περπατώ πεζοδρόμια
κάπου-κάπου συναντώ
γραμμένα πάνω τους
από παλιές διαδηλώσεις του έρωτα
λέξεις που έλεγαν τα χείλη σου
"καλέ μου", "σ'αγαπώ" , "να προσέχεις" , "σε θέλω"
τι κι αν ήταν κάτω από βροχή δακρύων
τι κι αν το "αγαπω" μια τρύπα το κατάπιε
εμένα μου φώναζε το "σ"
"σ'αγαπώωω"
δεν μπορεί να ήταν ψέμα
δεν είναι ψέμα..
Αγάπαμε..
κενό ζωής χώρια σου
πες μου
πες μου πάλι για κείνες τις νυχτιές
που στάζαμε έρωτα
πες μου
πες μου για κείνα τα πανωφόρια
που κρεμάγαμε πίσω από την πόρτα
που μούσκεμα ήταν από προσμονές
πες μου και για τον ήχο των φιλιών
από τις χορδές του πάθους στα γυμνά μας σώματα
είναι νωρίς το αύριο
μπορεί και να κουβαλά τον θάνατο
μην αργεις..
Απόθεμα ευτυχίας..
το κομπόδεσαν οι μέρες σου
μαζί μου
εύκολο από εσένα ήταν
εύκολο και για μένα ήταν
μια τέτοια γυναίκα
να αγαπήσω
σαν αστραπή ήσουν δυνατή
τα χρόνια σου έπαιζες στα ζάρια
το άλογο έλεγες
η άλλη άκρη είναι της λογικής
περπάτησέ τα
τ'ανομολόγητα ήξερες της νύχτας να χαρίζεις
έπινα και με έπιναν τα χείλη σου
τα μάτια σου στα σκοτάδια μου αυγές
πόσο πολύ ποθούσα στο πλευρό μου να κοιμόσουν
ξεσκέπαστη το πρωί
να βλέπω ζωντανό το όνειρό μου
απόθεμα ευτυχίας..
το κομπόδεσαν οι μέρες σου
μαζί μου
εκείνες τις νυχτιές καλή μου
που πάνω μου σφιγγόσουν
την απόσταση αγνοώντας
ρευστή
έτοιμη να εισχωρίσεις μέσα μου
μέθη
μπορεί γι αυτό να ζω ακόμη
απόθεμα ευτυχίας..
τώρα η απουσία σου
στα ίσα κονταροχτυπιέται μαζί της
θ'αντέξω;
Για τα μάτια σου..
προσκυνητάρια αμαρτωλών
ανεμόμυλοι έρημων νησιών
ακριβά σμαράγδια πόθων
το σπέρμα δέξου της αγάπης
στα χείλη στο στήθος
στων ερώτων σου τους κόλπους
αθανασία η στιγμή
για την χαμένη της ευωδιά
δακρύζει η άνοιξη
για τα ξεριζωμένα λουλούδια των ονείρων της
πυρίχιος χορός η απουσία σου
για τα μάτια σου
αστέρητες πάντα παρουσίες
την ηδονή δέξου
στο ανέγγιχτό σου σώμα
νυχτοήμερα πάθους
αντιφάσεις μοναξιάς
για τα μάτια σου
ανέφικτος έρωτας..
Πήρα πίσω ένα φιλί
από τα τόσα που στην πλάτη σου είχα αφήσει
ένα για μένα να κρατήσω απ΄ότι σε άγγιξε
απ΄ότι την μυρωδιά σου είχε
θα λείπει ένα ρίγος σου το ξέρω
όμως θ΄χεις πάνω σου της ηδονής το ίχνος
έντεκα και σαραντα τρία η ώρα
κοντεύουν μεσάνοιχτα
δεν θα πάει χαμένη και αυτή μου η μέρα
όλες οι μέρες χαμένες χώρια σου
δεν έπαιξα δεν έχασα
ρίσκαρα μοναχά την ουτοπία μου
δες
στην παλάμη μου το κρατώ
σφραγίδα ανολοκλήρωτου έρωτα
θα περιμένω..
Θα σε κάνω δική μου
παραδομένος σε σε
θα σε κάνω δική μου
οι απρόσμενες τολμηρές χειρονομίες
θα σκληρύνουν τις ρώγες σου
σπαρταρισμός κλειτορίδας
μέσα σε ωκεανούς ηδονής
θα γίνεις δική μου
κάτω από ασημοστάλαχτη βροχή
θα σε κάνω δική μου
σε καταφύγια ονείρων
από τα ρυάκια του κορμιού σου
θα ξεδιψώ τα πάθια μου
θα γίνεις δική μου
την επιστολή του τέλους
ο αγγελιοφόρος του έρωτα
την πέταξε στου αδύνατου την θάλασσα
θα σε κάνω δική μου..
Ακίνητος αέρας
ακίνητη αγάπη
παράνοια..
αξημέρωτη νύχτα
άφωνες λέξεις
η πλάτη σου
η πλάτη σου γυμνή
έξω από το μαύρο σου φόρεμα
στον αριστερό σου ώμο
μια πεταλούδα που καίγεται
παράνοια
λεηλασία απουσίας..
.κλείνω τα μάτια
για να σε δω μπροστά μου
άλλο δεν έχω τρόπο
ως και το άρωμα μυρίζω τότες του κορμιού σου..ν.κΩφίδης.
Ξενιτεμός είναι
το δάκρυ του δειλινού
στην θάλασσα
ένα αντίο
γραμμένο από την βροχή
στην άμμο
ξενιτεμός είναι
η ποδηλάτησα σε δρόμο πανσέληνου
το άδωστο κρατώντας στην φούστα της
φιλί
μια αγκαλιά
γεμάτη απουσία
το συναπάντεμα
που ξόδεψε μια ζωή
περιμένοντας να δει
τα ματια που αγαπούσε
ξενιτεμός είναι ζωής
του άζηστου του έρωτα το πένθος..
Σε κοίταξα
ξανά στα μάτια
σε κείνη την παλιά σου
ασπρόμαυρη φωτογραφία
σε κείνη που τ'αγάπησα
σαν στα σκοτάδια μου το φως
να σε ρωτήσω αν ξέρεις
αν πονάει η σιωπή
περίμενε είχες πει
θα σου στείλω ένα όνειρο
θα καταλάβεις
περίμενα
χωρίς αποχαιρετισμό
το τέλος με γηρασμένη μοιάζει άνοιξη
που ξανακαρτερά την νιότη της
ανείπωτο αντίο
πως να πιστέψω σε αυτό
πως..
Μια παλίρροια
ένα μαχαίρι
ένα φιλί στην άκρη του γαντζωμένο
ένας ακατανόητος χορός
ένα κλουβί
μία του χρόνου φυλακή
κυκεώνας όλα μέσα μου
φανέρωσέ με πάλι τα χείλη σου
ανελέητη
αυτή η σιωπή των χρυσανθέμων..
Πέρασε καιρός..
κλείνει τις γρίλιες του
μία-μία ο χρόνος
δεν θυμάμαι πια
πόσο έκλαψα
ούτε η απουσία σου
με μαρτυράει πια
άραγε συνήθισα χώρια σου
ή η προσμονή σου γίνεται χαρά
επειδή σε περιμένω ακόμα
μαζί με της νύχτας το λικέρ
κείνο που μοιραζόμασταν οι δυο μας
λίγες λέξεις ρίξε τώρα στο ποτήρι μου
έρχομαι-είμαι εδώ-σε αγαπάω
κείνη την τελευταία
θα την γευτώ
όπως ο μελλοθάνατος την χάρη..
Το άρωμά σου ονειρεύομαι
δεν το τυλίχτηκα ποτέ μου
φαρμάκι και ελιξήριο
ο χρόνος δυνάστης
καρφώνει σημειώματα στην πόρτα μου
πότε
άλλη μια μέρα
χαμένος πάλι
ζωγραφισμένα ειρωνικά χαμόγελα
μωβ πινελιές θλίψης
τελευταία
βρήκα κάτω της μια μαδημένη
ανθοδέσμη
χωρίς σημείωμα
χωρίς κάρτα
χωρίς αρώματα
χωρίς τίποτα
συντριβή
η αιωνιότητα της στιγμής
απαγορεύει τα όνειρα
δυο δάκρυα την έραναν
ποιος ξέρει...
Αμύριστο ακόμη
το φιλί σου
το τραγούδι είναι του φεγγαριού
που σα χάδι χύνεται
τις νύχτες των απουσιών
να σκεπάσει το παράπονο
δεν έχει τέλος
αυτή η ιστορία του έρωτα
θα περιμένω
θα την πιω όλη
από τα χείλη σου
μεθυσμένος ύστερα από ευτυχία
στα γόνατά σου θα γείρω
όπως ανακαθισμένη θα είσαι
στο κρεβάτι του ουρανού
με ολάνοικτο μπροστά
το αραχνούφαντο που φοράς
νυφικό του έρωτα
γοητεία ζωής..
Ξέμεινα
σε ρημαγμένους σταθμούς
με σκουριασμένα τρένα
μαρμαρωμένα όλα
μήτε αγέρι μήτε πουλιά
ούτε εκείνο
το καρτερεμένο που΄ταξες φιλί
όλο και πιότερο
βαθαίνουν οι ρυτίδες
ένα φεγγάρι αγάπησα..
Σε κοιτώ
δεν με βλέπεις
κοιτώ την πλάτη σου
την τιράντα στον ώμο σου
από το μακό σου φανελάκι
τα πόδια σου
κάλεσμα ορφανεμένου έρωτα
την κρεμασμένη στον ώμο πάλι
τσάντα σου
τα μαλλιά σου
που άσκεπη αφήνουν
την καλοκαιρινή μισή σου πλάτη
τι κι αν εσύ
έχεις την θάλασσα μπροστά σου
εγώ έχω εσένα
εικόνες σου
άραγε αγαπηθήκαμε ποτέ..
Οι πλανεμένοι του έρωτα
μένουν έξω
να κινηγάν ανεμοστρόβιλους
τους φοβίζει
της σιγουριάς η σκέπη
το άπιαστο όνειρο θέλουνε ΕΚΕΙΝΗΣ
να το ζωγραφίζουν θέλουνε
με χρώμα από τα μάτια της
να είναι σύννεφο αγέρας ή βροχή
ήλιος ή ανοιξιάτικο λουλούδι
κάτω από την μικρή φρατζούλα
στο μέτωπό της
εν αγνοία της
να έχει κρυμμένη την ζωή του.
Μη φοβάσαι
την οργή των ανέμων
θα κοπάσει
σαν τα παράθυρα της αγάπης εύρει ανοιχτά
σαν βρει τις ξιφολόγχες σκουριασμένες
όταν στα ποτήρια χυθεί κρασί
από μεθυσμένες νύχτες του έρωτα
όταν με την άνοιξη κοντραριστεί
του ερχομού
όταν το βάρος φορτωθεί
μιας άθελης αναχώρησης
μη φοβάσαι
μη φοβάσαι την οργή των ανέμων
φοβάται το φιλί σου
στα χείλη μου
την ανάσα σου
στο ξεψύχισμά μου
μην φοβάσαι
μην φοβάσαι σου λέω
δυο μαζί
μπορούμε να σύρουμε τον κόσμο μας
έξω από τα ερείπιά του..
Πως να σωθώ..
πως να σωθώ
από τόσες καταιγίδες σιωπής
τα ονείρατά μου
το γυμνό σου σώμα
οι γάμπες σου
σαν άγγιζαν τα πόδια σου την γη
από του αυτοκίνητου την ανοιχτή την πόρτα
των μαλλιών σου το τίναγμα
ακόμη και εκείνο
το απαλό σου χάϊδεμα με τα ακροδάχτυλα
στα κρινάκια της παραλίας
οι πατημασιές σου στην υγρή άμμο
ω!!! κι εκείνο το αέρινο φόρεμά σου
ξεκούμπωτο μπροστά στους μηρούς σου
να ανεμίζει από το αεράκι της θάλασσας
άπειρες συλλογιές του νου
από τον ακόπαστο έρωτα
πως να σωθώ
πως να σωθώ μπροστά σε τόση σιωπή
ύστερα από τόση ζωή
πως..
Κάποια μεσάνυχτα
θα ρθεις..θα ρθω..
μην ξεχνάς
πόσο πολύ αγαπηθήκαμε
με πόσο πόνο
τραβάγαμε από το στήθος
της απουσίας το βέλος
ύστερα σε σταφάνωνα με ηδονές
.....εκεί κατά το χάραμα
μαζεύαμε στις χούφτες μας
τις χαρμολύπες του έρωτά μας
μην ξεχνάς
πόσο πολύ αγαπηθήκαμε
κάποια μεσάνυχτα
θα ρθεις..θα ρθώ..
Να με θυμάσαι
μόνο αυτό μ'απόμεινε
με σκέπασε η σιωπή
η νοσταλγία του στήθους σου
πειρασμός αγίων
το σχιστό σου φόρεμα
στο πλάι του μηρού σου
τα λόγια σου
που έρωτα στάλαζαν μέσα μου
το δαγκωμένο σου φιλί
στο φιλντίσι των δοντιών σου
μοιραία πάθη
άδοξου έρωτα
να με θυμάσαι
μόνο να με θυμάσαι
λάβδανο ζωής που αργοπεθαίνει..
