ΑΝ ΔΕΝ,ΔΕΝ ΘΑ..

 Αν δεν υπήρχαν

κακογαμημένα μουνιά

δεν θα υπήρχαν

κομπλεξικοί

εξουσιαστές

βιαστές

δεν θα υπήρχαν

υποκριτές

δικτάτορες

πολεμοκάπηλοι

ούτε 

τυρανίσκοι κάθε λογής

συμβιβασμένοι

κυρ παντελήδες

βίαιοι με αρματωσιά το απάνθρωπο

δεν θα υπήρχαν

πουλημένοι

πεινασμένοι

αγοραστές συνειδήσεων

φόβος

αν δεν υπήρχαν

κακογαμημένα μουνιά

θα περίσσευε το καλό

όλοι εραστές θα ήταν της ζωής

το χαμόγελο σημαία θα ήταν της ανθρωπότητας,

αν δεν,δεν θα..............

ΑΣ ΣΕ ΕΒΡΙΣΚΑ

 Ας σε έβρισκα..

ας ήταν σε κείνο το σπίτι

της μιας μυστικής επαφής

σε κείνη την μισόφωτη κάμαρη

που τα παραληρήματα της σιωπής

ενοχές ομολογούν

καταδικασμένων ερώτων

ας σε έβρισκα

σε κείνο το γυμνό τραπέζι

με δυο καρέκλες

καθισμένη αντίκρυ μου

να κοιτώ τους γυμνούς σου ώμους

χωρίς εξηγήσεις

μόνο με την αξία της στιγμής

ας σε έβρισκα

μέσα στις τύψεις χαμένων ονείρων

μέσα στα ιδρωμένα από αγωνία

μακό μπλουζάκια του χρόνου

ας σε έβρισκα..

ΑΝ

 Αν..

αν του στήθους σου έπινα το νέκταρ

αν μπορούσα σταγόνα να κυλίσω ανάμεσό τους

αν τ'απλωμένα σου μαλλιά στο μαξιλάρι

το καταφύγιό μου ήταν

αν γυμνή στο βλέμμα μου λουζόσουν

αν μπόραγα από τα χείλη σου

να πιω τις ηδονές σου όλες

αν τις ανατολές μου

στα μάτια σου τις κοίταγα

αν τις ακολασίες του έρωτά σου

μαργαριτάρια ακριβά

στον λαιμό της νύχτας μου τις κρέμαγα

τότες το "αν"και το ανάποδό του "να"

θα χάνονταν για πάντα

μέσα στους ίσκιους της μεγάλης απουσίας..

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

 Τον ήχο των βημάτων μας

θα πνίξει ο άνεμος

μην φοβηθείς-έλα

θα σε φωλιάσω στο σώμα μου

όπως φωλιάζεις το γράμμα του έρωτα

στο στήθος σου

όπως το φυλαχτό στην χούφτα σου

έλα

έχω κρατήσει ανοιχτό το παράθυρο της απεραντοσύνης μας

θα δούμε από εκεί αγκαλιασμένοι

τον κόσμο των ονείρων μας...

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 Την ιστορία θα πω 

μιας γυναίκας που καβάλαγε τον άνεμο

τα μαλλιά της σύννεφα 

τρέχανε στους ουρανούς της

οι ανάσες της

γίνονταν καταιγίδες έρωτα

σε τόπους ανέραστους

την ιστορία

μιας γυναίκας θα σας πω

που καβάλα στους ανέμους

γεννούσε όνειρα

για τους ερημωμένους της αγάπης

την ιστορία 

μιας γυναίκας θα σας πω

που καβάλα στους ανέμους

ίσιωνε τις ρυτίδες της θλίψης της

από προδομένους καιρούς

περήφανη

καβάλα στους ανέμους

με την καύτρα του τσιγάρου της

έβαζε φωτιά στα δειλινά της μοναξιάς

στα ματωμένα της σεντόνια

τυλίγει τώρα τα τιμαλφή της λησμονιάς της..

ΑΦΑΝΕΡΩΤΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 Μια γυναίκα 

με κόκκινο φόρεμα

με επισκέπτεται τις νύχτες

άλλες φορές

φοράει κόκκινο παλτό

ξεκουμπώνει τα δύο κουμπιά

ψηλά στον λαιμό

νομίζω πως θα μείνει

ανάβει τσιγάρο

θα μείνει λέω

με τον δείκτη της 

τινάζει τις στάχτες της

στην άδεια μου κάμαρη

να ξέρει άραγε

πως κανείς δεν κατοικεί εδώ

ή μήπως

ξεγράφει μια πανσέληνο του έρωτα

που ποτέ της 

να φανερωθεί δεν τόλμησε..

ΙΣΩΣ ΣΕ ΠΡΟΛΑΒΩ

 Μιαν άνοιξή σου δώσε μου

να ζήσω τους χειμώνες μου

ασήκωτο το όνειρό μου 

για σε

θέλω να ξεχάσω

μα ντύνεται στα μαύρα τότες η ψυχή μου

μήπως και αυτά τα κοραλλένια λουλούδια

στον βυθό του έρωτα

δεν μαρτυρούνε πόνο;

με λυγίζει ο χρόνος

ρωτιέμαι

πως αντέχεις μακριά μου

κείνοι οι λεμονανθοί στην αυλή σου

ψιθυρίσματα θύμισης

αγάπα με

για λίγο ακόμη αγάπα με 

ίσως σε προλάβω..

ΚΡΑΥΓΗ

Φώναξέ με
άπαρτο κάστρο η σιωπή σου
τόσες λέξεις αγάπης
τόσες μνήμες
τόσες νύχτες
τόσες νύχτες πόθου
τόσα ξελογιάσματα ζωής
τόσες απαντοχές
ακόμη κοιτώ το πρόσωπό σου
ακόμη χάνομαι μαζί σου
στους οργασμούς του έρωτά μας
ακόμη στο ψιθύρισμα της νύχτας
ακούω την φωνή σου
σε σκοτεινό κελάρι της ψυχής μου
έκρυψα όλα εκείνα που θέλω να ξεχάσω
όλους εκείνους τους σταυρούς
που πάνω τους σταυρώσαμε τα όνειρά μας
φώναξέ με
γκρεμίζεται η ζωή μου..

ΑΓΑΠΗΣ ΑΔΙΚΟ..

Στιγμές-στιγμές
νοιώθω τον ποιο δυνατό πόνο
τ΄απόβραδα κρύβομαι
μέσα στην ανωνυμία της νύχτας
σου μιλώ μα δεν μ'ακούς
με πνίγει τούτο το μαρτύριο της σιωπής
βγάλε με σου λέω από εκεί
φανέρωσέ με
λύτρωσέ με αν θες
αστέριωτο το παρελθόν
από μοναχούς ανθρώπους
χρυσαλλίδες είναι που γυρεύουν
μια αχτίδα φως

έρχεται η νύχτα
και εγώ πονάω
δεν ξέρω πως θα την ανταμώσω
σκέφτομαι το σχιστό σου φόρεμα
ίσαμε ψηλά
μήπως και γλιτώσω
ξέρεις
κείνο που το άνοιγες τόσο-όσο
να με συνεπάρει του πόθου σου η αστραπή
σιμώνει η νύχτα
νάτη
φοβάμαι
πάει πολύ καιρός
από τότε που μου χαριζόσουνα τις νύχτες
τώρα η νύχτα
με φορτώνει με την απουσία σου
με κόβει
με ματώνει
με πονάει
ξέρεις αγαπημένη μου
είναι εκείνο της αγάπης τ'άδικο που με τυραννάει..

ΑΦΑΙΡΕΣΗ

Αφαίρεση
η πουτάνα η αφαίρεση
σκληρή
άκαρδη
στεγνή
χωρίς ενδοιασμούς
το ψυχρό έχει βλέμμα
της νικήτριας
θα σου πάρω-θα σου πάρω-θα σου πάρω
όχι ότι σου περισσεύει
μα από εκείνο που σου λείπει
από της ψυχής σου τα ακριβά
τότε πονάς
η γαμημένη αφαίρεση
ατόφια ΜΕΙΟΝ..

ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ

Ενα ποτήρι κόκκινο κρασί
μια διαδρομή στο βουνό της μοναξιάς
μεγάλωσα
με στενεύουν οι χώροι
πως και γιατί γίνονται διαρκώς μικρότεροι
είναι και εκείνος ο παλιός δίσκος γραμμοφώνου
που διαρκώς  γρατζουνάει την ψυχή μου
σε έζησα
μέσα στον βυθό μας σε έζησα
ξέραμε να ανασαίναμε εκεί
χορεύαμε αγκαλιασμένοι
τυλιγμένοι από την νύχτα
με ψιθύριζες λόγια έρωτα
χωρίς να ξέρεις πως με γεννάς συνέχεια
εγώ αντίς να μεγαλώνω μίκραινα
μίκραινα για να μπορείς να με κρατάς

μια διαδρομή στο βουνό της μοναξιάς
ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
μέσα μου ξεριζωμός
σκιτσάρισέ με ένα αστέρι
να μπορώ να σε βλέπω
μια πλαστογραφία τώρα η ζωή μου..

ΠΟΥ ΠΑΣ

Που πας
αν στα δειλινά σου πίσω
κρύβονται γκρεμνοί ; που πας
που πας
αν μέσα στο φιλί που πας για να γευτείς
 ιούδες κρύβονται που πας
που πας
αν μέσα στην ειρήνη τους
καρτερά ο πόλεμος που πας
που πας
αν στον σωσμό που ονειρεύεσαι
μοιρολόϊ κρύβεται θανάτου που πας
που πας
αν στων τριαντάφυλλων την μαγεία
το σκουλήκι κρύβεται του μαρασμού που πας
που πας
αν η κόρη στο περβάζι που σου χαμογελά
τα δάκρυα του έρωτα σου κρύβει που πας
που πας
αν..
 με όλα σου χόρεψε τα αν
βάλε τα πόδια σου στα σκέλια τους ανάμεσα
στον λαιμό τους άφησε ένα σου φιλί
στον ανεμοστρόβιλό τους έμπα
και να θυμάσαι
μπαξίσι είναι η ζωή
διεκδίκησέ την..

ΔΕΞΟΥ ΜΕ

Θα σε βρω..
θα σε βρω
εκεί που ανταμώνουνε
οι δυο σιωπές
πάει πολύς καιρός
όλες οι άνοιξες μισές
δώσε μου τα χείλη σου
αγαπημένη μου
σε δίψασα πολύ
άγρια πολύ τα βουνά της απουσίας
βάλε εκείνο το φόρεμα
που ξεκούμπωτο ψηλά
το μισό σου στήθος άφηνε γυμνό
θέλω να γεμίσω με ομορφιά τα μάτια μου
τα χέρια σου άνοιξε
ΔΕΞΟΥ ΜΕ
με το φιλί-συγχώριο της αγάπης
μέθυσέ με

σ'αγαπάω..

ΑΝΘΟΠΕΤΑΛΑ

Ασίγαστη η επιθυμία μου
για σένα
τα όνειρά μου
τα όνειρά μου ένα κουβάρι
από πάθη
έρωτες
άδοξα τέλη
τις νύχτες ανασαίνω πάντα
χωμένος στο στήθος σου
με ανθοπέταλα ραίνω
το γυμνό κορμί σου
προηγούμενα ένα-ένα
τα έχω όλα φιλίσει
πως μετά γίνονται καταιγίδα
πως μακριά σου με παρασέρνουν

ένα τους ανάμεσα στα σκέλια σου
κρατήθηκε
από εκείνο κρατήθηκα και εγώ
να σωθώ
να πνιγώ
δεν ξέρω..

Η ΠΑΓΑΠΟΝΤΙΑ

'Ενα λουλούδι φύτεψα
να κρατήσει αυτό
τον ουρανό μου
αυτό μπορεί
εγώ ώρες-ώρες κιοτεύω
ούτε στα θηριώδη δένδρα
έχω εμπιστοσύνη
ένας άνεμος μπορεί και να τα σπάσει
ή ακόμη να τα ξεριζώσει μπορεί
ή ακόμη μπορεί
για την δύναμή τους να περηφανεύονται
ούτε αυτό το θέλω

πόση ομορφιά εκείνο το λουλούδι
πόση δύναμη
ταπεινότητα πόση
παγαποντιά μου;
ήξερα πως κόκκινο είναι
το άνθος του..

ΜΑΓΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Σε ζωγραφίζω μέσα μου
γυμνή
ακόμη και το άρωμα επάνω σου
περιττό φαντάζει
έτοιμη η παλέτα μου με την πρώτη ματιά
τα χρώματα οι σκιαγραφίσεις
η έμπνευση η δέηση
σε κοιτώ
όλα σου μου μιλούν
τα χείλη σου οι ρώγες το αιδοίο
τα διπλωμένα σου γόνατα
γέμισα το δωμάτιο με σένα
παντού εσύ
στους τοίχους στο πάτωμα
στην ψυχή μου
τα κάδρα σου παντού
μη μου μιλάς
το ανείπωτο ξέρω έκφραση δεν έχει
κοίταξέ με μόνο
ανοιγόκλεισε για μια στιγμή τα βλέφαρά σου
χαμογέλασέ με
σαν εκείνες τις μαγικές εικόνες
των παιδικών μας χρόνων..

ΙΣΩΣ

Πάει καιρός..
πάει καιρός που έχω να ακούσω
νέα σου αγαπημένη μου
χάθηκαν και εκείνοι οι γλάροι
που ταξίδευαν μαζί μας
στου έρωτά μας τις ανοιχτές τις θάλασσες
ποιους να ρωτήσω;
σε ποιους τόσες σιωπές να μαρτυρίσω ;
τις νύχτες
αφήνω πάντα τον φεγγίτη ανοιχτό
περιμένω από εκεί να περάσει το φεγγάρι
ίσως σε δω στην αγκαλιά του
ίσως και εσύ να με αγαπάς ακόμη..

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Και με κομμένα χέρια
σου άπλωνα ουρανούς
πάνω τους με το στόμα
ζωγράφιζα σύννεφα φιλιά
τάχαμου ίσκιους έφτιαχνα
εσύ για να κρυφτείς
έτσι την λαχτάρα μου μεγάλωνα
για να σε βρω
με φεγγάρια ολόχρυσα τους στόλιζα
ύστερα στα πόδια σου γερμένος
με την αλισάχνη του χαδιού σου στο κορμί μου
γευόμουν την αγάπη
έρημος ατέλειωτη τώρα

υπόλογοι του έρωτα
καμιά απολογια..