Ζωή σε αναμονή..
σου χάρισα το φεγγάρι
εγώ ήθελα μοναχά
ν'άχα τα μάτια μου
να σε κοιτώ
όλα μου εσύ
σάρκα μου και ψυχή μου
αγαπημένη μου
ένα υστερόγραφο χάρισέ με
από τα φιλιά σου
σαν να μου δόθηκες ολάκερη θα είναι
την ύστατη ώρα της ζωής
ή αν θες
ρίξε στο πέλαγος
εκείνο το χάρτινό μας καραβάκι
που αφοβο μας ταξίδευε
εκει που δεν βρίσκανε λιμάνι
τα πρέπει και τα μη
κοντά σου να με φέρει
λύτρωση για εμέ
αυτό το σφιχταγκάλιασμα της προσμονής
οδύνη..
Κάθισες πλάι μου..
ήταν τότε
που γλυκάθηκε η νύχτα
και ξεκούμπωσε για μας
το στήθος της
έρωτας!
θυμάσαι;
εσύ όνειρο
εγώ..εγώ στο ξωπόρτι ανέλπιστης ευτυχίας
μου έδειξες τα χρώματα της ανεμόνας
ή μήπως ήταν εκείνο της λεβάντας
κοίτα μου είπες
το χρώμα έχουν της χαράς της ζωής
εγώ κοίταγα τα γόνατά σου
γκρεμοί και πρόκληση
θυμάμαι
πως άγγιξα τα χείλη σου
σαρκώδη και κόκκινα
ναι..και τα μάτια σου
μεγάλα και μαύρα
ίδια με τα μυστικά της νύχτας
τι κάλεσμα θεέ μου!
γερμένη πλάι μου
άγγιξα θαρρώ την γυμνή σου πλάτη
γέμισα την φούχτα μου με την ανατριχίλα της
μια αστραπή της μοναξιάς
φώτισε την αλήθεια
εσύ στα πέρατα να μαστιγώνεις την θάλασσα ανάμεσά μας
εγώ με σπασμένο το βαρκάκι του χρόνου
ν'αναζητώ το αδύνατο
ζωή χαμένη..
Κάποτε..
κάποτε στις μεταμεσονύχτιες αδημονούσες ώρες των ηδονών
εμείς οι δυο γευόμασταν τον έρωτα
μου έλεγες
για τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα
δες μου έλεγες
έχουνε ψυχή.την ψυχή μας
την ψυχή μου
στο πάλκο πάνω του έρωτα
η ζωή τους
εδω το κυλοτάκι ποιο πέρα το φανελάκι
στην είσοδο η φούστα
θα σε περιμένω γυμνή
πίσω απο την μισόκλειστη πόρτα έλεγες
έτσι που ο ερχομός σου
να είναι όλη σου η λαχτάρα σου για μένα
ακουγα τα λόγια σου
ήμουνα εκεί
όλο το σύμπαν γινόταν χώρος μας
όλος ο χρόνος χρόνος μας
κάποτε..
καληνύχτα αγαπημένη μου..
