ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Μέσα στα μπουντρούμια του νού φιλάκισα κάτι ξεχασμένα όνειρα,
λίγοι πυρσοί τα φώτιζαν ακόμη να δηλώνουν μια ζωή ρημαγμένη
από τα πρέπει από τα μη,από την υποκρισία από την ψευτιά το έγκλημα.
Πουλήσανε την ζωή μου σε ένα φτηνοπάζαρο χωρίς να με ρωτήσουν,
χωρίς να σκεφτούν το μερτικό μου,και εγώ που αφέθηκα
σαν ένα φυλλαράκι που παραδέρνει στους διαδρόμους,
από του γιατί τον παγωμένο αέρα.
Εξω ακούγεται το αλάχτισμα των αγριμιών του τέλους,
και δεν υπάρχει εκεί ψηλά ένα αστέρι να καρφώσω την ελπίδα.
Ένα σπίρτο αναζητώ,ένα μπουρλότο,ένα ολοκαύτωμα,δεν μπορεί,
από κάτω θα γλυτώσει μια ριζούλα για να βγάλει καινούργιο ανθάκι,
δεν μπορεί,κάποιοι θα γλυτώσουν να καρφώσουν τις ελπίδες στα αστέρια
στον καινούργιο ουρανό.

ΟΤΑΝ

Οταν η θλίψη πριονίζει την ψυχή,
φέρε στους διαδρόμους του νού τα νούφαρα
που πάντοτε κοιτούν τον ήλιο.
Όταν φουρτουνιάζει η ζωή
να ξέρεις πως τα απάνεμα λιμάνια
δεν μπορει να τα κτυπήσει,
εκεί μερεύει,εκεί πήγαινε.
Μη ζητάς ποτέ σου ρέστα από την ζωή,
μπορεί κατάμουτρα να σου τα πετάξει,
με χουβαρνταλίκι πλήρωσε τα μεροκάματά της
μην της τσιγκουνεύεσαι,
πάντα ζητάει ότι της αξίζει.
Όταν ματώνουν τα χείλη σου
γιατί να την φιλίσεις έσκυψες,
να ξέρεις πως η αγάπη και η ομορφιά
είναι κρυμένη πολλές φορές στα τριαντάφυλλα
που έχουνε αγκάθια.
Όταν η ερημιά του έρωτα
σκοτεινιάζει το ηλιοβασίλεμα,
είναι γιατί το λουλούδι του το άφησες να μαραθεί,
θάρεψες πως από μόνο του ανθίζει,
λάθος,την έγνοια σου πάντοτε αναζητά.
Όταν αφήνεσαι στα κύματα του πάθους,
έτοιμος να έισαι τα ξεβρασμένα
να μαζέψεις κουφάρια του,
και με κείνα να στολίσεις τις ακτές σου
δίνοντάς τα ξανά ζωή με ένα σου χάδι,
έτσι αξίζει της ζωής,πάλεμα.
Όταν σου πάει κόντρα μιά
πήγαινέ την κόντρα δυό εσύ,
κρεμάσου στο φιλί της αγαπημένης,
και τραμπαλίσου μπρός της
έχοντας πίσω σου την άνοιξη,
θα μαλακώσει,ζυμάρι θα γίνει να την πλάσεις,
θα σου δοθεί.
Όταν....αγάπα την μωρέ,αυτό σου ζητάει..

MH ΜΙΛΑΣ

Μη μιλάς,
η αγάπη στα λόγια μιά σκυθρωπή είναι ανατολή,
ένα σακατεμένο ελάφι στην κορυφή του βουνού,
καρπός του εφήμερου,
λουλούδι που δεν θα ανθίσει ποτέ,
αγάπη είναι η λατρεία του χαδιού,
η μεταλαβιά της ζωής από την ανάσα,
το ζέσταμα του κόρφου να δεχτεί χωρίς βαρυγκόμια,
εκείνη που στο σκοτάδι της απελπισίας
ανάβει φαναράκια διαφυγείς,
εκείνη που μπορεί να υψώσει αλεξικέραυνα στους κεραυνούς.
Μη μιλάς,
η αγάπη σταματάει στα χείλη,δεν βγαίνει έξω,
εκεί γεύεται το νέκταρ της και μερεύει την ψυχή,
η αγάπη δεν θέλει τυμπανοκρουσίες μηδέ ντελάληδες,
η αγάπη θέλει γλυκοψυθίρισμα στην καρδιά,
εμπιστοσύνη στην υπέρβαση,στο δόσιμο,στο χωρίς ανταμοιβή.
Μη μιλάς,
αγάπη είναι να προστατεύεις από τις καταπατήσεις
τις ξέφραγες ψυχές,
να προλαβαίνεις τα όνειρα,
έτοιμα να έχεις τα θέλω τους,
αγάπη είναι να βάζεις το χέρι σου για μαξιλάρι.

ΚΛΑΙΣ;

Γκρεμσμένη γέφυρα,
θέαμα αποτρόπαιο,
αδιέξοδο,απόγνωση,
μοναχά ο νούς περνά απέναντι,και η ψυχή.
Γκρεμισμένη γέφυρα,
δυό κομάτια αυτή,μύρια οι ζωές μας.
Στέκεις απέναντι,στέκω εδώ,
και το φαράγγι του χωρισμού χάος.
Σε κοιτώ,κλαίς ή μου φαινεται;
Κλαίω μήπως εγώ,και βλέπω τα δικά σου μάτια δακρυσμένα;
Όχι δεν είναι βροχή αφού ζούμε μέσα στηνκαταιγίδα.
Ξεχωρίζουν τα δάκρυα από την βροχή,
ποιό βαριά είναι,κουβαλούν πάνω τους τον πόνο,
και μιά περίεργη έχουν γεύση,
αυτή της θλίψης που είναι κάτω από τα χαμηλωμένα βλέφαρα,
και σημαδεμένα είναι με τα ραγίσματα της καρδιάς.
Κλαίς,γκρεμισμένη γέφυρα,
αποκόπηκε η ζωή από το αύριο,
και το τώρα ένα διαρκές μαρτύριο.
Το βλέπω κλαίς,κλαίω και εγώ,
γι αυτό τέντωσε το χέρι σου,
το ίδιο κάνω και εγώ να στενέψουμε το βάραθρο,
ξεκινάμε προς την ίδια κατεύθηνση,
πάμε,κάπου τελειώνει αυτό,
εκεί στο κάπου θα ανταμώσουμε,
το αδύνατο η αγάπη το κάνει δυνατό,
εκεί η αγκαλιά,εκεί το όνειρο,εκεί η ζωή.
-Κλαίς;
-Ναι είναι δάκρυα χαράς αγάπη μου.