ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΙΩΣ

Φράχτες οδύνης
θολά τα δάκρυα
κρέμασα την ζωή μου
στο φιλί σου

αλύτρωτες ώρες
τυραγνισμένες
πάνω στην κόψη της απουσίας

ήταν και κείνη η ξεχασμένη φουρκέτα
στον καθρέφτη του μπάνιου

είπες να περιμένω
μέχρι την Άνοιξη
καλά είπα
έτσι κι αλιώς
ζω τους χειμώνες μου..

TANGO

Tango..
του πόθου και του πάθους
όνειρο
μαζί σου
έξω από τα ζειμπέκικα της μοναξιάς
εσύ και εγώ
έξω από κρεβάτια υποχρέωσης
βλέμματα θολά
βλέφαρα κλειστά
να μην βλέπουν την ντροπή
συμβιβασμός..
η ζωή χάνεται
αμύριστη,
η πανσέληνος
είναι για της ζωής τους λάτρες

φωτίζει την πίστα του έρωτα
παίρνω το πρώτο βήμα
πάρε εσύ το δεύτερο
αγγίζω την γυμνή σου πλάτη
νοιώθω την ανάσα σου
τα χείλη σου
στολίδι του πόθου στην ζωή
η ηδονή φλέγεται
στο σχιστό σου φόρεμα
σε κρατώ δυνατά
κρατώ την ζωή,
σπάς την μέση
ορθώνεσαι
τυλίγεσαι γύρω μου
ζευγαρώνουν οι πόθοι μας
φεύγεις και γυρίζεις
θύελλα στην αγκαλιά μου,

αγάπη μου τολμήσαμε
στα πλεγμένα μας δάχτυλα
αιχμαλωτίσαμε το ρίσκο
ανανεώσαμε την ΖΩΗ

σ'αγαπώ..

ΠΛΑΝΗ ΖΩΗΣ

Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών,
ερείπια μιας εποχής
που κυνηγάει το σήμερα
ξεχνώντας να ζήσει,

ακόλουθοι μιας σάπιας ζωής
ενορχηστρώνουν το ευτελές
της καθημερινότητάς τους,
βαστάζοι της υποκρισίας
και της ανεπάρκειας
καμώνονται τους γαμιάδες εραστές
ψευτοπαλίκαρα της ντροπής
κιοτεύουν μπροστά στο δύσκολο
και την ευθύνη,
στερημένοι ονείρων
ανακυκλώνουν τον εαυτό τους
στον κάδο των αχρήστων
ΑΧΡΗΣΤΟΙ..
ζηλωτές του υλικού
αφήνουνε αρούφηχτο
της ζωής το στήθος..

Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών
μιας ζωής που θέλει να ζήσει,
ανοργασμική κοινωνία
πλασάρεται με το λούστρο
μιας σάπιας σάρκας,
έφυγε το όμορφο από τα χέρια
το γκρέμισμα στο αβυσσαλέο  χάος
του στήθους της αγαπημένης
το χάδι στο κεφαλάκι των παιδιών
το φιλί σε διψασμένα χείλη
του λουλουδιού το μύρισμα
στον αδύναμο η παρηγοριά
η χαρά του έρωτα
η λεηλασία των πόθων
η αμαρτία στους αγιασμένους
η παλικαριά στο γαμήσι,


γυρέματα όλα της ζωής..

Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών
ξοφλημένοι εραστές
μιας ζωής που της αθέτησαν τα τάματα..

ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ..

Ενα κόκκινο τριαντάφυλλο
τυραγνισμένο
αδιάκοπα πλέει
στης ψυχής την θάλασσα
παλεύει με τα κύματα
ηρεμεί
ανταριάζεται
παραπονιέται,
ανεκπλήρωτος έρωτας..

σ΄αγάπησα
μα δεν σε έζησα,

χαιδεύω τα πλήκτρα
σε ένα πιάνο βουβό
την άκρη κοιτώ του σεντονιού
που δεν είναι τυλιγμένη
στο στήθος σου
τα γυμνά σου πόδια
πηγαινοέρχονται
πάνω στο χοντρό χαλί
της απουσίας,
τόση σιωπή!!
με συνεπαίρνουν ακόμη τα λόγια σου
εκμηστερεύσεις πόθου,
περασμένα μεσάνυχτα
στήναμε γεφύρια ηδονής
το "έλα καλέ μου"
μια κουκίδα έφτιαχνε τον κόσμο
το αδύνατο νικούσαμε,

δεν έφυγες
δεν ήσουνα ποτέ εδώ
ας σε κρατώ εγώ
δάκρυ ανεκτίμητο
στις άκρες των βλεφάρων μου,

σε κρύβουν τώρα οι χιονισμένες
συστάδες των σιωπών

θα σε βρώ..