Οση μπορώ
θα φυλάξω ζωή
θα την κρατήσω για σένα
να μπορώ να σε φιλήσω
σαν ανταμωθούμε
με συνεπαίρνει η στιγμή αγαπημένη μου
δεν ξέρω πως
σαν μέσα σε ιερό ή σαν μέσα σε πόθων καταφύγιο
κυρίαρχη η λαχτάρα
δική της η απόφαση
στους ανελέητους χειμώνες μου
μια μικρούλα άνοιξη
έχω κρυμμένη μέσα τους
η δική σου είναι ομορφιά
ο πλούτος που αφειδώλευτα
μου χάρισες
δεν σε ξεχνώ
δεν μπορώ..
Ένα ποτήρι κόκκινο κρασι
πλάι μου η μελαγχολία
δεν μιλά
δεν αντιμιλά
σωπαίνει
πάντα σωπαίνει
πήρα την φωτογραφία σου
πέρασα απαλά τα δυο μου δάχτυλα
στα χείλη σου
ψιθύρισαν σ΄αγαπώ
ξεσκάλωσες την τιράντα σου
από τον ώμο
φίλισα τον λαιμό σου
υγράθηκαν τα μάτια μου
δυο δάκρυα
κύλισαν στα στήθεια σου
πόθου το ένα
από γλυκό παράπονο το άλλο
ένα θλιμένο αγέρι με ρώτησε
αν τόσο πολύ σε αγαπάω
-ναι του είπα
έφυγε με ανοιγμένα τα φτερά
μακάρι να έρχεται σε σένα..
