ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΙ

Δεν έχω πια σταυρούς
να στολίσω τα θαμένα όνειρα,
απόβραδο,
μόλις έχει σκτεινιάσει,
μικρά φαναράκια
καντηλέρια του θανάτου
μαρτυρούνε τον χαμό,
ζώντα φαντάσματα
ανάμεσά  τους εμείς,
ησυχία,
απόλυτη ησυχία
δεν ταράζουμε τους νεκρούς,
η κραυγή του πόνου
πνίγεται στα χείλη,
τα δάκρυα κυλάνε μέσα μας
μη τυχόν γίνουν ποτάμια
και ξεχερσώσουν τα όνειρα,
και αναστηθούν οι νεκροί,
και κυνηγίσουν τους φονιάδες,
δεν έχω πια σταυρούς
να στολίσω τα θαμένα όνειρα,
τα καρφώνω τώρα στους βράχους
με τις πρόκες της προδοσίας
σαν τον εσταυρωμένο,
εκεί αντέχουνε τριήμερα ζωής,
εκεί υπάρχει
της ανάστασης η ελπίδα,
δεν θέλει πολλά
λίγο φώς,
λίγο κουράγιο,
λίγο χαμόγελο,
ένα λουλούδι,
θα γίνει το θάμα..

ΦΘΑΡΜΕΝΕΣ ΒΕΡΕΣ

Φθαρμένες βέρες
ροζιασμένα δάχτυλα
αδιέξοδα ζωής..
σφιγμένες γροθιές
αγώνας
βλέμματα πονεμένα
άδικο
στράφι η ζωή..
γόνατα ματωμένα
σκαμένο το σήμερα
ελπίδων αναζήτηση
άγονο
αόριστο
χαμένο αύριο..
μαβιά μελανιασμένα
χείλη
ακάτεχο
το φιλί της χαράς
παράπονο
δάκρυ
κρυσταλωμένο
στην άκρη του απανωχειλιού
προσμονή..
δυό πουλιά
στο σύρμα φιλιούνται
έρωτας
γλυκαίνει ο πόνος
χαμόγελο
τραγούδι
κουράγιο..
φθαρμένες βέρες
ροζιασμένα δάχτυλα
χάδι αντρίκιο
γυμνή η ζωή
στολίζεται
μπροστά στον καθρέφτη της..
νικήσαμε..

ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Έφυγες
βιαστική,
πραματευτάδες
η πίκρα και η θλίψη
φτάσαν στην αυλή μου,

ναυάγησε στην ξέρα
το καράβι,
οι άνεμοι του πρέπει
στης μοναξιάς το έριξαν
τα βράχια,

ήσουν εδώ;
ένα σβησμένο αποτσίγαρο
κόκκινο από τα χείλη σου
ματώνει τις ώρες μου,

σκιά,
με θολωμένα μάτια
σε μουντό δειλινό
απλώνω τα χέρια,
δεν σε αγγίζω
γλυστράς,
απούσα παρουσία,

χύθηκε το φεγγάρι
στης άδειας κάμαρης
τον τοίχο,
πήρε την μορφή σου,
αγιάτρευτος έρωτας,

σου μιλώ
δεν ακούς
που είσαι,
παραίσθηση,
σ αγκαλιάζω,
κρύβεσαι,

στάλες ηδονής
ανοίγουν πληγές
στο έρημο κορμί,

έρχεσαι;
ναι έρχεσαι
καβάλα στο κύμα
οπτασία-όραμα
νεράιδα ήσουν
νεράιδα έμεινες,

ψελίζω το όνομά σου
φοβάσαι,
μας ακούν,
ε..και
εγώ φωνάζω
ΑΓΑΠΗΗ..
ΑΓΑΠΗΗ...
ΑΓΑΠΗΗ..

που να καταλάβουν οι ανέραστοι
της ζωής οι ενταγμένοι,
το πολύ-πολύ
να ξεβάψει το νυχάκι σου
αγάπη μου..

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Περασμένη ώρα
πρωτομιλήσαμε
περασμένη ζωή,

έσερνε πίσω της
λάμψεις νεότητας,
σβησμένους στεναγμούς
του πάθους,
ξεφτιλίκια άθελα τάχα,
ασήμαντα τάχαμου
ουσιαστικά,

ζωή ψεύτικη
μέσα στις κρυψώνες
του πρέπει,
μικροεπαναστάσεις
μικροσιμβιβασμοί
μικροεπισκευές της
μικροζωή,

πάντοτε θαρούσαμε
πως τέλειωνε η αντοχή μας
και μέναμε εκεί
ως εκεί,
μετέωροι στο μέλλον,

θυμάσαι;
περασμένη ώρα πρωτομιλήσαμε
περασμένη και η ζωή
σβησμένη σχεδόν,
αγνόησα
δεν υπολόγισα όμως την ανάσα σου
που ξανάναψε την φωτιά,
την ζωή από το χάδι σου
στα ξεραμένα μου κλαριά,
του φιλιού σου το πόθεμα
στα ξαναματωμένα μου χείλη,
το όργωμα του πάθους μου
στο ηδονικό κορμί σου,

θυμάσαι;
αν δεν περπατήσεις μου είπες
πάνω σε αναμένα κάρβουνα
δεν θα νοιώσεις ποτέ σου την ζωή.

ΘΥΜΑΜΑΙ?