ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ

Πως γίνεται
να σου κρύβει την θέα
προς την θάλασσα
ένας τόσο δα
μικρός βασιλικός;
δεν λέω
καλός είναι,
μα ξανοίξου στα πέλαγα
το αναπάντεχο νοιώσε,
γέμισε τις λευκές σου σελίδες
με ερωτηματικά,θαυμαστικά,
κόματα,τελείες,αγκύλες,
παρενθέσεις,..

σαν τελειώσουν
τα σημεία στίξης
ξαναγύρνα πάλι
στον ίσκιο του βασιλικού
με την θάλασσα μέσα σου,..

ταξίδεψες την ζωή σου..

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ

Το ρολόι έσταζε τις ώρες του
στης μοναξιάς την κρύα παλάμή,
αργά,βασανιστικά,
δήμιος που στα χέρια του κρατά
την χάρη ζωής,
κινηγημένες οπτασίες
με κομένα χέρια
χορεύουν τον χορό
της ουτοπίας,
γυμνώθηκαν  οι πειρασμοί
αβάσταχτο να κάνουν το μαρτύριο,
σαλεμένος νούς
αφουγκράζεται της ερημιάς
τους ήχους,
στο κάδρο του παραθύρου
ο ίσκιος της απουσίας,

αλόγιστο και τούτο το φεγγάρι,

στο περβάζι του
ο μικρός βασιλικός μοναχά
ληστεύει ελπίδες,
σε θωρεί αλαφροφόρετη
στην προκυμαία εκείνου του λιμανιού
όπου προσάραξαν τα όνειρά μου..

ΑΔΕΙΑ ΖΩΗΣ

Στο κατάστρωμα της θλίψης
κοιμούνται,΄σερνονται,βαριανασαίνουν
τα χαμένα όνειρα,
ξέμειναν πίσω,
ιαχές ψεύτικες
τα παραπλάνησαν,
από σπασμένες κουπαστές
προσπαθούν να κρατηθούν,
γύρω τους μολυσμένα λόγια
επιτήδειων φονιάδων συνείδησης,
χλωροφόρμιο αναισθησίας
παράλυσης,
παραλυμένα αύριο
από ελπίδες ξεκοκαλισμένα,
καμουφλαρισμένες υποσχέσεις
ταξίματα σωτήρων,
αφού σου κόψανε το ένα σου πόδι
υπόσχονται να σου σώσουν το άλλο,
ψέμματα,
κι αυτό ψέμματα,
εγώ όμως δυό πόδια είχα
και μια ψυχή που βρόνταγε
στα στήθη,
αυτή που να μην ακουστεί φοβάται
δεν είναι δική μου,
ούτε δική σου είναι,
κτύπα το πόδι σου
να σειστεί η γής,
την ΑΔΕΙΑ ΖΩΗΣ
την δικαιούσαι
δεν την επαιτείς..

ΕΛΛΕΙΨΗ

Απέραντη θάλασσα,
ονειροτάξιδες σκέψεις
καίκια του έρωτα
πάνω της χορεύουν,
στου πόθου τον ρυθμό
λικνίζονται,
σαν ερωτευμένοι γλάροι
με τις αμαρτίες
ζυγιάζονται στα πέλαγα,
ξεγυμνώνουν τα πάθη τους
ζητούν να ζήσουν..

ένα δάκρυ βαρύ
σαν απουσία
στάλαξε μέσα της,
φουρτούνιασε..

πέρα μακριά,
στην Αλόννησος
την Κρήτη
τον Ατλαντικό,
εδώ
στην αντικρινή ακτή,
τι σημασία έχει,
μαβιά σύννεφα
σκυθρόπιασαν την χαρά μου,
η απουσία σου,
πάλι η απουσία σου,
πόσο θα αντέξω..

ΕΙΣΑΙ Η ΓΗ

Σε περίμενα,
το κάλεσμά σου
γιόμισε την ύπαρξή μου,
οι αλυσίδες μου
γίνανε φτερά,
ξεφαντώνω με το τραγούδι
του τζίτζικα,
τι όμορφο ακούγεται;
σ'αγαπώ,
ένα κλωνί βασιλικού
όλος ο παράδεισός μου,

διπλοπόδι κάθισες γυμνή
επάνω στην καρδιά μου,
την ζεστασιά σου νοιώθω,
η μήτρα σου
με ρίζες σου την γέμισε,
ανθοβολώ και μαραίνουμε
όπως εσύ,
ζω και αναπνέω
όπως εσύ,
θλίβομαι και χαίρομαι
όπως εσύ,
μερώνω και σκοτεινιάζω
όπως εσύ,
μόνο..
μόνο όταν χουφτιάζω το στήθος σου
κατακτητής γίνομαι
ολάκερης της γής,
είσαι η ΓΗ..