ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Ξύλινες μάσκες
δάκρυα παγωμένα,
καλιτέχνες του δρόμου
στο δρόμο του παράλογου,
ακουμπισμένοι στον τοίχο
το "δεν είμαι εγώ",
βαμένοι με χρώματα
ξέβαφα,
κλόουν σε παράσταση ζωής,
γέλιο πικρό,
γέλιο φτιαχτό,
γέλιο αδειανό,
ανοιχτή η αυλαία
του συμβιβασμού,
ο υποβολέας ψυθιρίζει
διαρκώς συγκατάβαση,
ναι,ναι,ναι,..

μοναξιά,
δράμα,
άρχισε να λειώνει το δάκρυ,
ανασαίνει η ψυχή,..

κουρτίνες γρήγορα
μη δούν πως κλαίω,
βγάζω την μάσκα
δικό μου το αμάρτημα,
μια χαραμάδα ανοίγω
στις μαβιές βαριές κουρτίνες,
κοινό,
πέντε,δέκα,εκατό,χιλιάδες,εκατομύρια,
δεν σε βλέπω,
ΛΕΙΠΕΙΣ-ΛΕΙΠΩ..

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο ίσκιος του έρωτα,
ο ίσκιος της αγάπης,
ο ίσκιος της ζωής,
όλα ίσκιος,
το αληθινό απών,

μοναχά η θλίψη
έχει πρόσωπο,
χιλιάδες πρόσωπα,
απουσίας-ανημποριάς
απόγνωσης-απώλειας,

στα μισοσκόταδά της μάχομαι,
κόντρα ρίχνομαι στον ποταμό,
ανεβαίνω και γκρεμίζομαι
ανεβαίνω και γκρεμίζομαι,
ύστερα πάλι από την αρχή,..

πιάνομαι από τα κλαδιά της ελπίδας,
άλλα σπάνε,άλλα λυγάνε,
κανένα τους δεν με τραβάει στην όχθη,

γράφω στο νερό
τον επίλογο,

"όλα ίσκιος"

κι ο θάνατος ίσκιος..

ΤΟ ΜΑΡΑΖΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Πόσο με πληγώνει
τούτη η σιωπή,
κίτρινα φύλλα
τα λόγια σου τα ειπωμένα,
ψες λουλούδια ανθισμένα
στους κήπους της καρδιάς,

έλεγες πως μ'αγαπάς,

στην θάλασσα τα σκόρπαγα
να γιομίσει τον κόσμο
με το άρωμά σου,
γήτευα με τούτα
τις αναποδιές,
γλυκολάλητες καμπάνες
στις δικές μας τις χαρές,

έλεγες πως μ'αγαπάς

μια σπιθαμή γινότανε
η απόσταση,
οι θάλασσες και τα βουνά
ζωγραφιές μοναχά στον χάρτη,

πόσα σκαλοπάτια
έχει τούτη η σιωπή;
σε ποιά άβυσσος με πάει;
το μαράζι του έρωτα
τύλιξε με το μαύρο πέπλο του
τον ήλιο,
παντού σκοτάδι,πάντα σκοτάδι,

αρίζωτος είμαι χώρια σου..

ΒΡΩΜΑΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

Καταστρεμένες ζωές
φερμένες από την κόλαση
της ελπίδας,
έχει και η ελπίδα κόλαση,
είναι αυτή που σκοτώνει τα όνειρα
πριν γεννηθούν,
ονειρευόσουν
πλάι στο ποτάμι,
από τον ίσκιο κάτω του πλάτανου,
μέσα στην λουλουδιασμένη σου αυλή,
στα παραμύθια της γιαγιάς,

νέο κορίτσι ονειρευόσουν,
πήρες την μεγάλη στράτα
για το όνειρο,

σουρούπωνε..
γκρίζο έλεγες είναι
θα ξημερώσει,
προχώραγες,
μα κείνο κράταγε σε μάκρος,
συνέχιζες,
αντίς για την ανατολή που καρτέραγες
σε πρόλαβε η ζωή,
σε φίλεψε με λίγο από θάνατο,
σε ξεγέλασε και κείνη η τσιγκάνα
που είπε πως θα ζήσεις
ως τα βαθειά σου γεράματα,
ψέμματα,
σε ξεζούμισε στα εικοσιδυό σου,
σε έβαλλε στο κάδρο του τρόμου,
τότε αποκαλύφτηκε και το σάπιο πρόσωπο
μιας ξεφτιλισμένης κοινωνίας,
οι γαμιάδες της είδαν και φοβήθηκαν
το δικό τους σάπιο πρόσωπο,
οι γαμιάδες σου
αυτοί που γάμαγαν την ψυχή σου,
τρέξαν να κρυφτούν στους υπονόμους
της υποκρισίας,
η ανευθηνότητα της μαγκιάς,
χωρίς προφυλαχτικό η μαγκιά
χωρίς προφυλαχτικό και η ζωή,

βρωμάει ο αέρας..