ΤΟ ΦΙΛΙ

Ανέκφραστα μάτια
σα μουντά καλοκαίρια
πίσω από βιτρίνα κενή
σε έρημο δρόμο,
κλόουν σε άδεια παράσταση
καταδότης της χαράς
η απουσία
μιά θάλασσα που βράζει
μέσα της..

κρατώ στην χούφτα μου
το φόρεμα της ψυχής σου
να σε στολίσω θέλω πάλι,
να καρφώσω στα μαλιά σου
τα όνειρα ..

παίζω με τις αναμνήσεις
στεριώνω τις εικόνες σου
ιδίως εκείνη
που ξαπλωμένη ανάσκελα γυμνή
τα γόνατά σου ακούμπαγαν τον ουρανό,

ταράζομαι,
βγαίνω από του κρεβατιού
τον κρύο τάφο
μια αχνάδα φώς
την κρύα κάμαρη ζεσταίνει,
ήρθα και σε φίλησα
λίγο ποιό κάτω από την κοιλιά σου
κει που σμίγει το απέραντο
με την στιγμή,
όχι με πόθου φιλί
μα με ένα φιλί ευγνωμοσύνης
που υπήρξες στην ζωή μου..

ΝΥΧΤΑ

Νύχτα..
ετεροθαλής αδελφή
της μοναξιάς,

στα στριφογυρισμένα σεντόνια
δένονται κόμπος οι ώρες
στις σκοτεινές γωνίες
τρίζουν οι σιωπές
ήχοι ακαταλαβίστικοι..

μουγγαθήκαν τα ταβάνια,
δεν μιλούν!
μοναχά ακούν
δίχως συμπαράσταση
αμέτοχα πάντα,

τόση κούραση οι λεπτοδείκτες
θαρρείς και αποκοιμήθηκαν στο πρίν
απόκαμαν από την λεηλασία της ψυχής,

τρείς η ώρα
τρείς αιώνες μέχρι το ξημέρωμα..

ξαγρύπνια,

μπαλάκι οι σκέψεις
κτυπούν από τοίχο σε τοίχο
μοναξιά
αγωνία
πόλεμος
απανθρωπιά
ένας κόσμος που πονάει..

κραυγή πνιγμένη
πότε θα ξημερώσειιιι..

ύστερα εσύ,
φιγούρα πίσω από την κουρτίνα
χάνεσαι με των βλεφάρων το θρόισμα

γιατί
γιατί δεν είσαι εδώ
πόσο ευκολότερα θα ήταν όλα
θα λούζαμε μαζύ την νύχτα με φώς
γιατί,γιατί..

τώρα νύχτα,σκοτάδι,πάντα νύχτα
η απουσία σύντροφος
παράξενο..

πότε θα ξημερώσει..

ΧΡΙΣΤΟΣ και ΒΑΡΑΒΑΣ

Πνοές..
ανοιχτά παράθυρα
μια θάλασσα που αφρίζει
αλυχτούν οι νύχτες
κάτι θα ξεσπάσει,

κοιτώ τα μάτια σου
κρύβουν οδύνη
χαιδεύεσαι στην κόψη
του σπαθιού,
δεν σε τρομάζουνε οι κρότοι
σε τρομάζουν οι σιωπές..

την ανθισμένη ανεμώνη
κοιτάζεις στον γκρεμό
ζεί.. λες με δάκρυα εκεί,

μονολογείς σβησμένες λέξεις
των χαμένων σου απόηχος,
στεναγμοί..
στ'άσπρα σεντόνια πάνω της ζωής
λεκέδες από τον θάνατο του αύριο,

έξω από σφαλισμένα ερημοκλήσια
οι προσευχές σου
τάματα κάνεις σε άπονους αγίους,

γονατιστός ανηφορίζεις..
δεν το καταλαβαίνεις
κατρακυλάς,

τι καρτεράς..

πάτα πάνω στα κύμματα
γίνε λίγο Χριστός
για λίγο..
πήδα από το ένα στο άλλο
λήστεψε εσύ λίγο φώς
στων προσδοκιών σου τις ακτές
αχνοφάνηκαν τα πρώτα σπίτια,

πολέμα..
μην τους αφήνεις
οι Βαραβάδες να γινουν της ζωής σου..

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΧΑΜΟ ΤΗΣ

Μη ζητάς πολλά
να αρκείσαι στου λίγου το λίγο
πίσω σου παραμονεύει η πείνα,
μη ζητάς πολλά
έτοιμο είναι το ντουφέκι
η σφαίρα στο στήθος θα σε βρεί,

φόβος..
μη ζητάς πολλά.

οι μόστρες των αιδείων
στα μπουρδέλα τελείωσανε,

μάρτυρας τώρα
περιπλανιέσαι πάνω σε κρατήρες
ψεύτικων υποσχέσεων
μέσα σε σκονισμένες αποθήκες
απατημένων ιδεών

στο κεφαλόσκαλο της υποταγής
άφησες τα λιγοστά σου όνειρα
φόβος
γεννάς ήττες
από υποδουλωμένες συνουσίες
όμως να ξέρεις
με υπόλοιπα δεν τρέφεται η ζωή
και η ελεημοσύνη
δικαιολογία του άδικου είναι...

ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΧΡΏΜΑΤΑ

Του Σεπτέμβρη χρώματα
όπως αυτά του αποχωρισμού θλιμένα,
γλυκά όπως το ξελάφρωμα του ουφ..

κοίτα..
οι πιρουέτες των φύλλων στον αέρα
ο τελευταίος τους χορός
δεν λυπούνται
ζήσανε!!

του Σεπτέμβρη χρώματα
αποχαιρετισμός και καλωσόρισμα..

σα δάκρυ κυλά το ηλιοβασίλεμα
στα χείλη της θάλασσας
και η ανατολή της προσμονής
σε λίγο θα φωτίσει,
ακόμη λίγο
φεύγει το σκοτάδι,
ύστερα το πρώτο της χαμόγελο
λαμπερό,
σαν γυναίκας που γεύτηκε τον έρωτα
στου αγαπημένου της την αγκαλιά,
το φως όλο του κόσμου
η δύναμή του..

του Σεπτέμβρη χρώματα
αντοχής και παράδοσης..

αντιθέσεις!
συνύπαρξη;

το ραδιόφωνο του κόσμου
εκεπέμπει στην συχνότητα
της μοίρας..