ΑΡΩΜΑ ΖΩΗΣ.

Τι είναι αμαρτία,
Μην είναι το πρόσωπο,
το χάδι,το κορμί σου,
οι ποθοστάλες τάχα της αστήρευτης πηγής σου,
των ηδονών οι κόρφοι σου,
τα λαξεμένια πόδια,
ή άραγε των χεριών σου οι αγκαλιές που σφίγκουν μέσα τους λαχτάρες,
μήπως το ζεστό το χνώτο σου,
ή το μεθυστικό κόκκινο κρασί απο τα κοραλένια σου τα χείλη,
ή πάλι η εξαύλωση ανάμεσα στα δυνατά σου σκέλια,
γυναίκα,γυναίκα,ΓΥΝΑΙΚΑ,ΑΡΩΜΑ ΖΩΗΣ..

ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ΤΑ ΒΑΘΗ

Από της λησμονιάς τα βάθη ξέσυρα την μορφή σου,ν'ανταμώσω θέλησα την πεθυμιά με τ'όνειρο,και φανερώθηκες ηλιοστάλακτη με μιάς,εγώ που νόμιζα πως πολύ βαθειά σε είχα κρυμένη και φορτωμένη με αμέτρητα γιατί.
Από της λησμονιάς τα βάθη ξέσυρα την μορφή σου,να μπλέξω θέλησα το άδειο τώρα με το χθές,και γέμισες με μιάς της καρδιάς τους άδειους δρόμους,εγώ που νόμιζα πως εκεί περπάταγε μονοχά η μοναξιά,και δεν χώραγε κανένας άλλος να περάσει.
Από της λησμονιάς τα βάθη ξέσυρα την μορφή σου,ν σμίξω θέλησα τις ομορφιές ανατολής και δύσης,και μένα που φαίνονταν αδύνατο τούτο να συμβεί,ερωτοφορεμένες όλες φανερώθηκαν μπροστά μου,σαν τότες που σε κράταγα αγκαλιά στην ζεστή αμουδιά της αγάπης πάνω,και θωρούσαμε μαζύ τις ομορφιές του κόσμου.
Από της λησμονιάς τα βάθη ξέσυρα την μορφή σου,να δώσω θέλησα πνοή στα ξεθυμασμένα χείλη,και η αγάπη η γοργόφτερη,της καρδιάς η ταξιδεύτρα,μύριες τις έδωσε πνοές,ανάσες να ανασαίνουν,και να επουλώνουν τις πληγές.
Από της λησμονιάς τα βάθη ξέσυρα την μορφή σου,ψέμματα-ψέμματα-ψέμματα,απο της ζωής μου τα περιβόλια ποτέ δεν έφυγες εσύ,από την πρώτη μας ματιά θυμάμαι σε άφησα να τριγυρνάς εκεί, πανέμορφη θεά να στολίζεις την ζωή μου,σ'ευχαριστώ..

ΑΝΕΡΑΣΤΟΙ (απόσπασμα)

...Γιατί σήμερα μου έστειλες την πίκρα αγαπημένη μου,μπάς κα δαύτη όπλο δικό τους είναι;Αν είναι δεν με νοιάζει,μπορώ να το πολεμήσω,μοναχά δικό σου να μην είναι,εκεί αδύναμος είμαι.Όμως δεν είναι όπλο δικό τους η πίκρα.Η πίκρα γεννιέταιαπο συναίσθημα,από αγάπη,από παράπονο αν θές,μα όχι απο κακία,και τούτοι οι ξέκωλοι οι ανέραστοι μόνο αυτήν διαθέτουν.Πίκρα,ποια πίκρα,χιονόμπαλα την έκανα,και την έλειωσα στον κρατήρα του πόθου μας,ας πάνε αλλού να παίξουνε,με ομοίους τους που δεν ξέρουν να αγαπάνε,και το γ..... τους καταναγκασμός είναι και ψευτιά και υποκρισία.Ταξιδεύτρα μου σ'αγαπάω.
Ποιά σκιρτήματα μπορούν να νοιώσουν άραγε αγαπημένη μου,τώρα που βουβά απο μέσα μου μιλώ με σένα,την εικόνα σου φέρνοντας στον νου μου,τότε που σε είδα να βγαίνεις απο την θάλασσα και ταράχτηκε νους,σώμα και ψυχή.Σκίρτησαν ποτέ στην θέα μιάς Αφροδίτης να αναδύεται απο τα κύματα,με τις σταγόνες να στραφταλίζουν πάνω στο ποθεμένο της κορμί,διαμαντόπετρες πανάκριβες;Λαχτάρισαν από πόθο καθώς την είδαν να αφήνεται στο σφιχταγκάλιασμα του ήλιου,με τις ηδονές να πηγάζουν απο κάθε μόριό της,του έρωτα ιδανικό με τους αέρηδες έτοιμους να φουσκώσουν τα πανιά των πόθων και των ηδονών;Κείνοι καλή μου κρυφοκοιτούν με κακία την τοση ομορφιά,και πασχίζουν να μολύνουν την θάλασσα γιατί μολυσμένη είναι η ψυχή τους.Μιάσματα του κόσμου τούτου,άντε να πνιγείτε.Εμεί αρμενίζουμε σε λιμάνια που μας καρτερά η ζωή,με τις λαχτάρες της,τους πόθους της, τους έρωτές της,τους πόνους της,τίς πίκρες,τις χαρές της,ενώ εσάς άβυσσος σας καρτερά και μαύρο σκοτάδι. Με τις υγείες σας.
Ναι αγάπη μου θέλω να τους πω,να τους ρωτήσω θέλω,αν έλειωσαν ποτέ τους στα πόδια της καλής τους από αγάπη,η ξεψύχισαν ακόμη περισσότερο δίχως παράπονο;
Έγειραν ποτέ τους τρυφερά στο στήθος της αγαπημένης τους,ή το κυριότερο γεύτηκαν ποτέ την γλύκα της ζωής βλέποντας μια μάννα να βυζαίνει το βρεφούδι της,ζωή δίνοντάς το απο την ζωή της;Σκληροί καθώς είναι πως αυτο το μεγαλείο να νοιώσουν,ρουφιάνοι της ζωής εσείς μόνο συμφορές ξέρεται να γεννάται.

ΓΥΝΑΙΚΑ

Ελευθερία έτσι ήταν το όνομά της,όνομα και πράμα που λένε,μία γυναίκα γύρω στα σαρανταπέντε.Αντάρτισα και ασυμβίβαστη με το κατεστημένο.Έυκολο της ήταν να κοντραριστεί με ότι της φαίνονταν λοξό.Παντού ήτανε μπροστά,μα δεμένη στο όνειρο για μια καλύτερη ζωή,για μιά ζωή πιο ερωτική,πιο αγαπησιάρικη,κάτω απο τα αμπέχονα η Ελευθερία έκρυβε την Γυναίκα.Την γυναίκα που ξέρει να αγαπάει,ξέρει να δίνεται,ξέρει να χορεύει.Την ζωή,τον πόθο,τον πόνο,τα μεράκια.Μεγάλη δουλειά ο χορός.Στα βήματά του σεργιανάς τα σωθικά σου.Άλλοι παίρνουν τους δρόμους,άλλοι κλαίνε,άλλοι παραδίνονται.Ετούτη τα σεκλέτια της τα έκανε χορό,όπως και τις χαρές της.Σ'ένα τέτοιο χορό την πέτυχα,χόρευε το ζείμπέκικο της Ευδοκίας,βουβά,δίχως λόγια, δίχως τσαλίμια.Σπαραχτικά και λυτρωτικά συνάμα.Κάθε βήμα και ένα αχ,κάθε στροφή κια ένα πέταγμα στον πόνο,λίγο πρωτύτερα είχε χωρίσει.Της χώρισαν τον μισό της εαυτό και τον πήραν μακριά της.Στα σκυψίματα του χορού τα μάτια της βουρκώνανε,στ'ανεβάσματα με τα χέρια διάπλατα,περήφανα κοίταγαν ψηλά.Τα χείλη πότε κλειστά πεισμωμένα,πότε ξέπνοα,πότε ανασανιάρικα,φανέρωναν ότι στοβίλιζε τον νού και την καρδιά της,μα πιότερο απ'όλα τα γιατί.Γιατί τώρα,γιατί ύστερα απο δεκαπέντε χρόνια,γιατί τώρα που ωρίμασε η ζωή.Δεκαπέντε χρόνια ένας ανομολόγητος έρωτας.
Χορός αναστενάρικος.Πάταγε πάνω στα αναμένα κάρβουνα του πόνου και θαρρείς και εξαυλωνόταν.Τ'αναμένα κάρβουνα του πρέπει προ πολλού τα είχε σβήσει στο κατώφλι της καρδιάς της.Έμαθε να ζεί με την ευθύνη του σήμερα,γι αυτό και λαμπάδιασε τα πόδια της και η καρδιά της.Λαμπάδιασε ολάκερη για το αύριο,από το πόνο έβγαλε φως.-Πάμε για άλλα,είπε.Χαμογέλασε,πήρε κουράγιο.Γειά,γειά σου ζωή..

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Το όνειρο τελείωσε,σαν μια εκπληρωμένη αποθυμιά,σαν ένα ταξίδι που τέλειωσε γεμάτο εμπειρίες,σαν την λαχτάρα που ηρεμεί μετα το σόκ,σαν την γλύκα στα χείλη μετά του φιλιού την ηδονή,σαν το μετέωρο χάδι που δεν έχει πιά κορμί για να σκεπάσει,σαν μιά φούχτα νερό στην άκρη μιάς πηγής που στερεύει,σαν τον πόθο που έσβησε μετά την καταιγίδα,σαν της πανσέληνου την ομορφιά που λειώνει σιγά-σιγά και χάνεται,σαν την αγκαλιά που μένει αδειανή κρατώντας μοναχά την ζεστασιά της αγάπης,σαν τον ήλιο που περίλυπος βουτά στα νερά της θάλασσας τα δάκρυά του να ενώσει μαζύ της για να μην φανούν,σαν το λουλούδι που έκλεισε γιατί να το θαυμάσουν δεν είχε μάτια,σαν το πάθος που κλεφτοφιλάει την αγάπη στο κατώφλι της και χάνεται,το όνειρο τελείωσε όμως το ζήσαμε καλή μου,σ'αγαπάω ακόμα..

ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Στο στήθος μου έγειρες,
τα γυμνά σου πόδια λούζονταν στου έρωτα το ακροθαλάσσι
είχα κόψει θυμάμαι,ένα κόκκινο τριαντάφυλλο,
και καθώς είχες τα βλέφαρα κλειστά στο πλάι σου το έφερα,
θέλησα τις ομορφιές σας να συγκρίνω..
,αγάπη μου,αγάπη μου,αγάπη μου
εσύ μοσχομύριζες ζωή
εσένα ζήλεψε η ομορφιά και έφτιαξε το τριαντάφυλλο
το ομορφότερο των λουλουδιών
η πανσέληνος το σταρένιο σου έκλεψε χρώμα
όμορφη νάναι και εκείνη
σαίτεψε ο έρωτας τον πόθο και τον παρέδωσε στο χάδι σου
στα σκέλια σου πηγαινοέρχονταν οι ηδονές
χυμοί ζωής καθώς τρέχουν στις αρτηρίες της
και εσύ,εσύ αγάπη μου της αγάπης γέννα
έγειρες στο στήθος μου
 από την ανάσα σου να ανασαίνω την ζωή μου
σ'ευχαριστώ..

ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ.

Βγήκαμε στους δρόμους,παγωνιά και παγωμένος αέρας να μην καταλαβαίνει απο σκουφιά,κασκόλ,σηκωμένους γιακάδες γιατί παγωμένες ήταν οι ψυχές.
Με τα ξερόχορτα των αδυναμιών μας,ανάψανε φωτιές οι προδότες,όχι απο κείνες που ζεσταίνουν,όχι,μα απο κείνες που λειώνουν τις αντιστάσεις, που εκμαυλίζουν συνειδήσεις,που αγοράζουνε ανύπαρκτα φιλότιμα.
Κοιτώντας τον δρόμο της ανημπόριας που ετσιθελικά μας μάθανε,χάραξαν πάνω τους τις ζωές μας,σακάτικες ζωές κατά πώς θέλανε αυτοί.
Μας κορόιδευαν που κοιτούσαμε τα αστέρια,που υψώναμε τα χέρια στον ουρανό να τα πάρουμε στις παλάμες μας,δώρο πανάκριβο της ψυχής μα και άκοστο να το προσφέρουμε στην αγαπημένη μας,γιατί ξέρανε τις κοντές ασήκωτες αλυσίδες που μας είχανε δεμένους.
Με απανωτά σόκ,διαρκώς δυνατότερα,παραλύσανε την δύναμη του θέλω μας,νέκρωσαν τις επιθυμίες μας,μας απαγόρεψαν τα όνειρα.
Στην αλεθομηχανή του τίποτα οδήγησαν την σκέψη μας,ευτέλισαν τα ιδανικά μας,απαξίωσαν το εγώ μας.
Κορακοζώητοι φτιάχνουν πτώματα για να τραφούν,να γεμίσουν τις σκατοσακκούλες τους,και αφού ρευτούν,και κοιτάξουν ειρωνικά τους κακομοίριδες,να μιλήσουν έπειτα με στόμφο για το καλό του λαού,και χορτάτοι καθώς είναι να πούνε πως φροντίζουμε εμείς για το καλό του.
Πήραν τους σπόρους για το ψωμί μας και το μετέτρεψαν σε σπορά ασθενειών,διατροφική αλυσίδα,ιοί,πυρινικά,ραδιενέργεια,φτώχεια,εξαθλίωση,και μας είπαν-τώρα ζήστε στην κόλασή σας-.
Αυτήν την ζωή μας τάξανε.
Βγήκαμε στους δρόμους,έλα κράτα με σφιχτά στο πλάι μου,να ζεστάνουμε τις ψυχές μας,έλα και εσύ,και εσύ,και εσύ,να γίνουμε πολλοί,φτάνουν πια τα ψέμματα,μας θέλουνε κοματιασμένους,θα μας βρούνε δυνατούς,μπορούμε και πρέπει να ετοιμάσουμε για τα παιδιά μας έναν κόσμο με χρώματα,και όχι νεκροταφείο των ονείρων τους.

TΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΤΗς ΑΓΑΠΗΣ

Κράτησα με νύχια και με δόντια το μετερίζι της αγάπης,μάτωσα πολλές φορές από τα πυρρά της αγνωμοσύνης και της αχαριστίας,κουλουριάστηκα στο χώμα,ένα κουβάρι έκανα την ψυχή μου,γιατι με περιτριγύριζε η εγκατάλειψη.Χτύπαγαν και έτριζαν τα δόντια μου τις νύχτες,ο ήχος ήταν της μοναξιάς.
Κράτησα το μετερίζι της αγάπης,πιανόμουν στα χέρια με τον εαυτό μου που μου φώναζε,-φύγε,παράτα τα,δεν αξίζει,μα εγώ έμενα,έμενα εκεί με το όπλο της ζωής στο χέρια.Πείσμωνα,μέσα μου βαθειά ένοιωθα πως θα νικήσω.Είχα βάλει τις όμορφες στιγμές,φαροφύλακες της καρδιάς μου,τις προσμονές μου εργάτες της ψυχής μου που χάραζαν τους καινούργιους μου δρόμους,και πίσω απο το αντικρινό βουνό φανταζόμουν δυό ήλιους να ανατέλλουν αντίς για έναν,ήταν τα μάτια σου.
Κράτησα το μετερίζι της αγάπης,συμμάχησα με την καρτερία,εκτέλεσα μοναχός μου την προδωσία δίνοντάς την συγχώρηση,μα και εξορίζοντάς την στο ξερονήσι της αποστροφής.Στον μικρό χώρο της καρδιάς μου έμαθα να ξεχωρίζω όσα αξίζουν,τις όμορφες ανατολές,τα μαγεμένα δειλινά,τις μουσικές των πουλιών,το γέλιο των παιδιών.Έμαθα να νοιώθω τις μικροχαρές χωρίς να τις αφήνω να περνούν πλάι μου απαρατήρητες,έμαθα τις μικροκακίες να τις πετώ στον γκρεμό των αδυναμιών.
Κράτησα το μετερίζι της αγάπης,κράτησα την καρδιά μου για να έχω καρδιά να σε αγαπάει,αν την έχανα θα έχανα εσένα αγάπη μου,μόνο μια σκιά κάτι σαν μετάνοιωμα σκιάζει λίγο την καρδιά μου,ήταν για κείνη την νύχτα που δεν σε έκανα δική μου,όταν εσύ μου δόθηκες γιατι παραδίπλα ανατινάζονταν ζωές,χωρίς να ξέρω οτι την επόμενη στιγμή μπορεί να ήταν η σειρά μου.
Κράτησα το μετερίζι της αγάπης,για να μπορώ να σε έχω αγάπη μου πρίν να είναι αργά..

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Ευχαριστώ για κείνα που μου έδωσες,ακριβοκάρπια της καρδιάς σου,ευχαριστώ για κείνα που θέλησες να μου δώσεις,μακρινά αστέρια του ουρανού σου,ευχαριστώ για τους κτύπους της καρδιάς σου που μου χάρισες,χαρμόσυνες καμπάνες αγάπης στην ζωή μου,ευχαριστώ για τις κρυφολαχτάρες του έρωτα που με κέρασες,γλύκες των χειλιών μου σε αναζητήσεις αμαρτίας,ευχαριστώ για το ονειροπόλο βλέμμα σου,ταξίδι της ψυχής μου στον κόσμο των ονείρων μου,ευχαριστώ για τον τρόπο που φύσαγες του τσιγάρου σου τον καπνό,μέσα του θόλωνα τα βάσανα,ευχαριστώ για του κορμιού σου την φλόγα,στην φωτιά της έλειωνα τους πόθους μου,ευχαριστώ για το ξόδεμα του χαδιού σου στο πρόσωπό μου,μέρευες με κείνο τον πόνο της ψυχής μου,ευχαριστώ για το ομορφόφιλο σε ολάκερο το κορμί σου,γεύση ανικανοποίητη της πεθυμιάς μου,ευχαριστώ για το αντάμωμα των ματιών μας,στο καθρέφτη της ζωής,και κείνο το κρυφοχαμόγελο στα χείλη,τα καταφέραμε ΖΩΗ μου,σ'αγαπώ..

ΑΣ

Oλα τα απωθημένα μας τα σέρνουμε στο ανηφόρι της ζωής μας,ας σκίσουμε το σακκί και ένα-ένα ας τα αφήσουμε να κατρακυλίσουν στα γκρέμια του απραγματοποίητου.Εκεί είναι η θέση τους.Τι καρτερούμε τάχα,ώσπου να τα πλησιάσουμε έχει φύγει η ζωή απο το πλάι μας.Μέχρι να τα αγγίξουμε της τυράνιας πιάνουμε το χέρι,και όταν τα αγκαλιάσουμε,τόσο έντονο είναι της ψυχής μας το λαχάνιασμα,που δεν μπορουμε να τα χαρούμε.
Ας αρκεστούμε στα όνειρα καλή μου,ας αρκεστούμε στο σμίξιμο των δακτύλων μας,στα βλέμματα της αγάπης,στο χάδι του έρωτα.Το γλυκό του κουταλιού είναι,κέρασμα της ζωής σε μας.Ας καλωσορίσουμε το χτυποκάρδι του τώρα,νεογέννητο καθώς είναι κάθε στιγμή,μην το αφήνουμε να σβήσει,ας πάρουμε στην φούχτα μας την επιθυμία μόνο,και ας της δώσουμε του μπορώ την μορφή,ας κοιτάξουμε τις όμορφες ανατολές-ελπίδες,πριν αυτές σβήσουν και χαθούν,ξέρεις μπορούμε να περπατήσουμε ανάμεσα στις φυλωσιές των πόθων,η καρδιά δείχνει τον δρόμο,ξέρεις κάτω απο το αραχνούφαντό σου φόρεμα μπορώ να βρώ τον αφαλό του κόσμου,και μόνιμος να γίνω περιηγητής του,δεν ζητάω πολλά μάτια μου,ξέρεις το νοιάξιμο για της καρδιάς τα μελώματα,πιό ακριβό είναι απο την κατάκτηση κάποιου απωθημένου,γιατί μπροστάρησα έχει την αγάπη,ξέρεις η χαρά είναι κρυμένη πίσω απο το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων σου,όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή μπορείς και το κάνεις,και ύστερα επειδή μπορείς να με θωρρείς.
Θηλιά τ'απωθημένο που γύρω απο τον λαιμό μας σφίγγει όλο και περισσότερο,δίχως να το καταλάβουμε,τόσο που η τελευταία ανάσα μας ένα τεράστιο ζωγραφίζει γιατί,για της ζωής το άδικο..

ΦΤΑΝΕΙ

Φωνές πνιχτές φοβισμένα ουρλιαχτά,συνομωσίες με τον εαυτό μας,σχέδια απόδρασης,κρυφές επαναστάσεις,λάβαρα,φόβος,μελαγχολία,υποστολή της ζωής.Χαράζει η μέρα και η χαρακιά της χαράζεται καμτσικιά στο κορμί μας,γιατί δεν έχει ελπίδα.Οι ηλιαχτίδες της σπαθιά που καρφώνονται πάνω μας,γιατί δεν έχει ελπίδα.Το αργόσυρτο ανέβασμα του ήλιου,γολγοθάς της καθημερινότητας,γιατί δεν έχει ελπίδα.Η νύχτα παγερή,να κάνει ένα τόσο δά σβολάκι την ψυχή,έτοιμο να κατρακυλίσει στον χαμό.
Ανάσες,γρήγορες ανάσες,πολλές ανάσες,οξυγόνο,ζωή,οξυγόνο,ζωή,σπρωξιές στον θάνατο,και αγέρας,πολύς αγέρας να φουσκώσει τα στήθη,να σηκωθούμε απο τα καταγώγια που μας ρίξανε,να σηκωθούμε απο την γή,να ανέβουμε στου εαυτού μας τις βουνοκορφές,νέες να σαλπίσουμε αρχές,γιουρούσι να τους κάνουμε,δεν θέλουμε άλλο να νοιάζονται για μας,φτάνει τόσο,να γκρεμίσουμε τα σπιτικά της κατάντιας που με τόσο ζήλο,και θέρμη,και φροντίδα κτίσανε για μάς,την υποκρισία τους βρόγχο να κάνουμε γύρω στον λαιμό τους,τα ψέμματά τους παιδιά που θα του περιγελούνε όπως τους τρελλούς,όχι άλλο νοιάξιμο,ίσαμε εδώ,τώρα νοιαζόμαστε εμείς τους εαυτούς μας,για τα παιδιά μας.