ΑΙΜΟΡΑΓΩ

Μείνε
λίγο ακόμη ξάγρυπνη
αγαπημένη μου
έχω απόψε ανάγκη
της καρδιάς σου τα λόγια
μα και κείνα τα λόγια
της σιωπής της
μείνε
λίγο ακόμη ξάγρυπνη
αγαπημένη μου
απόψε σε ξεντύνω
από ονείρατα
ο ουρανός γεμάτος
πόθους και πάθια είναι
σμίγω μαζί σου
σε ακράτητων ηδονών
στρώματα
μείνε
λίγο ακόμη ξάγρυπνη
αγαπημένη μου
να σε λούσω θέλω
με τα μύρα της αγάπης
με χάδια να χτενίσω τα μαλλιά σου
απόψε αγαπημένη μου
πολύ με μάτωσε το χώρια
αιμορραγώ..

ΠΩΣ

Στράγγιξα την ζωή μου
μέσα σου
σα διψασμένη γη
με ήπιες
τα μαλάματα μας χαρίστηκαν
της ψυχής
στους ουρανούς αναληφθήκαμε
του έρωτα
δάκρυα γέννας
δάκρυα θανάτου
σφιχτές πολύ οι αγκαλιές
τα λόγια τα πήρανε τα μάτια
-με εκείνα είπες πως με αγαπάς
-"σ' αγαπάω" είπα
πως χώρεσε τώρα τόση ερημιά...

ΠΟΥΣΙ

Αγριο το ξημέρωμα της μοναξιάς
πως να το μερέψω
δίχως τα μάτια σου
νότισαν από τα δάκρυα
οι χάρτες
δεν έχουν τόπους
μήτε προορισμό κανέναν
αφυδατωμένα "σ΄αγαπώ"
ψυχορραγούν
σε έρημα μουράγια

πούσι..

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Υποκατάστατα διορισμένα
αντιγραφείς εξαπάτησης
παρτιτούρες σχεδίου
διαλέγουν βάθρα
μοιράζουν υποσχέσεις

ξέρουν την ανοχή σου

σωρεύουν πλούτο
αφυδατώνουν ζωές
σπορά του φόβου
πετρωμένα χαμόγελα
υποταγή
καυχώνται γι αυτό

εσύ
που είσαι εσύ
γιατί σωπαίνεις ακόμη!!!

ΑΝΑΣΑ..ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΙΜΑ

Υποχώρησαν οι λέξεις
άτακτη φυγή
κοιτώ τα μάτια σου
αρνιέμαι τα πάντα
τούτος εδώ ψηλά
δεν είναι ουρανός
μήτε αυτό τραπέζι είναι
αυτή η λάμπα ήλιος λέει πως είναι
την πιστεύω

αρνιέμαι
χρόνια ολόκληρα αρνιέμαι
το λυκόφως αρνιέμαι
με περιπαίζει η αθανασία
βρίζω
αναμονή του τέλους

κοιτώ τα μάτια σου
μελιά και πράσινα
ο κόσμος μου μέσα τους
έκοψα λίγο την φλέβα μου
το μαύρο να φύγει αίμα

ανάσα..