Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΗΤΤΗΜΕΝΟΥ

Πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπήκα μπροστά
να σταματήσω την σφαίρα
που σκότωσε ένα παιδι,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα
να σβήσω τις λέξεις
"πεινάω"και "βία",

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα να ανοίξω
ένα παραθυρόφυλλο στο φώς
νάχουν ορίζοντες οι νέοι,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα
να τρομοκρατήσω τον φόβο
με ένα χαμόγελο,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα
τις φουρτουνιασμένες να ηρεμήσω θάλασσες
που μικρές ξεβράζουνε ζωές
σε πέτρινες ακτές

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που έμεινα απαθής
στην ληστεία της ζωής,
που κρύφτηκα κάτω από τα φουστάνια
της αυτοσυντήρησης
άνοιαστος για την ζωή των άλλων,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
τον τρομοκρατημένο
που όπλισα με την στάση μου
τα χέρια τους,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα..

τι ωφελούν τα δάκρυα
κάποιου ηττημένου..

3 σχόλια:

  1. πίκρα και οργή ας μας οδηγήσουν να κάνουμε το σωστό - αν όχι για μας, για τα παιδιά μας... τους το χρωστάμε!
    φάνηκε η πίκρα και η οργή σου ολοκάθαρα Νίκο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ναι σοφία μου σαν να τελειώνουν τα αποθέματα αντοχής,δεν είναι αυτός ο κόσμος που ονειρευτήκαμε,τον κουρελιάσανε τον εκμηδένησαν,και όπως λές να αντισταθούμε,να ανοίξουμε ορίζοντες για τα παιδια μας,και ας μην είναι ουτοπία αυτό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε για να φτάσουμε στα όνειρά μας, Νίκο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή