ΠΥΡΕΤΟΣ

Της ηδονής
μαύρο βέλος
ώμοι γυμνοί
γκρεμοί,
φλόγα στο σκοτάδι
τα κόκκινά σου χείλη
ακόλαστη η νύχτα
σβήνει το φως
παραίσθηση γυμνή
ΕΣΥ
η αφή το κρύσταλλο θρυματίζει
της απουσίας
φανερώνεσαι..

πυρετός.

ΑΠΟΨΕ Η ΝΥΧΤΑ

Εσένα ιχνηλατώ
ας λείπεις
η θύμηση αλιεύει στιγμές
στερεύει την στέρνα
της απουσίας
τα οδοφράγματα γκρεμίζει
μιας αναίτιας υποχώρησης
απόψε η νύχτα
ονειρεύεται έρωτα
μην με αποπαίρνεις
αγαπημένη μου
μέσα στο σύμπαντο
ανταμώνω τα μάτια σου
πόσο όμορφη ήσουν
στην αγκαλιά του δειλινού
αγαπημένη μου
στάσου..
απόψε η νύχτα
ονειρεύεται έρωτα
αγαπηθήκαμε πολύ
θ'αγαπηθούμε άλλο τόσο
θα δεις..
στάσου..
έρχομαι..

ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ

Πάμε..
σ'αυτόν τον κόσμο
γκρεμός είναι ο γιαλός
ένα τριγύρω πόνος
κάτω από το το τραπέζι
φοβισμένη η ζωή
μίλα!
πες κάτι
θ'αντέξουμε
μη φοβάσαι
θα την βρούμε την άνοιξη
σιγοψιθύρισέ με ένα τραγούδι
το αύριο τσεκάρισε
έλα..
έλα μαζί μου
στις βουνοκορφές μόνος
δύσκολα φτάνεις
έλα
του καμπαναριού το πένθιμο λάλημα
χαμό σημαίνει
σώπασέ το
η ζωή δωρίζεται
σε κείνους που αγαπάς
από ανάγκη δεν την μοιράζεσαι
ούτε να στην ληστέψουνε αφήνεις
πολύ περισσότερο
συγχωροχάρτι δεν δίνεις στον ληστή.. 

ΕΝΑΣ ΑΓΕΡΑΣ

Τα βρεγμένα σου μαλλιά
τίναξες πίσω
τα μάτια σου
πανσέληνοι πλανεμένης νύχτας
η τυλιγμένη στο σώμα σου πετσέτα
παραδόθηκε στα πόδια σου
τα χείλη σου σάλεψαν
έσταζες ηδονή,

σαν από βιτρό παράθυρο
μια αχτίδα φως
κόκκινη σαν αίμα
το γυμνό σου πόθεψε σώμα
ένας αγέρας
στα πόδια σου με σώριασε
ζωή και θάνατος-θάνατος και ζωή..

ΣΩΣΕ ΜΕ

Με κοιτάς..
δυο μάτια κοχύλια
σε ανεξερεύνητο βυθό
η ψυχή σου
η ψυχή μου
που με πας!
κάτω από τις στέγες του έρωτα
είναι κρυμμένες οι φωλιές
μιας ανεκπλήρωτης προσμονής

σε κοιτώ..
με τ'ακροδάχτυλα
αγγίζω τα χείλη σου
τα μαλλιά σου σηκώνω
απαλοφόρετα σύννεφα
ταξιδεύουν σε κόλπους ηδονής
κι αυτό το τριαντάφυλλο
που είναι ζωγραφισμένο στα χείλη σου;
λατρεία!!!

η ματιά σου..
από μέσα της εκμαιεύω
το ανέγγιχτο της ζωής μου
στα ίσαλά της κράτα με
βαρύς ο ίσκιος της απουσίας
αστόλιστος επιτάφιος
σε άδειο ιερό

με κοιτάς..
τι συλλογίζεσαι αγαπημένη μου
ακούω την βουή της θάλασσας ανάμεσά μας
μια ομπρέλα την πήρε ο άνεμος
που να ελπίσω
σ'αγαπώ

σε κοιτώ..
ανταμώνουν τα βλέμματα
το απέραντο του ουρανού εσύ
το δένδρο στον γκρεμό εγώ
σώσε με..

ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΑ ΕΙΠΑ ΟΛΑ

Δεν σου τα είπα όλα
δεν σου είπα
πως τα λουλούδια
τραγουδάνε σαν με κοιτάς
πως τα κόκκινα χείλη σου
εκρήξεις είναι στιγμών
πως αυτοί που φεύγουν
άταφες κρατούν τις μνήμες

δεν σου τα είπα όλα
δεν σου είπα
για του κάτω κόσμου τα μυστικά
εκεί που είναι χαμένες
οι Ευριδίκες του έρωτα
δεν σου είπα
πως όσο και να πεισμώσει ο χειμώνας
η άνοιξη θα ρθή
πως μπλουζ τραγουδάνε οι δακρυσμένοι

δεν σου τα είπα όλα
δεν σου είπα
πως στην σχισμή του σύμπαντος
δυο δάχτυλα είναι αρκετά
να σπαρταρίσει ο κόσμος
πως σαν ανταμωθεί η πεθυμιά
μεθύσι γίνεται

δεν σου τα είπα όλα
δεν σου είπα
πως στην θλίψη των ματιών σου
ανομολόγητες κρύβονται λαχτάρες
πως ζωντανεύουν τα βουνά
από την φωνή του τζίτζικα
τα ποτάμια
από το φυλλαράκι που ταξιδεύει πάνω τους

δεν σου τα είπα όλα
δεν σου είπα
πως πίσω από τον γυμνό σου ώμο
ξεχείνονται φιλιά του δειλινού
πως παράδεισος
είναι μοναχά η αμαρτία
πως η ευτυχία
κρυμμένη είναι στις παρυφές της ουτοπίας

δεν σου τα είπα όλα
δεν σου είπα
πως καύλα είναι η ζωή..

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ

Θα είμαι εκεί..

όταν συννεφιάζει
θα είμαι εκεί
στο απροσδιόριστο του χρόνου
θα είμαι εκεί
σα σπάσει ο καθρέφτης
θα είμαι εκεί
θα με δεις
θα με βρεις
στις σκιές του φεγγαριού
κρύβονται φωτιές
μη φοβηθείς
θα είμαι εκεί
θα είμαι εκεί
στο νοτισμένο χώμα των δακρύων
στων χρόνων τις ανυπόφερτες σιωπές
θα σου μιλώ
με λέξεις άταιρες
"έλα"
"κίτρινα φύλλα"
"ταξίδι"
ναι ταξίδι
οι δυο μας
σε ταξίδια ατόλμηστα
θα είμαι εκεί
πίσω από δακρυσμένα τάματα
θα με βρεις
θα είμαι εκεί
στα ροδοπέταλα του καταχείμωνου
που γυμνή κρατάς στις χούφτες σου θα είμαι
λούσου με
στις απαντοχές της απουσίας θα είμαι
θα είμαι εκεί
σ'αγαπώ..

6.30 ΤΟ ΠΡΩΪ

Χάραμα..
ένα-ένα
της νύχτας φωτίζονται τα μυστικά
ξωμάχοι
ξάγρυπνοι της αναζήτησης
καταλαγιασμένη πίκρα
ένα παράθυρο ανοιχτό
να φύγει η αποκαμιά
μια νέα μάχη ξεκινά
δεν σου ταιριάζει η ήττα
θα νικήσω λες,
ένα παγκάκι μια εσοχή
μερικών ο παράδεισος
πλάι τους μια ναύλον σακούλα
τι έχει μέσα;
γιατί τόσο σφιχτά την έχουνε δεμένη;
δεν είναι η σακούλα
η ψυχή τους είναι
και στο κρύο!
τι την κάνουνε στο κρύο
πόσο σφιχτά την κομποδένουν
για να αντέξει!
ένα μπουκέτο
από αγόρια και κορίτσια
με κιθάρες λαούτα και βιολιά
αφού αγκάλιασαν την νύχτα
ποιος ξέρει άραγε πως
καθισμένα κατάχαμα
και με της ανατολής τις χορδές
όμορφα με μουσική
καλημερίζουν την ζωή,
δεν ενοχλούν
σκορπούν χαμόγελα
άρπαξα ένα..

6.30 το πρωί
ούτε εσύ ήσουνα εδώ..

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Ολομέθυστη
η πανσέληνος απόψε
άσε με να γείρω πλάϊ σου
άκου
μιλάνε οι σιωπές..
έλα
σκέπασέ με
κρυώνω

απουσία
απουσία
απουσία..

μη δακρύζεις αγαπημένη μου
ολόγιομο το φεγγάρι
απόψε
δες
το κρατώ στην φούχτα μου
θα στο χαρίσω
μέσα στις φυλλωσιές των φιλιών
σε στιγμές αθανασίας..

ΓΙΝΕΣΑΙ ΖΩΗ

Κρυφολείτουργο
η αγάπη σου..
των καντηλεριών σου οι φλόγες
γλείφουνε την νύχτα
σκιές ποθίζουνε στους τοίχους
σαγήνη,
μαυλιστικά ξεπαρθενεύεις
μέσα μου τις αμαρτίες
άγρια μοσκοβολάς βιολέτα
το κιμονό σου
πέφτει από τους ώμους
γυμνή απέναντί μου
ριζώνεις τα πόδια σου
στην γη
γίνεσαι ζωή..

ΙΕΡΗ ΣΙΩΠΗ

Σιγανή
απελπισμένη βροχή
ερειπωμένα σπίτια
άδειοι δρόμοι
εδώ
δεν κατοικεί πια κανείς
χαμένος έρωτας
κανένας πειρασμός ζωής
μια γαληνεμένη ανταρσία
παίζει στα χέρια της
του χρόνου τον κύβο
σχηματίζει λέξεις
πότε
ποτέ
ύστερα
παίζει με την ψυχή μου
με πείσμα γράφω

"θ'ανταμωθούμε"

σιγανή
απελπισμένη βροχή
ιερή σιωπή..

ΣΕ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟ ΜΕΤΑΛΑΒΙΑ

Είπες
πως μ'αγαπάς
δεν είσαι εδώ
αιωρείσαι ανάμεσα στην ουτοπία
και την μοναξιά του έρωτα
αγείρητη στο στήθος μου,
μια δακρυσμένη ελπίδα
τρέμει στ'απανωχείλι
κάτι σα λόγια σου ψιθυρίζω
σα σιγανό κλάμα βροχής
έλα
έλα
έλα,
δες μέσα μου!!
να η κάμαρη
να το γυμνό κορμί σου
στο κομοδίνο το κερί
στα σκέλια σου
η αφιονισμένη άνοιξη
το νυχτερινό μου δρομολόγιο
στων ματιών σου το κάλεσμα..
είπες
πως μ'αγαπάς
δεν ξέρω όμως
πως από έρωτα αχνίζει το κορμί σου
πεθυμιά ασίγαστη
είπες
πως μ'αγαπάς
σε αναμάρτητο μεταλαβιά
συγχώρεση του έρωτα καμία..

ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ..

Στο νου μου συχναλλάζεις..
της καρδιάς προστάματα
φιλήδονη και ξωτική
ή σαν πόθου χείμαρρος
σα ζωγραφιά σαν ποίηση
πάθους ολοκαύτωμα και γνώση
άνοιξη
παρθένα ονειρική
άπληστη του έρωτα
σα χαμόγελο του φεγγαριού
σα φιλί,
συχναλλάζεις μέσα μου
σα φίλιωμα της απουσίας με τον έρωτα
λαχτάρα κάτω από τον μανδύα σου
απλώχερη κυρά στο βασίλειο των ηδονών
του σ'αγαπώ μου πριγκιπέσα..

συχναλλάζεις μέσα μου
αέναη παρουσία
απογυμνωμένη απουσία..

σε ΣΕ

Ισκιοι
που δεν γινήκανε
ποτέ τους φως
ψυχής μυστικά
λόγια ατόλμητα
πεταλούδες μιας χαμένης
άνοιξης
μοίρα που άλλο έπαιξε παιχνίδι
όνειρα ξεχασμένα
ξεχερσωμένες θύμισες..

το χρώμα του χρόνου
απόχρωση ακαθόριστη
αλήθεια ή ψέμα
κρυμμένη φανερώθηκες,
οι στάλες της βροχής
η μυρωδιά της άνοιξης
το ανοιχτό παράθυρο
το τραπέζι
η καρέκλα απέναντί μου
τα στερημένα φιλιά
το ψιθύρισμα του έρωτα στο βλέμμα
η μικρή μαργαρίτα
στην ρίζα της τριανταφυλλιάς μου
τα πλανημένα χάδια,
χόρευες μπροστά μου
τον χορό των εσωψύχων
ανάταση και θλίψη
εσύ
όλα εσύ
παράδοση σε ΣΕ
του είναι μου
ατέλειωτο αφούγκρασμα ζωής..

ίσκιοι πάλι
που δεν γινήκανε ποτέ τους
φως
ο πυρετός
το παραμιλητό του έρωτα
τ'απωθημένα της ψυχής,

τα φύλλα των δέντρων
δακρυοσταλάζουν κάθε αυγή
έλα
έλα και κατοίκησέ με
αιμοραγούσα προσμονή

λύπη

ίσκιοι
που δεν γινήκανε ποτέ τους
φως..

ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ

Νοέμβρης ήταν
ή άνοιξη
με το χάδι μου
ζωγράφιζα ζωές
στο στήθος σου
ύστερα
σκυμμένος πάνω σου
ανάσαινα
ανάσαινα
ανάσαινα.
νοέμβρης ήταν
ή άνοιξη
δυο ποταμοί δακρύων
ανάμεσα στο στήθος σου
κούμπωσες το πουκάμισο
έφυγες
κενό απέραντο
απουσία
νοέμβρης ήταν
ή άνοιξη
χρόνος άχρονος
θλίψη
που είσαι
που είσαι
στεγνωμένα χείλη
αφίλητα
έριξε η νύχτα
το μαύρο βέλο της
στα μάτια της οδύνης
νοέμβρης ήταν
ή άνοιξη
χώρια σου
τυράγνια είναι η ομορφιά..

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ

Κτύπος
στο παραθυρόφυλλο
-Ποιος είναι,ρωτάω
τι θες
-Η μοναξιά μου λέει
ήρθα για παρέα σου
-Έχω παρέα της απαντώ
μιλάω με την απουσία εκείνης
-Μπα,και τι της λες
-Της λέω για ανεκπλήρωτα όνειρα
για θύμισες
για το κόκκινο φουστάνι της
που ανέμιζε ανάμεσα στις παπαρούνες
για τους αχόρταστους έρωτες
για κείνη την ανεμώνη στον γκρεμό
για πόθους κάτω από τον ίσκιο
της αγάπης
για δάκρυα
για ανολοκλήρωτες ευτυχίες
για ηδονές
στα πανδοχεία της αμαρτίας
για ξομολογητήρια του έρωτα
για τρένα
για αποχωρισμούς
για,για,για...
-Εσύ όμως πότε πρόλαβες
και απλώθηκες σε όλη την ψυχή μου;
μίλα,γιατί δεν μιλάς!!
-Σ'αγαπάει τραύλισε
όμως μου παράγγειλε να σου πω
να μην την περιμένεις,

μάτωσα..

ΛΕΣ

Μπλάβιασε
από θλίψη το φεγγάρι
δεν είσαι εδώ,
γράφεις λέξεις στα κύματα
για κορυφές λες
για θάλασσες
για ερημιές
για γέροντες λες
καθισμένους στην άκρη της πόρτας
αναπόληση πριν την έξοδο
για τα χαμένα τους λες
για κείνα που δεν τόλμησαν λες
για αγάπες ξένες λες
συμβιβασμοί
ξεπουλήματα στα παζάρια
των δειλών
για άγευστες αγάπες λες
αδοκίμαστες
για κείνες
που κάνουν τον θάνατο ζωή
για φύλλα κίτρινα
φθινοπωρινά λες
κείνα που έχουν πάνω τους
τα στίγματα της λύπης
για άφταιγα παιδιά λες
που μαρτυρούνε την ζωή
λες για άπονους θεούς
για αχτίδες λες
για ΑΓΑΠΗ λες..

λες
λες πως γίνεσαι βροχή
να ξεδιψάσω
αέρας να πετάξω
ρίζα να μην ξεριζωθώ
πως γίνεσαι αμαρτία λες
λες
λες
με λέξεις ζωγραφίζεις το όνειρο
αιτία για να ζω..

ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΥΛΟΓΙΑ

Βουρκωμένα μάτια..
χωρίς εσένα
αγέννητο το αύριο,

εσύ
μακρινή εικόνα
μιλά
χαμογελά
χορεύει
ξαπλώνει
κάνει έρωτα
στις άκρες των χειλιών μου
ανασαίνει,

βουρκωμένα μάτια..

πονάει ο ανεκπλήρωτος έρωτας
αδιέξοδο
πορσελάνινη η ασπίδα του
θρύψαλα αναζήτησης,
στις ρίζες της υπομονής
τα λόγια σου τις νύχτες
του κορμιού σου η παράδοση
τα θέλω σου
το λάγνο κάλεσμά σου
ο ήχος σου
από την άλλη άκρη της θάλασσας
εσύ
ξεχασμένη ευλογία
σε αλειτούργητο ιερό..

ΣΤΙΓΜΕΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

Εκστατικός έρωτας..
το σάρκινο εγώ σου
εκθαμβωτικό φωτοστέφανο πόθου
στο μισό σου ξέσκεπο στήθος
σκιές λαγνείας,
οπτασία εσύ
στη μισάνοιχτη πόρτα της πανσέληνου
στις άκρες των χειλιών σου
σταλαγματιές ηδονής
στις λαγόνες σου
οι τοκετοί του πάθους..

αγαπημένη μου
στις ολονύχτιες απουσίες σου
στιγμές ονειρεύομαι λατρείας..

ΧΑΜΜΕΝΗ ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Φορές-φορές
σα σάβανο σε τυλίγει η νύχτα
τότες που όλα γύρω σου
τα τραπέζια
ο καθρέφτης
οι γωνίες
οι τοίχοι
τα κρύα σκοτάδια της μοναξιάς
σε κόβουν σε καίνε
σε πονάνε
είναι οι θύμισες
από ίσκιους που σε πλήγωσαν
είναι το αύριο
που γλυστράει από τις φούχτες σου
είναι του έρωτα
τα σφαλισμένα παράθυρα
είναι οι ξεθυμασμένες ανάσες
μιας χαμένης προσμονής
είναι και οι πεθυμιές
που σε αποχαιρέτησαν..