Τις νύχτες..
τις νύχτες σε σεντόνια μοναξιάς
σε γυρεύω
τα ραίνω με θύμισες
δυο στεναγμοί τα μάτια σου
στις άκρες τους ευγνώμονας κυλά ο πόθος
ανεξερεύνητο το γυμνό κορμί σου
όσες φορές και αν το χάιδεψα
ένα του σκίρτημα πάντα ξέφευγε
σε άντροπες στιγμές
μετά τα μεσάνοιχτα
μετά τα μεσάνοιχτα μου έλεγες
τότε γίνονται ακόλαστοι και οι θεοί
μετά τα μεσάνοιχτα ερχόσουν
κρέμαγες τα μισά σου ρούχα
πίσω από την πόρτα
τ'άλλα μισά πεταμένα στο πάτωμα
είμαι εδώ καλέ μου έλεγες
σαν δυο ρώγες στο τέλος του καλοκαιριού
πάντα σε περίμενα
μέθαγα με αυτές
μετά τα μεσάνοιχτα
βροχή γινόσουν σε έρημο
και με έλουζες
μετά τα μεσάνοιχτα έλεγες
σπάνε οι σιωπές
βογγητά γίνονται της ηδονής
και λέξεις ιερές
μετά τα μεσάνοιχτα
αφήνω ακόμη ξεκλείδωτες τις πόρτες
τα παραθύρια ανοιχτά
τέλος δεν έχει
πριν να ρθεις
σε περιμένω αγαπημένη μου..
