ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΤΕΧΩ

Δεν τους αντέχω τους ανέσπλαχνους
στο έμπα θέλω να βρεθώ της ζωής,
να γνωρίσω χαμάληδες και ταπεινούς,
πόρνες και αγίες
ακόλουθους και επαναστάτες,
γυμνόψυχους και αφημένους
ορφανεμένους και μοναχικούς,
δυστυχείς και ευτυχισμένους
ψυχόπονους και ερωτευμένους,
δίκαιους και αδικημένους
αλήτες και αμαρτωλούς,
αντρείους και δειλούς,
αντάρτες και συμβιβασμένους,
τους ανέσπλαχνους δεν μπορώ
δεν τους αντέχω,
τυλίξανε στον λαιμό μου
τα όνειρά μου και με πνίγουν,
ξημερώνω την ζωή μου
στο δωμάτιο της ανημποριάς,
μοιρολογίστρες
η εγκατάλειψη η παραίτηση η δυστυχία,
κλέψανε τις μέρες μου
κροταλίζοντας τις αρβύλες τους
στης καρδιάς μου τα σκαλιά,
φόβος-τρόμος,
χωρίς μάσκες ληστές
η ασπλαχνιά δεν κρύβεται,
με μαρμάρινες πλάκες
στρώσαν το διάβα μου,
κάθε μιά τους και μιά επιγραφή,
ανεργία,φτώχεια,ακρίβεια, ψευτιά,κλεψιά,
απελπισία,πολέμοι σκοτωμοί,
αδικία,μέλλον ανάπηρο,
ταφόπλακες όλες στο αδύνατο κορμί μου,
σήκωσα τα μάτια
μπροστά μου ο βασιλικός
λίγα μέτρα μακρύτερα η θάλασσα,
γιουρούσι ίσαμε το μουνί της μάνας σας,
αϊ σιχτίρ σας ΘΑ ΖΗΣΩ.

Υ.Γ.

Ελα αγάπη μου
φώλιασε στην αγκαλιά μου,
την λάξευσα να ταιριάζουν οι γωνίες σου,
οι σβώλοι από τους πόνους σου
να βρούνε φωλιές να χωνευτούν,
σμιριδότριψα την ψυχή μου
να ακουμπίσεις την δικιά σου,
με γεμοφέγγαρα στόλισα την αγκαλιά μου
να τα μιλάς τις νύχτες
που ξεχειλίζουν τα παράπονα,
τις στράτες από τα φεγγαρόφωτα
τις έστρωσα με αγάπη
να διαβαίνουν οι ελπίδες σου,
λούζομαι με θάλασσα
μην γίνεις κοχύλι άχρωμο έξω από αυτήν,
έλα αγάπη μου
κοίτα το λουλούδι της ζωής στην παλάμη μου
μέλωσα να σου το προσφέρω,
μάτωσα από τις πληγές σου,
χαίρομαι όμως που εσύ είσαι καλά.
Υ.Γ.εσύ αγάπη μου ποτέ δεν θα μάθεις τίποτα.

ΕΛΠΙΔΑ

To xαρακιασμένο πρόσωπο της ζωής σπιθοκοπά
στα μικρά αναλαμπίσματα της ελπίδας,
μέσα στις ρυτίδες του φυτρώνουν νούφαρα
βγάζουν τον ανθό τους έξω από της ανημπόριας τα νερά,
σα τρυφερός ψίθυρος γυναίκας που κάνει έρωτα ανασαίνει,
σκεπασμένη από δάκρυα,πότισε τις ρίζες της
να μην γενεί αρίζωτη και χαθεί,
ένα βαθειανάσεμα θέλει να διώξει το σκοτάδι,
ένα χαραυγής καμπανολάλημα για καινούργια αρχή,
το τέλος που ετοιμάσανε δεν έχει δρόμο,
στο θαμπό σούρουπο πρίν έλθει το σκοτάδι
βρήκαμε ο ένας τον άλλο και το χαμόγελο
αχνόφεξε ξανά στο πρόσωπο.

Η ΠΛΑΤΕΙΑ

Φοβόμαστε να μιλήσουμε,φοράμε όλοι ψεύτικα φτερά,και κάνουμε πως πετάμε,
πού,πως,πότε,
που?στην έκταση του μήκους των χεριών μας,
πώς?μικροπηδώντας,
πότε?όταν τάχα λέμε πως υπάρχουμε,
ψεύτικα όλα.
Μας εμπιστέφτηκε η ζωή να φυλάξουμε στενά,
και εμείς γινήκαμε λιποτάχτες της,
μας έδωσε παράσημα,και εμείς τα ξεπουλήσαμε
στου συμφέρο το παζάρι.
Αντίς το ανηφόρι της το κατηφόρι της πήραμε
και βουτήξαμε στα απόνερά της,
είναι και βαθειά πανάθεμάτα,δεν μπορούμε να ανασάνουμε,
βοήθα σύντροφε,δώσε με το χέρι,κράτα με γερά,
τύλιξε το χέρι σου στο μπράτσο μου,
όλοι ίσα,όλοι μαζύ,
η αρχή έγινε στην πλατεία της ψυχής του καθενός μας,
τώρα δεν υπάρχουν φίλοι παρά μόνο σύντροφοι,
και πίσω τα παιδιά μας που περιμένουν την ανατολή
να στερεώσουν την ελπίδα τους..