ΠΩΣ ΠΕΝΘΗΣΕ ΕΤΣΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΟΙΞΗ.. (Ο ΤΡΕΛΛΟΣ)

Πως πένθησε έτσι
αυτή η άνοιξη
ποιο δάχτυλο του πεπρωμένου
έδειξε αυτό το καλοκαίρι
της σιωπής,
ιανός ο έρωτας
τώρα μοναχά την μορφή
έχει της θλίψης..
ένα μεθυσμένο σούρουπο
ζωγράφισες το αντίο
πέρα μακριά στο αντιφέγγισμά του
εγώ ο τρελός
νόμισα πως είναι το χαμόγελό σου,

πως πένθησε έτσι
αυτή η άνοιξη..

ΥΠΑΡΧΕΙΣ

Ιθάκη
περιπλανημένης ζωής
το σώμα μου
απάγκιο
δυόμενων χρόνων
χρυσόβουλο
μυστικών συμφωνιών της ψυχής
εργάτης
εκτροχιασμένων επαναστάσεων,
περνώ τον αχέροντα
στα χείλη η ψυχή μου
μαυρόασπρη,
για όσα δεν πρόκαμα μαυροφορούσα
νυφούλα για όσα γεύτηκα,
νύχτα θα φύγω
με μιά πανσέληνο ολόφωτη
σαγήνη στα ύστατα
να μερεύουν οι άζηστες αμαρτίες
οι ολόφλογες πεθυμιές
όπως το αταξίδευτό μου
στο κορμί σου
το αμύριστο άρωμα
των κόρφων σου
τα κοκκινάδια των χειλιών σου
στις ιεροτελεστίες του έρωτα,
νύχτα
κάτι σκιές από το φως της λάμπας
χορεύουν με την μοναξιά μου
κάτω από την πόρτα μου
καμία χαραμάδα φως
όμως υπάρχεις..
στα μυστικά της ζωής μου
υπάρχεις..

ΣΩΣΕ ΜΕ

Στον στεναγμό της μοναξιάς
γκρεμίζονται ζωές
στο σπασμένο παράθυρο
ανεμίζει το λάβαρο της ήττας
η Περσεφόνη
άδικα αποφάσισε
την μοιρασιά του χρόνου
όλη την χάρισε στην απουσία σου
με το ακατόρθωτο παλεύω
ο έβενος της νύχτας
αλυχτάει στα στήθια
φανερώσου εκεί στην πόρτα
της ανατολής

σώσε με..