ΞΟΡΚΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ

Το χάσαμε το παιχνίδι..

άβουλοι και σκόρπιοι
καρτερούμε το μοιραίο
το μαζί
αγεφύρωτο χάσμα
με τις παλάμες μας στο πρόσωπο
κρύβουμε τον κόσμο
η νύχτα σκοτεινό γίνεται ποτάμι
η πέτρα που φεγγαροστολίζονταν
το βάρος σηκώνει τώρα της λιποταξίας
της ζωής
αναθαρρεύει το κακό

κοίτα με
ξορκισμός στο αδύνατο. 

ΑΚΡΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Η κοπέλα που αγάπησα..
γέρασα μαζί της
χορεύω τώρα
με σπασμένες αρθρώσεις
σε χώρους ερημιάς
καρέκλες αναποδογυρισμένες
πεταμένο τραπεζομάντιλο
ξεσκαλωμένες κουρτίνες

χάσιμο;
χάσιμο χρόνου;
χάσιμο ζωής;

νύχτωσε
θυμάμαι την λιακάδα των ματιών της
πιάνομαι από έναν μίσχο του έρωτα
προσπαθώ να σηκωθώ
τα άλμπατρος λένε
ζούνε πολλά χρόνια
αδιάκοπα ταξιδεύουν
κοιμούνται στον αέρα

η λεύκα θροϊζει στο παράθυρο
από το σπασμένο τζάμι
μου ρίχνει με φυλλαράκι ένα μήνυμα
"η ζωή είναι ωραία" μου λέει
υ.γ.
υπογραφή της η προσμονή...

ΦΘΙΝΟΠΩΡΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ.

Πνιγμένο το καλοκαίρι
κρεμάστηκε στην σιωπή σου
στην λίμνη των δακρύων
τα φλαμίγκο
ματωμένα τσιμπούν γιατί
στον ουρανό αιμοραγούν
λαβωματιές του έρωτα
απομένουν τα μάτια σου
δυο κήποι παράδεισου
δυο λαχτάρες ζωής
δυο ανοίξεις
που φθινόπωρα γίνανε μελαγχολίας..