ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ

Πήρα να σμιλέψω την πέτρα του χρόνου
σκαρπέλα στα χέρια μου οι μέρες,
οι ώρες σταγόνες αγωνίας
αλμύριζαν τα χείλη,
κτύπαγα δεξά,χτύπαγα ζερβά,
άχρηστα πετάγονταν κομάτια,
τίναζα ανάλαφρα την σκόνη,
με κλειστά τα μάτια
έξυνα τις γωνίες,
με κλειστά τα μάτια
τις καμπύλες στρογγύλευα,
μιά άλλη αίσθηση
έκτη,έβδομη,εκατοστή,
οδηγούσε τα χέρια μου,
το είναι μου παραδομένο θαρρείς στην τρέλλα
ακαταλαβίστικα φερόταν,
μνήμες έπαιρνε από το χθές
και τις κρέμαγε στο τώρα,
τα ερωτήματα βαριά,
θα προκάνω?
μιά ακόμη σκαρπελιά,
μιά ακόμη σταγώνα ιδρώτα
και το μέτωπο να καίει,
χτύπαγα χωρίς να κοιτώ
την γυρόφερνα και σμίλευα,
πότε απο εδώ,πότε απο εκεί,
χάραζα τις γραμμές
ίσιωνα τα λάθη,
σαν χάραξα την ύστατη γραμμούλα
είδα πως ήταν βλεφαρίδα
στα μάτια σου..
Υ.Γ.
σε βροχόπλυνα και σε έβαλα
στο βάθρο της καρδιάς μου,
όλη μου η ζωή ΕΣΥ..

ΧΟΡΤΑΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΡΑΓΕΣ

Χορταριασμένες ράγες,
ένα σπασμένο κουκλάκι
ανάμεσό τους πεταμένο,
ζωή που δεν ταξίδεψες,
τρανο το δάκρυ του κλόουν
στα ματάκια του,
μπαλωμένη φορεσιά
εγκαταλελειμμένων ελπίδων,
απατηλών υποσχέσεων,
τενεκεδένια κουτάκια
πεταγμένα στις άκρες,
σκουπίδια από πορεία απόρευτη,
ρολόγια σταματημένα
ερειπωμένων σταθμών,
αναχωρίσεις ψεύτικες,
σαν σε κίνηση παγωμένα ανθρωπάκια,
..ένα θρόϊσμα αγέρα
πετάρισε τα βλέφαρα,
αληθινό ήταν το δάκρυ,
αναφώνηση,ΖΕΙ?
ζωή δική σου,δική μου,του άλλου,
βάλε μπρός θα τις ξεσκουριάσουμε τις ράγες..

ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΡΟΛΟΓΙΑ

Σκόρπιες ώρες,
μία-δύο,
πέντε-οχτώ,
τρείς-ενιά,
σπασμένα ρολόγια,
σε αταξία της ζωής μας η τάξη,
χαμένοι έρωτες,μεροκάματα χαμένα,
στην τζαμαρία κυλούν δάκρυα
αγνώστου αιτίας,
συγκεχυμένα όλα,
σπασμένες χειρολαβές ελπίδας,
μεγάλο το ευχαριστώ
για την μικρή μπουκιά,
σκύψιμο κεφαλής,αντίσταση καμία,
προσκυνώ σας αφέντες,
πουτάνες όλοι στα κρεβάτια της ανάγκης,
έμαθα να διεκδικώ το σβησμένο αστέρι,
στάχτη,
κάδοι απορριμάτων γεμάτοι με απελπισίες
ψάχνεις μέσα τους την λύτρωση,
το μαχαίρι που θα λάμψει στον ήλιο
που θα κόψει την θηλειά,
σπασμένα ρολόγια
ώρες ανάκατες,
δείκτες τσαλακωμένοι,σταματημένοι,
κρεμασμενοι στο ποδόγυρο της ζωής,
προσμένουν το μάταιο
να τους απαλλάξει από τις ευθήνες,
σπασμένα ρολόγια
στο καλάθι των αχρήστων,
κοινωνία διαλυμένων,
έμποροι καταχραστές της αλήθειας
πουλάνε την πραμάτεια τους πανάκριβα,
ψυχοραγεί ο ανήμπορος
λόγος ύπαρξης μια ρουφηξιά ζεστός καφές,
περηφάνεια,ζω,..καυμένε,
αμαρτία το περίσσεμα,
μεσάνυχτα η ώρα της αλλαγής
σταματά ο κόσμος όλος,
παλεύει η νύχτα με το φώς,
μία η ώρα,στέριωσα το ένα,
βάλε εσύ το δύο,
βρές εσύ το τρία,
θα τον φτιάξουμε τον κόσμο,
ζωγράφισε το χαμόγελο στο τέσσερα,
την ελπίδα στέριωσε στο πέντε,
άρχισε να χαράζει δική μας η ζωή,
θα ζήσουμε γαμώτο..

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗς ΖΩΗΣ

Την πήρα πίσω απο το παραβάν,και της έσκασα ένα κλεφτό φιλί στο μάγουλο,δεν ξέρω μπορεί και στο ακροχείλη της.Εκείνη κοκκίνησε, τάχα έκανε πως καταντράπηκε,κατέβασε λίγο το κεφάλι προς τα κάτω,έκλεισε τα μάτια μισάνοιξε τα χείλη.Δεν έβγαλε άχνα.Ίσως ένα δέυτερο πρόσμενε φιλί,μα τούτη την φορά στα χείλη που θα της έκλεβε την ανάσα,ίσως πάλι μια πρόταση για το ακροθαλάσσι για να βρεθούμε ολότελα οι δυό μας μόνοι,ίσως το καρτέρεμα να κουρνιάσει στην αγκαλιά μου,ίσως το φόρεμα ξεκούμπωσε της ψυχής της για να με δείξει την ομορφιά της,ίσως να με κάνει να νοιώσω του κόρφου της την ζεστασιά,ίσως καρτέραγε το χάδι που θα απάλυνε την μοναξιά.Ίσως ήταν ο έρωτας που φτερούγισε στα στήθεια,ίσως ήταν ένα χαμόγελο της ζωής,όχι ίσως, ήταν το ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ

Ανθρωπάκι,
εκεί στην άκρη του γκρεμού
περιμένεις την κλωτσιά που θα σε γκρεμίσει,
δεν αντιδράς,
η αξιοπρέπειά σου γκρεμίστηκε πρίν από εσένα,
η τελευταία περηφάνεια σου θα ήταν
να βουτήξεις μόνος,
θα'βαζες μετά τα χέρια στις τιράντες,
ξέρεις αυτές που σου δώσανε
τάχατες να μην κατεβάζεις εύκολα τα παντελόνια,
και θα κοκορευόσουν πως ήτανε δική σου επιλογή η βούτα,
ανθρωπάκι,
λόγια-λόγια-λόγια
στον καθρέφτη σου μπροστά,
εγώ,ξέρεις ποιός είμαι εγώ,
κορδώνεσαι,σφίγγεις το μπράτσο,
στριφιγυρίζεις τον εαυτό σου,
στην ξώπορτα όμως σπάει η μέση,
περάστε κύριοι έτοιμοι είμαστε,
εξασκηθήκαμε στην υποταγή,
τι είναι άλωστε μερικά γαμήσια
μπροστά στην ησυχία μας,
ανθρωπάκι,
κοιτάς με μάτια κενά
τα φανάρια απέναντι,
σταμάτα-ξεκίνα,
έτσι σε μάθανε,
αγνοημένοι οργασμοί
έξω από την κλειτορίδα της ζωής,
χωρίς πάθος βιώνεις την συνουσία
της ανεπάρκειας με το τίποτα,
άγευστο ξεγέλασμα της ύπαρξής σου,
ανθρωπάκι,
φοράς το κολάρο της μιζέριας σου
και περιφέρεσαι στα σκοτάδια της ψυχής σου
ανήμπορος να βγείς στο φώς,
σου είπαν δεν έχει ήλιους η ζωή
και εσύ τους πίστεψες,
τόσο πολύ μάλιστα που σου είπαν
πως και το φεγγάρι που θωρείς είναι πλάνη
άρα πλάνη και τα όνειρά σου,
ανθρωπάκι,
σε μάθανε να τρέμεις στις άσφαιρες πιστολιές
να μην αντιστέκεσαι στις αληθινές
που γεμίζουν με θάνατο την ζωή σου,
μοίρα μου ήταν λές,
ανθρωπάκι,
ανθρωπάκι έχεις μια καρδιά μέσα σου,
μια κραυγή στα στήθεια σου
δυνατότερη από τα κανόνια τους,
μην ξεφτελίζεις την ζωή σου,
αντιστάσου,αφέντεψε πάνω της,
δυό παιδικά ματάκια πίσω σου
ψάχνουνε το φώς..