ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Ακούραστος εργάτης
σκάβει μέσα μου η μοναξιά
ξεθάβει αναμνήσεις
τότε..
όλα τότε,
τότε που γερμένος πίσω σου
είχαμε αγνάντι το ηλιοβασίλεμά μας
τότε που σου καθάριζα το ρόδι
και γέμιζα τον τοίχο
με κόκκινες πιτσιλιές φιλιών,
-τι υπομονή έχεις
μου έλεγες
-για σένα
σου απαντούσα
μόνο για σένα,
τότε που εκεί στο χιόνι
ζέστενες στην χούφτα σου
την παγωμένη που βρήκαμε ψυχούλα,
τότε που έπαιζες
με το φως των κεριών
φτιάχνοντας ίσκιους πόθων,
τότε που έπινα από τα χείλη σου
μια σταλαγματιά κρασιού
και μέθαγα με σένα,
τότε που τύλιγες προσεχτικά
σε εφημερίδες τα όνειρά μου
να μην σπάσουν,
σε πείραζα
γέλαγα
σου έλεγα
-πέφτω όλος στον γκρεμό
δεν το βλέπεις;
τότε..
όλα τότε,
τώρα ένας αγέρας σέρνεται
πάνω από την θάλασσα της θλίψης,
απροφύλαχτος ξέστηθος
στέκομαι μπρός του,
ή θα νικήσω ή θα νικηθώ..

μια ασπρόμαυρη κοιτώ φωτογραφία
κρεμασμένη από του φεγγαριού το δάκρυ..