Η ΣΚΙΑ ΣΟΥ

 Γυμνή

ολόγυμνη βγήκες στον άνεμο

έκλεισες τα μάτια

στάθηκες ακίνητη

τα μαλλιά σου τ΄ανέμιζαν

χαμένες προσδοκίες

άδικες προδοσίες

μου φάνηκε πως στο πλάι τους

είχες  ένα κόκκινο γαρύφαλλο

τα χέρια σου κουπιά θαρρείς 

σε βάρκα σπασμένη

την ξέβρασαν τα κύματα

σε βράχο ασυντρόφευτο

ίσως γι αυτό βράχος να έγινε

το στήθος σου

μοναχά το στήθος σου

στέκοταν στητό

στην απελπισιά απέναντι

προκαλούσε θαρρείς την ηδονή

ω! ναι

και εκείνο το μοναδικό στολίδι

στην σμίξη των ποδιών σου

που χώραγε σε μια παλάμη 

χαδιού ζωής

πίσω σου καρτέραγε 

η σκία σου

ΕΛΑ ΠΑΜΕ σου φώναξε..

ΑΝ

 Αν πάψω να σε αγαπώ

αν τις νύχτες

δεν τυλίγομαι γύρω σου

αν σε δύσκολους καιρούς

αρνηθώ πως σε αγαπώ

αν έρχονται στιγμές

που την ψυχή μου τραβώ από εσένα

αν κάθε που βρέχει

δεν ρουφώ με τα χείλη μου

τις σταγόνες των φιλιών σου

ας λείπεις

αν τους όρκους του έρωτα

σταυρούς τους κάνω στάυρωσης

τότε

τότε αγαπημένη μου

άσε το αντίο σου

με ένα σου φιλί

στο παγωμένο μου το στήθος..

Η ΝΥΧΤΑ

 Υγρή η νύχτα

πεζοδρόμια έρημα

κάθε στιγμή θαρρείς

σταλάζει δάκρυα

βουρκώνει 

κλαίει

κλαίει για τις πληγές της

στο βάθος αχνοφέγγει ένας φανοστάτης

ειρωνία

προσποιείται την ελπίδα

εγώ δεν έχω πια δάκρυα

τα δάκρυα λυτρώνουν λένε

εμένα μου τα πήρε όλα η απουσία σου

αγιάτερυτη πληγή

παραδομένο έσβησε και αυτό το λιγοστό το φως

νύχτα πάλι...