Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Έμαθα να ζώ στον ίσκιο της αγάπης,
πως να αντέξω τώρα το λιοπύρι αυτό της μοναξιάς.
Έγερνες στο στήθος μου,τα χείλη σου μου έδινες τρυφερά,
και ήταν σαν να σου πρόσφερε μικρό παιδί με το μικρό του χέρι,
ένα κατακόκκινο τριανατφυλλο,
με κεινο της αγγελοσύνης βλέμμα,
Τώρα εκείνη η σταγονίτσα απο αίμα τί θέλει στο χεράκι του,
που βρέθηκε το αγκαθάκι.
Στης ψυχής σου τα κρύα βράδια
όταν ο αγέρας της ανημπόριας λυσσομανούσε πάνω σου,
εγώ άπλωνα το χάδι μου να σε σκεπάσω,
και ύστερα τις νυχτιές του έρωτα
το ίδιο χάδι άπλωνα πάλι πάνω σου,
σαν μερτικό πάντα της ζωής που σε οφείλονταν.
Σ'αγαπώ.
Μ'έπιανες το χέρι και τρέχαμε αντάμα
στις φυλλωσιές των οραμάτων μας,
κατακτητές της ζωής
ξεφεύγοντας απο τα δόκανα του πρέπει,
Έμαθα να ζώ στον ίσκιο της αγάπης,
τώρα φυλλορόησε το δένδρο της,
χάθηκα μέσα στον δαίδαλο κόσμο χωρίς πυξίδα,
με κοίταγες και χάραζα εγώ τον δρόμο μου,
τώρα σφάλισες τα βλέφαρα για να μην βλέπω,
όμως εγώ ήδη έμαθα να ζω.
Σ'αγαπώ.
Έμαθα να ζω στον ίσκιο της αγάπης,
δώσε μου το χέρι σου σου είχα πεί,
να πάμε να βρούμε τους καταράχτες
όπου θα απολουστούμε
από ενοχές,από μαυρίλες της ψυχής,
από αμαρτίες που δεν ζήσαμε.
Εκεί θα πλήνουμε όσα λάθος κάναμε.
Έλα να φύγουμε σε είχα πει
απο τις αφιλόξενες παραλίες
με τα ξεβρασμένα κουφάρια των ανεκπλήρωτων πόθων,
τώρα γιατί απομείναμε μονάχοι σ'αυτές τις παραλίες,
γιατί κάψαμε τους παράδεισους που μας περίμεναν
χωρίς να φτάσουμε σε αυτούς;
Έμαθα να ζώ στον ίσκιο της αγάπης,
έτσι κάπου θα βρώ μιά γωνιά να ξαποστάσω,
δεν μπορεί να μην βρώ,αφού ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ.
Υ.Γ.
Μπορεί το χέρι της ζωής που θα μου δοθεί
να είναι το δικό σου.

ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ

Ένα δάκρυ,μονάχα ένα κύλισε από την άκρη του ματιού σου,
όταν έπαψε η τρικυμία του έρωτα,και ήσουν ξαπλωμένη με μάτια μισόκλειστα,
στο μπράτσο μου επάνω.
Κόρη ήταν πανέμορφη που βγήκε σεργιάνι
από τα ανήλιαγα μονοπάτια της καρδιάς,
στις λεωφόρους της αγάπης.
Πρίν σφιχταγκαλιάστηκαν μέσα σου,
ο έρωτας με την αγάπη,
το πάθος με τον πόθο,
η ηδονή με την λαχτάρα,
η προσμονή με το συναπάντεμα,
και σύρανε χορό πάνω σε ξεχασμένες ανάσες,
πάνω σε ξεχασμένες ζωές.
Ένα δάκρυ,μονάχα ένα,κυλισε απο την άκρη του ματιού σου,
ατίμητη προσφορά της ψυχής σου στον έρωτα,
κείνη την στιγμή ήταν ότι ποιο ακριβό είχες,
ότι ποιο όμορφο,
ένα αγνό μα κατακόκκινο λουλούδι
αφημένο στο σκαλοπάτι της ζωής.
Έγειρα στο πρόσωπό σου και με τα χείλη μου
το έκανα δικό μου,
Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ

Έδεσε την πληγή του το φεγγάρι πριν να πέσει στης μοναξιάς την θάλασσα,
το πλήγωσαν τα πρέπει,τα μή,τα ίσως,οι συμβιβασμοί,τα ξεφτίδια της ζωής,
έτσι πληγωμένο τον δρόμο της μπέσας θέλησε μέσα της για να χαράξει,
ο λόγος-λόγος,η αλήθεια-αλήθεια,το άσπρο-άσπρο,χμ..και η ψευτιά-ψευτιά.
Ανοίχτηκε μεσοπέλαγα για νάβρει την νεράιδα εκείνη την όμορφη την μπεσαλού
την χωρίς υποσχέσεις,και όχι την άλληνε την παρθενοπουτάνα,που μιά του έταζε ζωές,
και μιά του έστελνε θανάτου γλώσσες,και ένα συνεχώς ακαταλαβίστικο του άφηνε χαμπέρι,
σε καποιανής τάχατις λήτρωσης το χέρι,πως τάχα θα του γυρίσει πίσω όσα του χρωστά,
ψευτιές..
Απόκαμε,ήλθε το όνειρο και αχνόφεξε στα ματοτσίνορά του,μιά ανάσα του ξέφυγε από την καρδιά,και του έδωσε ζωή και ελπίδα,ολόλευκες πεταλούδες λεύτερες μαζύ με σταυραιτούς
πέταξαν στης ζωής το φως,γύρις και δύναμη αντάμα η μορφή σου,και στον ίσκιο σου να αρχοντεύω εγώ ταπεινός προσκυνητής.

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΣΤΙΓΜΕΣ

Το πεύκο ψηλό,θεώρατο,έπινε νερό από την γαλαζοπράσινη θάλασσα. -Έλα,έλα αγαπημένη μου να ξαποστάσουμε λίγο,έλα νεραιδοχαιδεμένη μου,έλα φώς μου.
Καθάρισε ένα μέρος στον πυκνό ίσκιο και την κάλεσε να καθίσει.Δίπλωσε τα πόδια της,και τύλιξε τα χέρια της γύρω στα γόνατά της.Ακούμπησε το μάγουλο πάνω τους,μισόκλεισε τα βλέφαρα.Το φουστανάκι της ανάλαφρο,αέρινο καλοκαιρινό,σηκώθηκε στην μέση των μηρών της.Από κάτω ένα λευκό υφασματάκι έφραζε την είσοδο στην πύλη της ζωής,στην πηγή της αμαρτίας,στο μεθύσι του πόθου.
Εκεί χάνεσαι και ξαναγενιέσαι,εκεί την ομορφιά του έρωτα γεύεσαι,εκεί αστραποβολάς,εκεί μερεύεις.
Κάθισε πλάι της και την αγκάλιασε απο τους ώμους,Σήκωσε το κεφάλι της απο τα γόνατα και το έγειρε στο στήθος του.Την γλυκοφίλησε στα μαλιά,στο μέτωπο,στην άκρη των χειλιών της.Έγειραν πίσω,την πήρε ολάκερη στην αγκαλιά του.Το χάδι του τώρα σε ρυθμούς λατρείας περιδιάβαινε το κορμί της.Την κοίταγε στα μάτια σαν να κοιτούσε την αγαπημένη των θεών.Η ψυχή του ήταν γεμάτη από αγάπη,από αγάπη και έρωτα.Απαλά της ξεκούμπωσε το φόρεμα.Ένα κορμί σμιλεμένο απο τον πόθο φανερώθηκε μπρός του.Το ήξερε μα πάντα το αποζητούσε,όλο και με περισσότερη ένταση.Ζούσε γι αυτό.
Η ηδονή προσπέρασε τα άλλα συναισθήματα,και μπήκε μπροστάρισα στο κυνήγι της
ευτυχίας.Την φιλούσε παντού,πότε σαν προσκήνυμα,και πότε δυνατά αχόρταγα,σαν ν'άτανε η τελευταία φορά.Γλίστρησε μέσα της,και μετά απο λίγο θαρρείς και άφησε εκεί την ψυχή του.Έμεινε να την κρατάει ώρα πολυ στην αγκαλιά του δίχως να ανασαίνει σχεδόν,μη τυχόν ταράξει το όνειρο,μη τυχόν τρομάξει την χαρά.Ενωμένοι καθώς ήταν της ψιθύρισε¨
-Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,σ'αγαπώ.

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Το ένα δάκρυ που κυλά είναι της χαράς
του άλλου ματιού το δάκρυ του πόνου είναι,
πως σμίγει η ανατολή με το δειλινό
στα φύλλα μέσα της καρδιάς,
και πως η ζωή με το είδωλό της,
πως σμίγει ο έρωτας με την ζωή
και πως με τον θάνατό της ο ίδιος έρως,
πως τον οβολό του αφήνει το όνειρο στο καλαθάκι μπρός της
και πως το κλωτσάει μακριά ένας γκρεμιστής αλήτης,
πως ένα χάδι ζεσταίνει την ψυχή
και πως το ίδιο χάδι γίνεται της παγωμένης μοναξιάς αγέρας,
πως το σκοτάδι γίνεται φώς
και το φώς ξαναγίνεται σκοτάδι,
στο πήγαινε-έλα της αγάπης
από τις ερήμους της στα κατάφυτά της περιβόλια,
πως-πως-πως.
Αντιθέσεις της ζωής,γι αυτό ΖΩΗ σε αγαπάω..