Η ΡΑΦΗ

 -Λόξεψε σου έλεγα
στην γάμπα η ραφή
- ε και μου απαντούσες
ποιος θα την δει
- εγώ σου έλεγα
ύστερα τάχαμου αδιάφορα
ανασήκωνες το φόρεμα
ανέβαζες το πόδι στην καρέκλα
την ίσιωνες
- εντάξει τώρα; με ρωτούσες
γέλαγες
ήξερες πως εγώ μέθαγα με σένα
σε έπινα
έπινα τις στιγμές σου
μέθαγες και εσύ με την αγάπη
γιατί τώρα
παλεύουμε με τις σιωπές μας..

ΑΓΚΙΣΤΡΩΜΕΝΟ ΦΙΛΙ

κυοφορείς τις προσμονές μου
κυνηγάω τους ανέμους σου
σήκωσε τα μαλλιά σου από το πρόσωπο
θέλω να δω τα μάτια σου
πως είναι
πως κοιτούν
αν μέσα τους με κρατούν ακόμη
θέλω να δω
κείνο το αγκιστρωμένο στα χείλη σου φιλί
μου τ'όχες τάξει
θυμάσαι;
για σένα είπες

ρίζωσες τότες μέσα μου..

ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΗ

Είσαι όμορφη..

στάχυ που ριγά
στην ανάσα του καλοκαιριού
πως να μποδίσω τον έρωτα
πές μου πως

είσαι όμορφη..

τα κοράλλια των χειλιών σου
μαγνήτης στον βυθό του πάθους μου για σε
με μιαν ανάσα μου
στα έγκατά του κατεβαίνω
δεν είναι ο άδης
η λύτρωσή μου είναι...

ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ

Ρόδισε η ανατολή
οπτασία του έρωτα
φανερώθηκες στο μπαλκόνι σου
τα πόδια σου γυμνά
από την ανεμελιά της νύχτας
το πουκάμισο ανοιχτό
δυο κουμπιά θαρρώ πάνω-δυο κάτω
πρόκληση
τα ξέπλεκα μαλλιά σου
κύματα ονείρου
ο καφές στα χείλη σου
γεύση ζωής
αθώες όλες οι ενοχές του πόθου
μυρωδικά του κορμιού σου
στου έρωτα το υφαντό
μαγεία

περαστικός και άγνωστος εγώ για σε
όμως αν με ρωτήσουν
"είναι όμορφη η ζωή;"
-πως αλλιώς θα τους πω
μπορεί να είναι...

ΑΧΟΡΤΑΣΤΟ ΚΕΝΟ

Στάζεις έρωτα
στάλα στάλα
στις χούφτες μου σε μαζεύω
σε πίνω
σε λούζομαι
σε κοινωνώ
σε απάτητες κορυφές
ανεβαίνει ο νους
φτερουγάει
σχοινοβατεί
ανταριάζει
σε πεινώ
ναι σε πεινώ
λειτουργιά και ακολασία
χαρίσου με αγαπημένη μου
χαρίσου με
το αδοκίμαστο του φιλιού σου
αχόρταστο κενό...

Για μία μόνο φορά.

Το κάθε τι πάνω σου
φαντάζομαι
από την φουρκέτα στα μαλλιά σου
ως των εσωρούχων σου το χρώμα
πως τα φοράς
πως ζωγραφίζουν οι κινήσεις σου των χώρο
το ξημέρωμά σου στο κρεβάτι
φαντάζομαι
πιο όνειρο σε αποπλάνησε την νύχτα
που αγκιστρώθηκες να σώσεις να σωθείς

ήθελα

για μία μόνο φορά
ήθελα
να δραπετεύαμε οι δυο μας
το αδοκίμαστο να γευόμουν
των φιλιών σου
τους κρυστάλλους των χυμών σου
στο σώμα σου

για μία μόνο φορά
να σε κράταγα αγκαλιά
στο δειλινό αντίκρυ
για μία μόνο φορά
να σε σκέπαζα με το πανωφόρι
της ψυχής μου

για μία μόνο φορά..

ΣΕ περιμένω ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Που είσαι..
σε βλέπω στην ποδηλάτησα
που περνάει μπρος μου
στην κοπέλα που ανοίγει το παράθυρο
να ανασάνει την ανατολή
μέσα στο ολομέταξο φόρεμα
της βιτρίνας

που είσαι..
σε βλέπω στις καμπύλες ζωγραφιών
σε κάδρα ακατανόητα
στο αντικαθρέφτισμα του φεγγαριού
νύχτας πανσέληνης
στην ξυπόλυτη οπτασία του δειλινού
σε ακρογιάλι ερημικό

που είσαι που είσαι
σε βλέπω να μου μιλάς
όμως δεν σε ακούω
να με χαϊδεύεις
και εγώ να μην σε νοιώθω
να με φιλάς να με φιλάς
και να πνίγει τα φιλιά
 το σκοινί της απουσίας
στις μυρωδιές της μνήμης
σε ψάχνω που είσαι

σε περιμένω
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ..

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

Ελα πλάι μου
δεν θα σου μιλώ
θα αναπνέω μοναχά
την ομορφιά σου
στιγμές θα κλέβω
από το ακάλυπτο γόνατό σου
όχι δεν θα σου μιλώ
μείνε πλάι μου
την τιράντα λύνω από τον ώμο σου
στα πόδια σου σωριάζω το φόρεμα
σε γυμνώνω
πάλι αναπνέω την ομορφιά σου
δεν θα σου μιλώ
κολλημένος πίσω σου
το περίγραμμα του κορμιού σου
στον αδειανό μου θα φτιάξω τοίχο
αποτύπωμα απουσίας.. 

ΜΕ ΚΑΤΑΠΙΕ Η ΝΥΧΤΑ

Με κατάπιε η νύχτα
αχόρταστη η απουσία σου
νόμιζα πάντα
πως έχω χάσει μόνο ένα σου φιλί
σε ένοιωθα ζωντανή ζεστή
με κλειστά τα βλέφαρα
στον ώμο μου γερμένη
απομακρυνόμουν έτσι από την κόλασή μου
μη με θυμώνεις
δεν έμαθα ακόμη
να ζω χωρίς εσένα
με κατάπιε πάλι η νύχτα
λύσε την γλώσσα σου
φώναξέ με.. 

ΛΙΓΟΚΑΙΡΟΣ

Λιγόκαιρος
ήταν ο έρωτάς μας
λίγες στιγμές ήταν;
ή μήπως μερικοί αιώνες
αδιάφορο!
σαν μια αστραπή φαντάζει
η αχορτασιά του με κυριεύει
κάθισε πλάι μου
κείνο το φιλί στον λαιμό
ημισέληνος νοσταλγίας
θέλω να μου διαβάσεις πάλι
για τους ήρωες εκείνους του παραμυθιού
που πολέμαγαν να σώσουν την αγάπη

λιγόκαιρος
ήταν ο έρωτάς μας
στιγμές ή αιώνες
όμοια μοιάζουν
αγκάλιασέ με
πλημμύρισέ με μέσα σου να χαθώ
η απουσία σου τρομάζει την ζωή μου
γαλήνεψέ με..

ΑΤΙΤΛΟ

Μια μυστική πόρτα
ένα πέρασμα
ο έρωτας
ένα φευγιό
μία άφιξη
μια πέτρα
ένα λουλούδι
η στιγμή
εσύ
οι ράγες
οι σταθμοί
το ταξίδι
η αβεβαιότητα της αγάπης
η αναχώρηση
το όνειρο
το τέλος
πόσα έζησες
πόσα άφησες
το ζύγι
η πλήρωση
το κενό
η αγκαλιά σου
η αγκαλιά μου
το ερωτηματικό

φώτα-πορεία-πάμε..

ΙΕΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Στεναγμός
ανέλπιδης αγάπης
που να κρυφτώ μην ακουστεί
σε ποια δάση
σε ποια στρωσίδια μοναξιάς

ολόγυμνη η ιέρεια του έρωτα
τρελή από αδούλωτους πόθους
χορεύει μεθυσμένη
σε αχάραγες αυγές..

ΓΡΑΦΩ ΛΕΞΕΙΣ..

Γράφω λέξεις..

στο φεγγαρόφωτο τις χαρίζω
δεν μπορεί λέω
κάποια στιγμή ολόγυμνη
θα λουστεί μέσα του
θα νοιώσεις τότε
πως εγώ κυλώ στην ραχοκοκαλιά σου
πως εγώ ορθώνω τις ρόγες των βυζιών σου
πως τα δικά μου δάκρυα απουσίας
καίνε το κορμί σου

το "μακριά μου"
μια κουκίδα μοναχά και άβυσσος..

ΑΠΟΣΤΑΜΑ ΔΙΚΟ ΣΟΥ

Σε βρήκα
σε ήπια
μέθυσα με σένα
η απουσία σου πόνος βαθύς
δεν μεθώ πια
δεν μεθούν τα δάκρυα
αποστάζουν μοναχά εσένα

σ¨αγαπώ..

ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΔΑΚΡΥΩΝ

Μάταια
στην ζωή σου αμέτοχος
πίνω το απόσταμα της απολησμονιάς

μάταια
στην αγιάτρευτη απουσία σου
αναζητώ το ίαμα της πίκρας της

μάταια..
μάταια
το νηπενθές μου μαράζωσε
από την λύπη των ματιών μου
που δεν κοιτούν τα μάτια σου

κείνος ο συλλέκτης δακρύων
έγινε θάλασσα..

ΓΙΑ ΕΝΑ "ΕΛΑ"

       Ω! ναι

καθαγιάζω

το χώμα που πατάς

τον χώρο που κοιτάς

των αμαρτιών σου το άσπιλο

στις κοίτες σου τρέχω

να Σε προλάβω

μην ριχτείς στις θάλασσες

της λήθης

η λύπη φωλιάζει ακόμη αγαπημένη μου

στα αμύριστα σεντόνια του σώματός σου

στο άδειο δωμάτιο

ωδίνες κατρακυλούν στους τοίχους

τόσος πόνος

τόση προσμονή

για ένα "ΕΛΑ"

ΞΕΡΩ ΠΩS ΝΥΧΤΑ Θ΄ΡΘΕΙς

Ξέρω
πως νύχτα θ' ρθεις
τότε που οι σιωπές
γίνονται ψίθυροι
παρακαλετά
ικεσίες παράπονα
τότες που τα μαβιά τριαντάφυλλα της θλίψης
το χρώμα παίρνουνε του πόθου

ξέρω
πως νύχτα θ΄ρθείς
τα φαντάσματα της απουσίας
δεν θα στοιχειώνουν πια τις προσμονές μου
θα φλογίζουν τότες από έρωτα τα χείλη σου
σαν σε παλιό καπηλειό
θα γευτώ το σώμα σου
σαν αμαρτία θα σε πιω
σαν αγιοσύνη θα σε προσκυνήσω

ξέρω
πως νύχτα θ'ρθεις
"απρόσμενα"
πόσο την αγαπώ αυτή την λέξη καλή μου
της έχω δώσει την μορφή σου
των ματιών σου το φως
τον πόθο των χειλιών σου
και εκείνο του κορμιού σου
το ακατάπαυστο όνειρο

ξέρω
πως νύχτα θ΄ρθεις..