Μη φοβάσαι
την οργή των ανέμων
θα κοπάσει
σαν τα παράθυρα της αγάπης εύρει ανοιχτά
σαν βρει τις ξιφολόγχες σκουριασμένες
όταν στα ποτήρια χυθεί κρασί
από μεθυσμένες νύχτες του έρωτα
όταν με την άνοιξη κοντραριστεί
του ερχομού
όταν το βάρος φορτωθεί
μιας άθελης αναχώρησης
μη φοβάσαι
μη φοβάσαι την οργή των ανέμων
φοβάται το φιλί σου
στα χείλη μου
την ανάσα σου
στο ξεψύχισμά μου
μην φοβάσαι
μην φοβάσαι σου λέω
δυο μαζί
μπορούμε να σύρουμε τον κόσμο μας
έξω από τα ερείπιά του..
Πως να σωθώ..
πως να σωθώ
από τόσες καταιγίδες σιωπής
τα ονείρατά μου
το γυμνό σου σώμα
οι γάμπες σου
σαν άγγιζαν τα πόδια σου την γη
από του αυτοκίνητου την ανοιχτή την πόρτα
των μαλλιών σου το τίναγμα
ακόμη και εκείνο
το απαλό σου χάϊδεμα με τα ακροδάχτυλα
στα κρινάκια της παραλίας
οι πατημασιές σου στην υγρή άμμο
ω!!! κι εκείνο το αέρινο φόρεμά σου
ξεκούμπωτο μπροστά στους μηρούς σου
να ανεμίζει από το αεράκι της θάλασσας
άπειρες συλλογιές του νου
από τον ακόπαστο έρωτα
πως να σωθώ
πως να σωθώ μπροστά σε τόση σιωπή
ύστερα από τόση ζωή
πως..
