ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΝΟΥΦΑΡΑ

Γελώ,μα μέσα σ'αυτό το γέλιο μου
κατρακυλάνε δάκρυα
απουσία,
ο δρόμος έστρωσε
τα μαύρα του σεντόνια
η πλατεία άδεια
ερημιά
οι μοναξιές
κρυμμένες στα δένδρα
κρατούν στην φούχτες τους
δάκρυα δειλινού
η φυγή
ο χρόνος
το ανεκπλήρωτο ,
τα μαλλιά σου
σαλεύουν στο ρεύμα του αέρα
εμένα με κυνηγάει
ο χρόνος
αθετημένη υπόσχεση ,
το σ'αγαπώ
κρυμμένο σε δακρυσμένα νούφαρα
θλιμμένες υπόσχεται νύχτες..

ΞΕΝΥΧΤΩΣΕ

Ξενύχτωσε..
μαύρος ο ουρανός
βροχή
κρύο
βύζαγμα πόνου
μοναξιά
ατέλειωτο γράμμα
ζωή
που έμεινε πίσω,
ασφοδίλια
κυνηγάς μνήμες
δακρύζεις
άραγε φοράς ζεστά;
φτερούγες τσακισμένες,
ξενύχτωσε
θαμποχάραμα
αγωνία
ο ήχος της βροχής
αναφιλητό σιωπής
μίλα
μίλα αγαπημένη μου
παρθένα πάλι
νιογέννητων ονείρων
πολλά γινήκανε
τ'αμπάρια της θλίψης
πολύ πίκρανε η ζωή
ένα χέρι να βρεθεί
να σκεπάσει με χάδι τους ώμους
να ξημερώσει..

ΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ

Φορές-φορές
βαθιά σε κοιτώ στα μάτια
ας λείπεις
ας είναι μπλαβί ο ουρανός
ας είναι μπλαβιά και η ψυχή μου
ας είναι νύχτα,
το υπόστεγο στάζει
απουσία
οι κούπες του ουρανού
παράπονο γεμάτες
δάκρυα
φορές-φορές
βαθιά σε κοιτώ στα μάτια
ας λείπεις
το αδηφάγο κενό σου
το κάνω χθες
όμως πάλι ουρλιάζουν
οι λύκοι
στερημένη αγάπη,
κάτω από το βαμβακερό σου φόρεμα
στην παλάμη μου κρατώ
το στήθος σου
ανασαίνει
ανασαίνω

ας λείπεις..

ΥΠΟΓΡΑΦΗ..

Στο κονάκι της ερημιάς
το φως της παλιάς λάμπας
στο περβάζι τρεμοπαίζει του
παραθυριού
σκιές γλείφουνε τις πληγές
της απουσίας
σκιά και εγώ
θωπεύω καμπύλες του κορμιού σου
σκιρτήματα ανιχνεύω της ψυχής σου,
τόση ερημιά!
το γρατζούνισμα μοναχά
από τον ανατριχιαστικό ήχο
της σιωπής
τόση μελαγχολία
για μια λαχτάρα που δεν έζησες
τόσοι κόμποι στο λαιμό
για ένα σ'αγαπώ που δεν ειπώθηκε,
σκιά και εγώ
στεριώνω με το άλλο μου χέρι
εκείνου που αιτείται
υπογραφή παραίτησης,

υπογράφω ανυπακοή
ώσπου οι σκιές να γίνουν φως
ΕΣΥ..

ΚΡΑΤΑ

Κράτα την ξαγρύπνια σου
λίγο ακόμη
του πελάου άκου την βουή
το θρόισμα των νυχτερινών
αναμονών
κάτω από τα κλειστά σου βλέφαρα
ξεσπούν επαναστάσεις
του έρωτα και της ζωής,

κράτα
κράτα την ξαγρύπνια σου
λίγο ακόμη
των ελλειμμάτων κοίτα τις σκιές
του φθινόπωρου κίτρινα φύλλα
χιονιάς η απουσία
το χνώτο όμως στο παράθυρο
ζωή το ζωγραφίζει
μόνο οι ησυχασμένοι χάνονται,

κράτα
κράτα την ξαγρύπνια σου
λίγο ακόμη
μαζί θα μοιραστούμε την ζωή
αγάπη που δεν χαρίζει χάνεται

ξημερώνει..

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ

Ροδόχρωμα σύννεφα
τον ουρανό έντυσαν με πέπλα
πλαγιάζει ο ήλιος
στο στρώμα της απουσίας σου
πλαγιάζει η ψυχή μου
τους στεναγμούς μου
αφουγκράζεται η νύχτα
στέκεται εβένινη
στις ακύλιστες ώρες της,

πίσω στα σύννεφα
είναι κρυμμένες οι αμαρτίες
του έρωτά μου
πήγαινε καλή μου εκεί
σήκωσε τα πέπλα
έμπα μέσα τους
ξάπλωσε γυμνή στο πιο αμαρτωλό
μην φοβηθείς
όλα μετάλαβαν αγάπη,

καλή αντάμωση..

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Ένα χέρι ανάλαφρο
στον ώμο ακούμπησε
της μοναξιάς μου,
γύρισα..
το σκοτάδι μου πηχτό
είδα όμως την μορφή της
είδα πως με χαμογέλασε
άφησε μια ελπίδα
στην χούφτα μου
στ'ακροχείλι μου ένα φιλί
εσύ..
νεράιδα αιθέρια
όνειρο,
έφυγες στ'ακροδάχτυλα πατώντας
πόσο πόνο
φέρνει τούτη η σιωπή..

ΤΟ ΑΣΚΗΤΑΡΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Στο ασκηταριό της μοναξιάς
μαυροπούλια της ψυχής
φωλιάζουνε στις κόχες
ξερός ο τόπος,
ξεριζωμένα σ'αγαπώ
αγκαλιάζονται με την σιωπή
σιωπά και η ζωή
τυράννια,

άθεος της απουσίας
ονειρευόμουν έρωτα
τ'αραχνούφαντο τίποτα
στο κορμί σου
την προσμονή σου
πίσω από την κλειστή την πόρτα
μου τα έταξες
θυμάσαι;

στο ασκηταριό της μοναξιάς
μαζεύω την ψυχή μου
κάτω στο πότάμι
θα την ξεπλύνω από την γύρι
των αναμνήσεων
νυχτώθηκε η αναμονή
στο μισόφως του φεγγαριού
γράφω  μια λέξη
την αφήνω στον άνεμο

"αγαπημένη" 

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Στις κορυφές
των δαχτύλων μου πηδάς
μήτε όραμα,μήτε οπτασία
παρά ανάγκη,
ανάγκη να σε θωρώ
άλλο δεν έχω
αλαφροφόρετη
δεν υπάρχει μοναξιά
όμως πεισμώνω
πεισμώνω στον χρόνο
στου αιώνα το αύριο
στρώνω κόκκινα τριαντάφυλλα

για σένα..

ΤΑ ΧΑΛΙΚΑΚΙΑ

Μη λες τίποτα
μην φοβάσαι
αυτό το μαύρο σύννεφο
που σκεπάζει το φως μας
από τις πικραμένες ανάσες μας είναι,
το ξέρω
λυπάσαι που δεν ειδωθήκαμε ακόμη
κι όμως
μέσα στις κόρες των ματιών μου
βασιλεύεις
κρύβομαι στις σκιές των δικών σου ματιών,
τα βράδια σου μιλώ
μπλέκω τα δάκτυλά μου στα μαλλιά σου,
καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού
σε γυμνώνω
πετώ από πάνω σου τις προσμονές
τις ανήθικες εκμυστηρεύσεις σου
σε γεύομαι
γονατίζω μπρος σου
δεν είναι προσευχή
είναι αγάπη
σε αγγίζω
σε χαϊδεύω
σε χορταίνω
τρυγώ τις αμαρτίες σου,
μην λες τίποτα
ακυρωμένη είναι η απόσταση
συνωμότης μας ο χρόνος
σ'αγαπώ
τα χέρια σου
τα δάχτυλα
τα σκέλη σου
όλα τα αγαπώ
ασήμαντη η απόσταση
δεν θα παρεκκλίνω ούτε σπιθαμή από τον δρόμο
μαζεύω όλα τα χαλικάκια που άφησες
θα σε βρω

σ'αγαπώ..
  

ΠΡΙΝ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Με μια παρθένα τρυφερότητα
θέλω να ξαναδώ τον κόσμο,
όμορφο..
χωρίς οβιδότρυπες
χωρίς καμένες εκτάσεις
χωρίς καμένες συνειδήσεις
χωρίς πείνα
χωρίς σακατεμένα παιδιά
ψυχή και σώμα,

κοιτώ τα μάτια σου
μέσα τους λάμπει ο παράδεισος
και η οργή
για το σακάτεμα των παιδιών λες,
χείμαρροι ξεσπούν
τις εύφορες ποτίζουνε
κοιλάδες της ελπίδας
το διψασμένο χώμα
του αγώνα,

με μια παρθένα τρυφερότητα
θέλω να ξαναδώ τον κόσμο
όμορφο..
σαν όταν γεννιέται ένα παιδί
σαν όταν ανθίζει ένα λουλούδι
σαν όταν το φιλί κελαϊδεί
στα χείλη της αγαπημένης
σαν την ΖΩΗ,

αγάπα με..

αγάπα με
πριν σβήσει ο χρόνος..

ΣΚΕΠΑΣΤΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Μέσα από ερείπια
ξεθάβουνε ζωές
κόντρα στον θάνατο
επιμένει η ζωή,
νύχτωσε λες
ύστερα πάλι ξετυλίγεις το φως
από τα απομεινάρια της ψυχής
αντέχεις
μια νύχτα ακόμη
μια ζωή ακόμη
σαλεύει ο νους
Χιροσίμα Ναγκασάκι
παγκόσμιος
Γάζα....
μέσα από τα ερείπια
ξεθάβουνε ζωές
σκεπάστε την κόλαση,
γύρω από το λουλούδι
που φύτρωσε
λευκά έβαλα βότσαλα
απλή και όμορφη είναι η ζωή..

θάψτε την κόλαση
στο χέρι μας είναι..

ΛΕΙΨΗ ΖΩΗ

Ο χρόνος απλώνει
ένα πέπλο σκόνης
στα γραφούμενα πάνω της μνήμης
κάθε τόσο μια ανάσα
μια πνοή απο τα χείλη μου
ξεσκεπάζει στιγμές ζωής,
με τον ιδρώτα
να στάζει από το μέτωπο΄
απεγνωσμένα αναζητώ εσένα,
άδειες οι στιγμές από την απουσία σου
ο αζώητος έρωτας
παρέδωσε τα κλειδιά
σε αγκομαχούσες πεθυμιές
ο χρόνος
μετανάστης της νεότητας
στον ίσκιο κάθισε του γεροπλάτανου
να διηγείται ιστορίες
από τα θέλω που δεν έζησε
ΛΕΙΨΗ ΖΩΗ..

ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

Δεν είμαι μουσικός
ένας ανίδεος είμαι της αγάπης
ένας ταπεινός προσκυνητής,
ανομολόγητες γράφω λέξεις
μιας βουρκωμένης πεθυμιάς
αξόρκιστης αμαρτίας
σε ιερά ζωής
ψηλαφώ το άλφα..
δεν μαθαίνεται η αγάπη
την αγάπη την ζεις
φωτίζεται την νύχτα η κάμαρη
από την λάμψη των ματιών της
το δάκτυλο του πεπρωμένου
δείχνει την καρδιά της
εκεί προσκυνάς
το άρωμα του όνειρου που σε τυλίγει
δείχνει εκείνη
δεν μαθαίνεται η αγάπη
την αγάπη την ζεις,
σκαλίζω τις στάχτες..
στ'απομεινάρια της μέρας
κρύβει τους θησαυρούς της
σε χρόνους ύστερους
η απουσία της φαρμάκι
η λήθη τραγωδία
η θύμηση στραγγίζει το βυζί
από περασμένες ηδονές,

εσύ το βιολί
εγώ το δοξάρι
κλείσε τα μάτια
η ανάσα σου κάλεσμα
εδώ δεν υπάρχουνε σολίστες
δεν μαθαίνεται η αγάπη
την αγάπη την ζεις
τους ανθισμένους κήπους της
ροζιασμένα τους φτιάξαν χέρια

δεν μαθαίνεται η αγάπη.....

ΤΟ Υ.Γ. ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Κοιτάς τον εσπερινό..
ολόρθη
οι οδύνες του κόσμου
σου σφίγγουν τα χείλη
δεν κλαις
πεισμώνεις
<θα νικήσουμε ζωή> λες
θα νικήσουμε,
βγάζεις από τον κόρφο σου
το σημείωμα που σου άφησε η άνοιξη
διαβάζεις
<η ζωή συνεχίζεται>
θυμώνεις
τι πα να πει συνεχίζεται!
συμβιβασμός
αδυναμία
αποδοχή
δεν βαριέσαι
υποταγή,
κοιτάς τον ορίζοντα
ματωμένος ήλιος
ματωμένη ψυχή
αιμορραγείς
βάζεις την παλάμη στην πληγή
στα χείλη πάλι οι σβησμένες λέξεις
<θα νικήσουμε ζωή>
θα νικήσουμε
πέρα μακριά
στα ύστερά του ο ήλιος
με το αίμα του να χύνεται στην θάλασσα
σου φώναξε
<ανθρώπινος κόσμος>
α ν θ ρ ώ π ι ν ο ς...
αυτό ζητάω

το αεράκι σου έφερε το υ. γ. του
<διεκδίκησέ τον>..

ΠΑΛΙ ΕΚΕΙ..

Πάλι εκεί..
στον έρημο σταθμό
με τα φύλλα του φθινόπωρου
στιβαγμένα στις γωνιές
από το αγέρι της χρεωκοπημένης ελπίδας
με τα αδειανά παγκάκια
με δυο σπασμένα τζάμια
να βαριανασαίνει από μέσα του η θλίψη,
η μισοκρεμασμένη πινακίδα
δεν λέει τόπο
γράφει πάνω της
<<χαμένος κόσμος>>
δίχως τα μάτια σου,
πάλι εκεί..
στο προθύρι του χειμώνα
με της ερημιάς
τις ατέλειωτες νύχτας
με το παραμιλητό της μοναξιάς
με το αγκομαχητό του παράπονου
με την ικεσία του γυρισμού
με την παλάμη
που κάθε που σφουγγίζει δάκρυα
να μαραίνει την ζωή,
πάλι εκεί..
στον μαρτυρικό αντίλαλο της σιωπής
δεν έχω πια φωνή
να σε φωνάξω έλα,
πάλι εκεί..
στους στεναγμούς αδειανών δωματίων.. 

ΦΟΒΑΜΑΙ

Γύρισα πίσω
στην μάζωξη στοιχειωμένων ονείρων
με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι
και ένα πετρωμένο δάκρυ στο μάγουλο
για την μισή ζωή
για τον μισό θάνατο,
μικρές αναβολές
κάτω σε τσίγκινες σκεπές
η βεβαιότητα
προδότης της νίκης
διεκδικητής της ηρεμίας,
η θάλασσα αφρισμένη δίπλα μου
φοβάμαι
ένα χάρτινο φτιάχνω καραβάκι
γράφω στην πλώρα το όνομά σου
φοβάμαι
θα λιώσει πριν να φτάσει στην ακτή σου
όμως προσπάθησα θα πω
δικαιολογίες
ο πληγωμένος έρωτας
αποστρέφεται την ήττα
φοβάμαι
λεχώνα η ζωή
αποποιούμαι την ευθύνη
άπραγος και αμέτοχος
μοιρολάτρης παρατηρητής
φταίει λέω η μαμή
δικαιολογίες
σιχαίνεται η επανάσταση
τους δειλούς
φοβάμαι
το έρεβος της νύχτας
σκοτώνει την ανατολή μου
ολοένα και πιότερο συμφιλιώνομαι
ζωή άζηστη
φοβάμαι..

ένα παιδί ακούμπησε το μάγουλό του
στον ώμο μου
πως βρέθηκε στην αγκαλιά μου;
δεν νικήθηκα ως φαίνεται..

ΙΚΕΣΙΑ

Μελανιασμένη
είναι η θάλασσα
και ο ουρανός
και οι στέγες των σπιτιών ερειπωμένες
και τα πουλιά βουβά
και ο άνεμος χαμηλωμένος,
σβησμένες οι λέξεις
τα παραμύθια μισά
μαραζωμένα τα όνειρα
και τα φθινόπωρα μεγάλα
και αφίλητες οι γωνίες των χειλιών
οι γλυκολάλητες σειρήνες
άλαλες και αυτές
μοιρολόγια και οι προσευχές
δάκρυα οι παπαρούνες
απάγκια γκρεμισμένα
χώρια σου
η ζωή μου από το φως της
χάνει φως,

λείπεις..
γόργεψε το ταξίδι  του γυρισμού
θ'αλλάξουν όλα
θα δεις..

ΠΩΣ ΠΕΝΘΗΣΕ ΕΤΣΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΟΙΞΗ.. (Ο ΤΡΕΛΛΟΣ)

Πως πένθησε έτσι
αυτή η άνοιξη
ποιο δάχτυλο του πεπρωμένου
έδειξε αυτό το καλοκαίρι
της σιωπής,
ιανός ο έρωτας
τώρα μοναχά την μορφή
έχει της θλίψης..
ένα μεθυσμένο σούρουπο
ζωγράφισες το αντίο
πέρα μακριά στο αντιφέγγισμά του
εγώ ο τρελός
νόμισα πως είναι το χαμόγελό σου,

πως πένθησε έτσι
αυτή η άνοιξη..

ΥΠΑΡΧΕΙΣ

Ιθάκη
περιπλανημένης ζωής
το σώμα μου
απάγκιο
δυόμενων χρόνων
χρυσόβουλο
μυστικών συμφωνιών της ψυχής
εργάτης
εκτροχιασμένων επαναστάσεων,
περνώ τον αχέροντα
στα χείλη η ψυχή μου
μαυρόασπρη,
για όσα δεν πρόκαμα μαυροφορούσα
νυφούλα για όσα γεύτηκα,
νύχτα θα φύγω
με μιά πανσέληνο ολόφωτη
σαγήνη στα ύστατα
να μερεύουν οι άζηστες αμαρτίες
οι ολόφλογες πεθυμιές
όπως το αταξίδευτό μου
στο κορμί σου
το αμύριστο άρωμα
των κόρφων σου
τα κοκκινάδια των χειλιών σου
στις ιεροτελεστίες του έρωτα,
νύχτα
κάτι σκιές από το φως της λάμπας
χορεύουν με την μοναξιά μου
κάτω από την πόρτα μου
καμία χαραμάδα φως
όμως υπάρχεις..
στα μυστικά της ζωής μου
υπάρχεις..

ΣΩΣΕ ΜΕ

Στον στεναγμό της μοναξιάς
γκρεμίζονται ζωές
στο σπασμένο παράθυρο
ανεμίζει το λάβαρο της ήττας
η Περσεφόνη
άδικα αποφάσισε
την μοιρασιά του χρόνου
όλη την χάρισε στην απουσία σου
με το ακατόρθωτο παλεύω
ο έβενος της νύχτας
αλυχτάει στα στήθια
φανερώσου εκεί στην πόρτα
της ανατολής

σώσε με.. 

ΟΛΑ ΚΥΛΟΥΝ ΟΜΑΛΑ

Ζεις μακριά μου

κάτω από ίσκιους
αποθυμιάς
στις ρυτίδες γηρασμένων
αύριο
στα δάκρυα μιας μισότρελης
απαντοχής

εδώ αγαπημένη μου
δεν ξημερώνει ποτέ
όλα κυλούν ομαλά
οι πευκοβελόνες
συνεχίζουν να τρυπούν τ'αστέρια
οι σιωπές να γίνονται
φυλακές
ο σταυρός του μαρτυρίου
τρενάκι του έρωτα

όλα κυλούν ομαλά
ακούω το γέλιο σου
ακούω το γέλιο σου
ακούω το γέλιο σου
................................
όλα κυλούν ομαλά.. 

ΕΤΣΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ...

Είναι όμορφο..

έτσι να αγαπάς
χωρίς λόγια μεγάλα
μέσα από τις χαραμάδες της ψυχής
που τρυπώνει στο φως της
την λέξη σ'ΑΓΑΠΩ
γραμμένη πάνω σ'ένα φυλλαράκι
της άνοιξης

έτσι να αγαπάς
να κολλάς την χρυσόσκονη της αναμονής
πάνω στα βαζάκια του έρωτα
να αφήνει την γλύκα του το φιλί
στης στιγμής το μετά

είναι όμορφο
έτσι να αγαπάς
χωρίς το χρέος της αγάπης
να ζητάς
στο μαύρο σύννεφο να γράφεις
<μη φοβηθείς>
είμαστε μαζί

είναι όμορφο
έτσι να αγαπάς..

ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΑΤΙΑ

'Εβγαλε αεράκι ο απρίλης
στις χούφτες του μέσα
ματώνει η πεθυμιά
κομποσταλιάζει στο μέτωπο
ο πυρετός του έρωτα
κείνο το σύννεφο της σκέψης
σε θόλωσε
που είναι;
που είναι;
ρίχνεις όλα τα ακριβά σου
στο καλαθάκι των αγίων
τάμα..
η ύπαρξή σου υπάρχει
μόνο κάτω από των ματιών της
το φως
με σπιθαμές ζωής
μετράς τότε το κορμί της
μία-δύο-χίλιες..
δυο δάκρυα
μυρώνουν τα ποθοσέντονα
ξέφυγαν της μοναξιάς
δυο δάκρυα
ΕΚΕΙΝΗ και συ
από τα ίδια μάτια..

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΟΥ ΝΟΥ

Γκριζάρανε τα χρώματα
άνυδροι τόποι
μέρη που δεν υπάρχουνε πουλιά
φεγγάρια σαν ακύλιστα δάκρυα
δεν τα μιλούν
δεν τα εξομολογούνται
δεν τα καρφιτσώνουν στα μαλλιά
οι κοπελιές
η άνοιξη απιστία
η αμαρτία της πρόκληση
αμέτοχός της εραστής
κόβεις μια παπαρούνα
κόκκινο λες,κόκκινο
αίμα-φωτιά-πάθος-ζωή
λείπουνε όμως οι δροσαυγές
πίσω από τα κάγκελα του νου
ματιές ερειπωμένες
σφίγγεις τα σίδερα
η παπαρούνα
ματώνει στα χέρια σου
η σκέψη ασάλευτη
σε ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ
χαράμι η ζωή..

ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

-Αγάπα με
μέχρι τέλους είπες,
κατακλυσμός όλη
μόνο εσύ ήξερες έτσι να αγαπάς
γέμισε ο κόσμος μουσικές
ποθολούλουδα μιας άνοιξης
που τόσο πολύ αργούσε
αψύς του έρωτα ο κτύπος
τούτη η νύχτα ένα έχει όνομα
<σε ζητάω>
ικεσία-απαίτηση
- έλα μέσα μου
όμως μείνε σαν άγαλμα εκεί
το πάντα εννοούσες
έτσι νικιέται ο χρόνος..
κάτι μου ψιθύρισες
κάτι άγιο πρόστυχο του έρωτα,
γέμισαν τα ξερόκλαδα ανθούς
γυμνός ποθεμένος άγγελος
μπήκες στο είναι μου
με κυρίεψες,

με αγκαλιά τις αμαρτίες
ένα άφησα φιλί
στην άκρη των χειλιών σου

δακρυσμένη ήλθε η ανατολή
γεμάτη ενοχές
για του παραμυθιού το τέλος..

EINAI ΣΥΝΝΕΦΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Θέλω να σου πω
μα είναι σύννεφα ανάμεσά μας..

πως να σου πω
για κείνες τις βροχές
που έβλεπα στα μάτια σου
για κείνες τις πανσέληνους
που στάλαζε μέσα μου η ψυχή σου
πως να σου πω
για το αλφαβητάρι του έρωτα
κρυφό σχολειό
στις καμάρες του κορμιού σου
τότες που μας χαρίζονταν οι νύχτες,
πως να σου πω
πως να σου πω
για το μεθύσι
για την ώρα τρεις
την αναμονή
για τον ήχο της φωνής σου
το σ'αγαπώ καλέ μου,
πως να σου πω
για κείνα τα νυχτολούλουδα
που μάζευες γυμνή
από ονειροφαντασίας χλόες,

για τον οργασμό ζωής
που φανερώναν οι ανάσες σου
θέλω να σου πω
μα είναι σύννεφα ανάμεσά μας..

ΑΜΥΡΩΤΗ ΕΦΥΓΕΣ

Αμύρωτη έφυγες..
δεν χόρεψες ξυπόλητη
πάνω στην χλόη της ψυχής μου
χάθηκες πίσω
από σκοτεινούς όγκους κενών
μέσα σε μισοτελειωμένα λόγια
στα δάκρυα μιας αστραπής
που φώτισε τον ουρανό μου
χάθηκες,
με πνίγουν τα μισοσβησμένα
σ'αγαπώ
μελαγχολική η ροδαυγή
την σκιάζει η απουσία σου
η άδεια-κρύα νύχτα μάρτυράς της,

αμύρωτη έφυγες..
δεν πρόλαβα να σηκώσω
με ένα μου χάδι
τα μαλλιά σου από το μέτωπο
δεν πρόλαβα πίσω από την ράχη σου
να σου ψιθυρίσω σ'αγαπώ
δεν πρόλαβα γυμνωμένος
στο στήθος σου να γείρω επάνω
δεν πρόλαβα
δεν πρόλαβα

αμύρωτη έφυγες..
"να είσαι καλά"
μου μήνυσε η αγάπη σου
γυρίζω τα δάκρυα μου πίσω
μην τυχόν τα δεις
"θα είμαι καλά"
θα είμαι καλά για σένα
ίχνος θλίψης να μην περάσει
από τα μάτια σου
"θα είμαι καλά"

ΟΛΑ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

Η απουσία σου αγαπημένη μου
σμίγει με την αναμονή στα μάτια μου
πάνω σε ίχνη από δάκρυα
αλαφροπατάς
τα πόδια σου γεμάτα είναι
με γύρη γυρισμού
το βλέπω..
ανάμεσα πέρασες
από τα χαμομήλια της προσμονής μου
σήκωσε το φόρεμά σου καλή μου
με δάκρυα χαράς
θα σου τα πλύνω
θα σου τα σκουπίσω
με του χαδιού μου το μετάξι
έλα..
όλα μου είσαι εσύ
έλα..

TOTE.. MONO TOTE

Mόνο τότε..
σαν
αλαφρωμένος και ήρεμος
φτάσω στην αγκάλη σου
από το μεγάλο ταξίδι
φορτωμένος
με την ακόρεστη επιθυμία μου
για σένα..


 δω την λαχτάρα
στο βάθος των μεγάλων σου ματιών
το τρέμουλο στα χείλη σου
από την εκπλήρωση της προσμονής
το ψαχούλεμα της ηδονής
κάτω από το μακρύ σου φόρεμα
τότε
που ένα απομεσήμερο
που ψιθυρίζει σ'αγαπώ
 σου φέρω πίσω
τα λόγια ψυχής που σου χρωστούσα,
τότε
που τα χέρια σου
στις χαραυγές του έρωτα
 τυλιχτούνε γύρω μου
τότε
που το φεγγοβόλημά σου λάμψει
στην αμαρτία της νύχτας,

τότε..
μόνο τότε
που θα κοιμόμαστε με τον ήλιο στο πρόσωπο
μετά το ξενύχτι του πάθους
θα πω πως έζησα
τότε..
μόνο τότε.. 

ΠΕΤΡΩΜΕΝΟ ΔΑΚΡΥ

Στάζουν οι ώρες αποκαμιά,

στοχασμοί ζωής
θλιβερά ερείπια
μιας πόλης
που δεν πρόλαβα να κατοικήσω
το σώμα σου
το σώμα σου,

κοιτώ τα ροζιασμένα μου χέρια
πόσο πάλεψαν να μερώσουν
την απουσία σου
ξεχέρσωσαν καημούς
όμως την νύχτα
ιδίως την νύχτα
αιωρούνται
πάνω από το γυμνό σου σώμα
δεμένα με την αόρατη κλωστή
της απελπισίας,
άλλη μια νύχτα
που δεν σε άγγιξαν
άλλη μια νύχτα
που πέτρωσε το δάκρυ
στα αμίλητα λόγια..

ΙΚΕΣΙΑ

Εμεινα εδώ..

μισοσκόταδο
βροχή
θλίψη
θύμηση,
με περιπαίζει
η λησμονή
ακουμπισμένος στο ασύνορο
του έρωτα
σε φέρνω μπροστά μου
σε αγκαλιάζω
σμίγω τα χείλη μου
με τα δικά σου
ταράζομαι,
σκέπασέ με με την αγάπη σου
καλή μου
κρυώνω
πάρε με από εδώ

"ικεσία"..

ΘΡΙΑΜΒΟΣ @ ΛΗΣΜΟΝΙΑ

Μου γράφεις
με το τόνο της ψυχής σου
ξεκρεμάς από το δένδρο του έρωτα
καρπούς αδοκίμαστους
αφουγκράζομαι τις σιωπές σου
από το κατώι της αποθυμιάς
ξεθάβεις κιτρινισμένα θέλω
γίνεσαι βροχή
σε διψώ
ξεντύνεσαι το πανωφόρι
της απουσίας
πίσω από την μισάνοιχτη  πόρτα
σε αγκαλιάζω
μας πρόφτασαν οι ηδονές
ξεγελάστηκε το πεπρωμένο
θρίαμβος
νικήθηκε η λησμονιά..