ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Κοίταξέ με..

κοίταξέ με,
εκεί στο κατώι του νου
βάφω τα άσπρα βότσαλα
τα δίνω όψη
με ένα χαμόγελό σου
έχει την ανάσα σου
φτάνει η παγωμένη μου ψυχή,

κοίταξέ με,
εκεί στο κατώι του νού
φτιάχνω χαρταετούς
από κομάτια απουσίας
στους ουρανούς σου τους αφήνω
θα σε βρούν στις χαραμάδες των άστρων,

κοίταξέ με,
εκεί στο κατώι του νού
με λιγοστό το φως
λίγο πριν γίνει αυτό
απόλυτο σκοτάδι
τραβώ ελπίδες
από τις γωνιές της λύπης..

συναντηθήκαμε
στις κρυφές κάμαρες των ίσκιων
εσύ και εγώ
ίσκιοι και οι δυό
το αχόρταστο να δίνουμε
φιλί του ονείρου,
ύστερα χαθήκαμε
μέσα στης μοναξιάς μας τους καθρέφτες,

γιατί;;;...

ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τα βράδυα της μοναξιάς
στοχάζεται η λύπη,
στις σκοτεινές γωνιές
γυροφέρνει του μυαλού
στις άπατητες σκιάσεις
της καρδιάς
στα ανεξήγητα γιατί..

αναβλύζει δάκρυα
από ορφανεμένους έρωτες
χάδια μετέωρα
ορφανά και αυτά,

δεν αγγίζεται η απουσία..

ήχος βουβός
ακούς;
κλάμα
εκτελεστέα η αναχώρηση
αναβολή καμία,

μοναξιά-ερημιά
τριαντάφυλλα παγωμένα
παγωμένα χαμόγελα,

μονόλογος..
το σπίτι
η θάλασσα
το σπουργίτι
ο ουρανός
ΕΣΥ

απουσία
όλα απουσία,

τα βράδυα της μοναξιάς
στοχάζεται η λύπη.. 

ΑΝΑΣΑΙΝΩ ΑΚΟΜΗ

Μισόκλειστα παραθυρόφυλλα..
πίσω τους ψυχές
η ερημιά της νύχτας ζυγώνει
ματιές απόγνωσης
τα φλυτζάνια του καφέ
άπλυτα στον νεροχύτη
τριγύρω σκόρπια γιατί,
ένας αγέρας μάζεψε
τα κίτρινα φύλλα της ανάμνησης
στην γωνιά του πόνου,
μουσική..
Θεοδωράκης
Χατζηδάκης
ενάτη συμφωνία
φώτα,πόλη
έρωτας-επανάσταση
τρεχαλητό-συνθήματα
φιλιά -αγκαλιάσματα
ξαφνιάσματα,

καμπουριασμένοι ώμοι
βαρύς ο χρόνος
βαρύτερη η μοναξιά,
ένα πουλάκι ξύπνησε νωρίς
πρόλαβε το δάκρυ
μην χαθεί στης ζωής το άδικο

γύρισα το βλέμμα
σε είδα να κοιμάσαι σαν τότε
γυμνή στα άσπρα σεντόνια
κύματα πάνω τους τα μαλιά σου
ανασαίνω ακόμη..

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΗΤΤΗΜΕΝΟΥ

Πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπήκα μπροστά
να σταματήσω την σφαίρα
που σκότωσε ένα παιδι,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα
να σβήσω τις λέξεις
"πεινάω"και "βία",

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα να ανοίξω
ένα παραθυρόφυλλο στο φώς
νάχουν ορίζοντες οι νέοι,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα
να τρομοκρατήσω τον φόβο
με ένα χαμόγελο,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που δεν μπόρεσα
τις φουρτουνιασμένες να ηρεμήσω θάλασσες
που μικρές ξεβράζουνε ζωές
σε πέτρινες ακτές

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
που έμεινα απαθής
στην ληστεία της ζωής,
που κρύφτηκα κάτω από τα φουστάνια
της αυτοσυντήρησης
άνοιαστος για την ζωή των άλλων,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα
τον τρομοκρατημένο
που όπλισα με την στάση μου
τα χέρια τους,

πίκρα και οργή..
σκοτώστε εμένα..

τι ωφελούν τα δάκρυα
κάποιου ηττημένου..

ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟ ΚΑΣΤΡΟ

Σώμα ανέραστο
ερειπωμένο κάστρο..

φαντάσματα ψυχής
στους τοίχους,
τριγμοί ανάμνησης
παραλυμένες αμαρτίες,
σε ρημαγμένες φωλιές
κρυμένη η απουσία
κομποσταλάζουν οι πόθοι
παγώνουν,
ψελίσματα χειλιών
αντίλαλος μόνο της σιωπής,

ερειπωμένο κάστρο η ζωή..