ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Αντέγραψα την ζωή μου λάθος
μέσα από ρίμες δικές τους,
δικές τους ακολούθησα ρότες
με γονυκλισίες υποχρέωσης,
με το παραβάν του τρόμου μπροστά μου,
φοβάμαι να το σύρω,
φοβάμαι να δω τον εφιάλτη
που παίζεται πίσω του,
μισοκλείνω μοναχά τα μάτια
να λιγοστέψω το σκοτάδι,
κρατώ την ανάσα μου μην την σπαταλήσω
σε ανέφελους ουρανούς,
δεν υπάρχουν τέτοιοι μου είπανε
και δεν ρώτησα ούτε καν γιατί
παρά μόνο έπνιξα τον βρόγχο
μην γίνει βρισια
και με σταμπάρουν σαν ανένταχτο
στην βρωμερή τους κοινωνία,
με εντάξανε σε άσυλο ανιάτων
πίνω και τρώω ότι μου δίνουν,
ελένχουν πλήρως την κατάστασή μου,
μερικές φορές μόνο,παίρνω φόρα
και κτυπώ σαν τρελλαμένο έντομο
πάνω στο τζάμι,
δεν τους νοιάζει αν σωριαστώ
ή θα πεθάνω,
τους νοιάζει μοναχά
να μην σπάσει το τζάμι,
θα σπάσει όμως δεν θα σπάσει,...

Η ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Δειλινό,
έβαλες αντήλιο το χέρι σου στο μέτωπο
και μου είπες κοίτα,κοίτα πέρα μακριά
στην άκρη του ορίζοντα,
εκεί μου είπες
ξενυχτούν οι ζωές,
τρέχα να τις προλάβουμε,
μιά ανασεμιά κρατούν,
πάμε στον ολόφλογο έρωτα
να ρίξουμε προσάναμα την καρδιά,
χορευταράς ο πόθος
σβήνει με το τελευταίο καντηλέρι του ουρανού,
στα νυχτολούλουδά τους είπες
κρύβονται οι στεναγμοί του έρωτα,..
..κοίτα στην άκρη του ορίζοντα
ξενυχτούν οι ζωές,
τρέχα,τρέχα να τις προλάβουμε
πριν τραβήξουνε τον σύρτη,
πριν ξομολογήσουνε τις αμαρτίες τους,
πάμε εκεί ζωγραφίζουνε τον έρωτα με τα φιλιά,
εκεί ριζώνουν την αγάπη
σε ποθοσέντονα μεταξωτά,
ασυγχώρητη αμαρτία
ατσαλάκωτα να μείνουν,
έβαλες το χέρι αντήλιο στο μέτωπο μου
και είδα την ζωή μπροστά μου
κάτω από τα γυριστά σου βλέφαρα,
ξεκρέμασα τότε το φιλί από τα χείλη σου
και το έκανα καράβι της..

Σ ΑΓΑΠΑΩ ΖΩΗ

Νυχτοβρόχι της ψυχής
να μην φαίνονται τα δάκρυα,
στην γωνιά της μοναξιάς
με ένα τρέμουλο στα χείλη,
μιλά,παραμιλά
στα άψυχα τριγύρω,
στα μαύρα ντυμένη,
δάκρυα κρυστάλια
από την πηγή της ερημιάς,..
πως πέρασε ο καιρός
σα νάτανε μιά μέρα,
σαν τα έντομα εκείνα τα μικρά
που έχουνε ζωή μια μέρα,
γενιούνται,ερωτεύονται,
ζευγαρώνουν και πεθαίνουν
όλα σε μιά μέρα,
μιά αναλαμπή μοναχά
εκεί στο σχιστό της φόρεμα
στο ύψος του μηρού,
ένα λευκάδι δρόμος
για τους δραπέτες της ζωής
την ηδονή και την ελπίδα,
των σπλάχνων της
το θανατερό της μοιρολόϊ
το έκανε τραγούδι,
σε νίκησα ζωή,σ αγαπάω ΖΩΗ..

Η ΚΑΤΑΧΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ

Θα βγώ έξω από την καταχνιά του μυαλού μου
έξω από τους καπνούς,
θα ανέβω πάνω σε άτια περήφανα
στις ράχες ελεύθερων δελφινιών,
θα φιλήσω απαγορευμένα χείλη,
θα προσκυνήσω ανθρώπινους θεούς,
στην αλήθεια του έρωτα
θα ανάψω αγιοκέρι,
όχι θα πώ στου πρέπει
τα παγωμένα τα φιλιά,
με τους επαναστάτες θα ανταμώσω
τους ψεύτες και τους καυχησιάρηδες
θα ξεγυμνώσω,
μακρυά θα φύγω από τους προσκυνημένους,
στους ταπεινούς θα υποκλιθώ,
στους άσκυφτους θα σφίξω το χέρι,
άκρυφτα θα βρεθώ με τις πουτάνες
ξέρουν-ξέρω,
θα βγώ έξω από την καταχνιά του νού
τους παράδεισους που μου τάξανε θα κάψω,
στους οργασμούς της ζωής θα είμαι παρών..

H ΓΙΟΡΤΗ ΤΗς ΑΓΑΠΗΣ

Έλα,
είναι η γιορτή της αγάπης μου απόψε,
αδούλωτες παρθένες οι πεθυμιές
στολίζουν με ροδοπέταλλα τα μαλιά σου,
τα ανείπωτα της καρδιάς
άντροπα ξομολογούνται μπρός σου,
έλα,
είναι η γιορτή της αγάπης μου απόψε,
στα χειμαδιά του έρωτα
φυτρώσανε ελπίδες
τις έσπειρε το χαμόγελο
από τα κατακόκκινά σου χείλη,
σε κάθε σου χάδι
πόθοι βλαστένουνε αμέρωτοι,
μεθύσι το άρωμά σου γύρω μου
ολάκαιρο με συνεπαίρνει,
έλα,
είναι η γιορτή της αγάπης μου απόψε,
παρηγορήτρα τη ψυχής μου η ανάσα σου
φανερώνει κρυφά της μυστικά,
για όνειρα,για λαχτάρες,για ζωή,
κάτω από τα μάγια του φεγγαρόφωτου
κέντησε η ηδονή το στρωσίδι της
και σε έβαλε να ξαπλώσεις,
χυμένο το κορμί σου πάνω του
σπαρταρούσε στην αγκαλιά της ευτυχίας,
έλα,
είναι η γιορτή της αγάπης μου απόψε,
γονατίζω μπρός σου
γυμνή θεά
με τα ξέπλεκα μετάξια
γύρω από το προσκέφαλό σου
να ευχαριστήσω τον πλάστη Θεό
για τον παράδεισό του..