ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ

Πεθυμιές
χρόνων που διάβηκαν,
ελαιογραφίες
στιγμών ζωής
σε κάδρα αναπόλησης,
με μπέσα,
και το καλό και το κακό,

όχι πουλημένης ζωής
στους πραματευτάδες της βίας,
στους σκοπευτές της συνέίδησης,
στούς ανέραστους δοσίλογους
ξεπουλημένης αρετής,

ξερατά μιάς ζωής
που ύπουλα σε επιβάλλανε,

φεύγει το τρένο,
στα θολωμένα του τζάμια
ούτε ένα μύνημα,
ούτε ένα λουλούδι αποχαιρετισμού
στις αποβάθρες,

στέκεις εκεί
με την ελπίδα πλάι σου ανάπηρη,
κοιτάς πέρα μακριά
τα νιάτα που φεύγουν
με ρημαγμένες ψυχές,

στολίζεις το τραπέζι
με δακρυσμένο ψωμί,

νύχτα,
γεμάτος ο ουρανός
σκόρπια δάκρυα,
το φεγγάρι
ξομολογητής του παράπονου,

ξεχείλησε το άδικο,

το δίκιο κλεισμένο στην γροθιά,

το ξέρεις,

τούτη η γροθιά ποτέ της

δεν είναι χάδι..