ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ

Μη διστάζεις..

τόσο απλό
τόσο αληθινό
είναι να πείς
σ'αγαπώ,
αν δεν μπορείς
πες δίψασα,
έρχομαι να σου ζητήσω
ένα ποτήρι νερό,
θα καταλάβω πως μου λές
σ'αγαπώ,

σ'αγαπώ..

θα φανεί στο λίκνισμα της περπατησιάς σου,
στπ πετάρισμα των βλεφάρων σου,
στο αγέρι της ανάσας σου
που θα γεμίσει την κάμαρα,
θα το καταλάβω από το φως της νύχτας,
από το τέλος του μαρτυρίου,
από το κόκκινο φιλί σου
στον σταυρό της απουσίας,

τόσο απλή η λύτρωση..

(πες δίψασα)..

ΟΜΙΧΛΗ

Αυτός ο δρόμος
με τα γυμνά δένδρα
την πυκνή ομίχλη
που βγάζει;

σκιές αδέσποτων σκέψεων,
αδιέξοδα
ελπίδες
μαντέματα,
ισσοροπίες
σε κενά ζωής..

αιμόφυρτη η μνήμη
ξετυλίγει το κουβάρι της
ένα μαχαίρι την χαράζει
να φύγει το πύον της,
να φύγει η ομίχλη
να φανεί η ζωή..

ΜΑΘΕ..

Μάθε,
μάθε σε παρακαλώ
που είναι το χαμόγελο,
σε ποιές φυλλωσιές
κρύβεται η χαρά,
απο ποιές χαραμάδες
προσπαθεί η ελπίδα να τρυπώσει,
πότε κοντοζυγώνει η αγάπη
που είναι του έρωτα η αρχή,
ποιά λούλουδα σκορπούν
τ'αρώματα του πόθου.

Μάθε ακόμα σε παρακαλώ
γιατί λείψανε οι αγκαλιές,
πεσ μου και για την ειρήνη
αν μαγική εικόνα είναι,
μάθε σε παρακαλώ
γιατί η απληστία
ορμητικό έγινε ποτάμι,
γιατί τόσο πολύ συνηθίσαμε
του θανάτου την οσμή,
γιατί τόσο πολύ
ξεφτελίστηκε η ζωή.

Μάθε,
μάθε σε παρακαλώ
που είναι οι γαληνεμένες
της αγάπης θάλασσες,
γιατί όλες από αγωνία
είναι ανταριασμένες,
πέσ μου και για την αλήθεια
γιατί η υποκρισία
διαρκώς την ροκανίζει;

Μάθε γιατί σκοτώνονται παιδιά
γιατί πεινούν
γιατί κρυώνουν,
γιατί δεν κλαίνε οι ανθρώποι!

μάθε,
μάθε σε παρακαλώ
τα κρησφύγητα που είναι της ζωής
θέλω να τα βρώ
και μαζύ της να αμαρτήσω..

όλο αυτό που ζούμε
μόνο ζωή δεν είναι..

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;

Αργοσβύνει η νύχτα,
μ'εναν στεναγμό εξάντλησης
γεννάει από τα σπλάχνα της
το άδειο της ημέρας
που είσαι..

φώτισα όλες τις κάμαρες του νού
δεν σε βρίσκω
που είσαι..

μήπως φταίει
που είναι ο ωκεανός
ανάμεσά μας;
μα αν ήσουνα εδώ
αυτός ολάκερος
θα ήτανε μια στάλα
που είσαι..

γιατί δεν σε φανερώνουν
τα μελτεμάκια της αγάπης,
πως κόβουν έτσι την ψυχή
οι γωνιές του κρεβατιού
απουσία..

εγώ θυμάμαι
πως είχα στολίσει το φεγγάρι
στα μαλιά σου,
γυμνοί στο προσκέφαλο του κρεβατιού
ολάκερη σε τύλιγα στα χέρια μου,
εσύ καθόσουν στα πόδια μου ανάμεσα,
αντίς για καλημέρα
σ'αγαπώ σου έλεγα.
που είσαι...

έλαμπες στην ανατολή
μετά την λεηλασία των φιλιών
στο κορμί σου
που είσαι..

το κόκκινο τριαντάφυλλο στο μαξιλάρι
δίχως την ανάσα σου μαράθηκε
που είσαι..
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;