ΤΑΜΑ

ΤΑΜΑ

 Δευτέρα, 30 Ιανουάριος 2012 στις 9:31 μ.μ.

 

Εσκυβα να σε προσκυνήσω
μέσα σε ναούς
αμετανόητων αμαρτιών,

η νύχτα
χαμίνι στα σοκκάκια της ηδονής
με τράβαγε από το χέρι
στις παραδεισένιες κολάσεις
του κορμιού σου,
σαν σε πεύκο
χάραζε πάνω του
σχησιματιές μελιού,

γυμνή εσύ
έσφιγγες μες τις λαγόνες σου
τον έρωτα,
γένναγες την ζωή,

άφησα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
στολισμένο
με δροσοσστάλες της αυγής
στο λατρευτό σου σώμα,
τάμα για της ζωής μου
το θάμα,

εσύ..

ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΤΟΙΜΗ

Δεν ήσουν έτοιμη,
πήρες να ζωγραφίζεις το όνειρο
μα σου έλειπαν τη ψυχής τα χέρια,
μιά μουτζούρα έφτιαξες και κείνη ατέλειωτη,
φόντο τάχα έβαλες τον ήλιο,την θάλασσα,τον ορίζοντα τον μακρινό,
έλειπε όμως το έιδωλο,
έλειπε το πάθος,το ρίσκο,ο γκρεμός,
αλήθεια γιατί με έστησες απέναντι;

δεν ήσουν έτοιμη,
πήγες να πετάξεις και σωριάστηκες
πριν ανοίξεις τα φτερά σου,
ας ήμουν εγώ πάνω στο κλαρί του έρωτα
να σου φωνάζω έλα,
φοβήθηκες,έτρεμες το ύψος,
τότε γιατί μου ψυθίρισες πως έχεις φτερά;

δεν ήσουν έτοιμη,
πήρες να φτιάχνεις το σκαρί του ταξιδιού σου
και όταν τέλειωσες και μου είπες
έλα πλάι μου στο πηδάλιο
διαπίστωσες πως δεν είχες θάλασσες να ταξιδέψεις,
δεν ήσουν έτοιμη,

και εγώ που πίστεψα σε σένα,κρίμα..

ΔΥΟ ΚΙΛΑ ΠΑΤΑΤΕΣ,ΕΝΑ ΚΙΛΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ

Δυό κιλά πατάτες
ένα κιλό κρεμμύδια,
χαρίζονται εκεί
στα κρύα πλακόστρωτα
της ψυχής,
τρακόσιοι στην σειρά
για δυό κιλά πατάτες
ένα κιλο κρεμμύδια,
ύστερα άλλοι τόσοι
και άλλοι τόσοι,
δυό κιλά πατάτες
ένα κιλο κρεμύδια
να χορτάσουν τον φόβο τους
να σβήσουν λίγο από την απόγνωση,
έτσι κι αλλιώς ξέρουν,
αύριο θα τους λείπουν πάλι,
δυό κιλά πατάτες
ένα κιλό κρεμμύδια
αγορασμένη ελπίδα
της επόμενης στιγμής,
μετά πάλι του αύριο ο τρόμος,
το κρύο,η παγωνιά της ψυχής,
πανωφόρια σφιχτά κουμπωμένα
με σηκωμένους τους γιακάδες
να την κρατήσουνε εκεί
με μιά ανάσα ζεστασιάς του ίσως,
ίσως αλλάξουνε τα πράγματα,
δυό κιλά πατάτες
ένα κιλό κρεμμύδια,
πάρε την σακκούλα
άσε την αξιοπρέπεια
δυό βήματα παρέκει
από τον "ναό της δημοκρατίας"
που ψηφίζει την εκτέλεση
ενός λαού,
ειρωνία,
δεν ήξεραν,δεν διάβαζαν,
δυό κιλά πατάτες
ένα κιλό κρεμμύδια..

θλίψη..

ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ

Νύχτα είναι,
έστρωσα σεντόνια
τα άσπρα σύννεφα,
προσκέφαλο έβαλα
την πανσέληνο,
έλα να ονειρευτείς
έλα,

νύχτα είναι,
στις μπούκλες των αγγέλων
έκρυψα τα μυστικά
του πόθου,
τις σαγήνες του έρωτα,
χτένισέ τα αγάπη μου
να πέσουν στην αγκάλη σου,

νύχτα είναι,
στόλισα με ηδονές
τις διαδρομές στο κορμί σου,
οι κρυμένες αμαρτίες
είναι της ζωής,
των αμέτοχων οι εξομολογήσεις
η ντροπή της,

έλα..

ΕΦΥΓΕΣ

Τι αναζητούσες
εκεί στο άγνωστο,
γιατί τόση περιέργεια;
μιά χαραμάδα άνοιξες
στον θόλο του ουρανού,
πέρασες!
τι έχει ξωπίσω του,
τι βρήκες,
τόσα χρόνια
ξέρεις
πως πάνω του είναι
τα άστρα
ο ήλιος
το φεγγάρι,
τα σύννεφα
τα σχήματα
 βροχή,
τι άλλο γύρευες,
τόση περιέργεια
για το άγνωστο
τόσο ρίσκο!!
άξιζε άραγε
μιά ζωή;..

Ο ΠΥΡΓΟΣ

Κάποτε θα βρεθούμε,
κάτω από τον ίσκιο
μιάς ροζ τριανταφυλλιάς,
μέσα στο δάκρυ
μιάς ακάτεχης στιγμής,
πίσω από το βότσαλο
που λούζεται στα κύμματα
του έρωτα..

τρανεύουν όλα για μάς
αγαπημένη μου..

γέμισα την άδεια κάμαρα
με στιγμές σου
αγαπημένη μου..
η χοργραφία σου
να ανάψεις το φως
είναι εκει,
η μελωδία της ανάσας σου,
το βαριανασάνεμα του πόθου σου
είναι εκεί,
το γυμνό σου λίκνισμα
από το δωμάτιο στην κουζίνα
είναι εκεί,
οι σταγόνες της ηδονής σου
στο πάτωμα
είναι εκεί,
το κουβαριασμένο πανωσέντονο
πεταμένο στην άκρη
από το ασκέπαστό σου σώμα
είναι εκεί,
το έργο όλο του έρωτά μας
ολοζώντανο
είναι εκεί..

όλα τα έπλασα για σένα
αγαπημένη μου..

υπόσχεση,
κάποτε θα βρεθούμε είπες,
είνα τα λόγια σου
όνειρο ζωγραφισμένο
στην ψυχή μου..

σε καρτερώ,
ας είσαι όνειρο
ας είσαι φαντασία,
εγώ τον πύργο μου
τον έκτισα για σένα..

ΕΡΩΝΙΑ

Σήμερα μ'αρνήθηκες,
έστιψες την πανσέληνο
και την έκανες φαρμάκι
στα χείλη μου,
τελείωσα,
γυρίσανε τώρα
ανάποδα τα ποτάμια,
οι κορυδαλοί λένε
το μοιρολόϊ του στεναγμού,
τσαλακωμένα λόγια
πίσω από τον φράχτη
του ανεξήγητου,
ναυαγισμένες επιθυμίες,
ματωμένα όνειρα,
διαγραφές ελπίδων,
μαραζώματα πόθων,
η νύχτα η ανέραστη
στρογγυλοκάθισε στην ψυχή,
στο έρημο δωμάτιο
οι σκέψεις πάγωσαν..
δεν θα ξεστρώσω το κρεβάτι
μαυροφόρεσε ο έρωτας,
ξέντυσα την χαρά
από νύφη..
λείπεις,
η λύπη φοράει
τα βραχιόλια της μοναξιάς,
ειρωνία!
κάτω από τα μπαλκόνια της αγάπης
κρύα λόγια,
δυό ξένοι
που κάποτε
αγαπήθηκαν πολύ..

· · 

ΠΡΟΣΕΧΕ

Σβυσμένα χαμόγελα,
απελπισμένες ζωές,
γκρεμισμένα καταφύγια
ονείρων,
χαμένα αύριο,
σημάδι
σε αφύλαχτες ψυχές,
φόβος
θα φτάσει το ψωμί;
κυνήγι χαράς
σε δρόμους έρημους,
κρυμένη-απούσα η ζωή,
δεν ζευγαρώνει
δεν αμαρτάνει
δεν γλεντάει,
μοναχά πονάει,
λυγάει,
σκυφτή ξεστρατίζει
από τον δρόμο του εμείς,
σέρνεται στον δρόμο του εγώ,
να σώσω το κουφάρι μου εγώ,
κρύβω στην φούχτα
το σημείωμα,
ΠΡΟΣΕΧΕ
ΠΡΟΣΕΧΕ,
τρόμος το πρόσεχε,
μη μιλάς
μην αντιδράς,
προσέχω,
αφήνω τον πλαϊνό μου
να πεθάνει άστεγος της ζωής
στο κρύο παγκάκι
της ανημποριάς,
πρόσεχε,πρόσεχε,
αποτραβήξου
κάνε στην άκρη,
δεν είναι η ώρα
της ζωής σου
τώρα είναι η ώρα
να σώσουμε το σύστημα,
έχε τον νού σου
να σε φτάσει το ψωμί
ακριβή η ζωή σου
ζείς,
μας στοιχίζει ήδη αυτό,
πρόσεχε...

όχι δεν προσέχω,
εσείς θέλεται ναυάγια
σε μιά θάλασσα αγωνίας
και τρόμου,
εμείς θέλουμε
γερά σκαριά
να πλέουμε σε θάλασσες
ονείρων..

ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ

Νυχτώνει,
πίσω από τις λεύκες
θροϊσματα σιωπής,
κρατάς την ανάσα,
ακούς τα βήματα
της μοναξιάς,
μη φοβηθείς
μή ταχύνεις το βήμα σου
έτσι κι αλιώς
θα σε προφτάσει,
είσαι μόνος,

δάκρυα,
ένα φυλλαράκι
σου χάιδεψε το μάγουλο
πέφτωντας,
δεν ήταν χάδι
χαρακιά ήταν,
αν ήταν χάδι
θα σε νανούριζε
πέφτωντας,
εκείνο σε πλήγωσε,
σε φωνάζει η ουλή
της μοναξιάς
είσαι μόνος,

βρέχει,
μερικές φορές
τα πολύχρωμα όνειρα
ξεδιάντροπα σε ξεμπροστιάζουν,
τα ξεβάφει η βροχή,
μένει της θλίψης
το μαύρο
με μιά απόχρωση λιλά
του γιατί
και πολύ από το μώβ
της εγκατάλειψης
είσαι μόνος...

όμως αύριο,
αύριο
δεν θα είμαι μόνος

θα ρθείς  το ξέρω,


ένας σου κτύπος
στο εξωθύρι
θα γεμίσει την ψυχή μου
με αρώματα του έρωτα,
θα γλυκάνει η πανσέληνος,
θα πιώ τα δάκρυα
της προσμονής
να ξεδιψάσω,
θα ξελογιάσω την ζωή
στο πλάι σου,

πίσω από το όμο του έρωτα
σε βλέπω να έρχεσαι
αγαπημένη μου..

ΟΥΤΟΠΙΑ

Αγκυλώνει της απουσίας το ρόδο,
σταλαγματιά πόνου
σε στρωμένα σεντόνια
η γιορτή της μοναξιάς,
σβυστό το λυχνάρι,
αφουγκράζεσαι το κενό
του χαμένου σου μισού,
το κάνεις όλο
με την δική σου απώλεια,
καρφώνεις με την παλάμη σου
φτιασίδια ψεύτικα του έρωτα
στον τοίχο της απελπισίας,
ματώνεις,
πονάς,
αντέχεις,
καρτεράς τον γυρισμό,
λίγο ακόμα,
λίγο ακόμα,
πόσο πολύ είναι το λίγο!
διαβαίνει στο λίγο η ζωή,
απουσία του γυρισμού,
αυταπάτες,
η ουτοπία του ανεξόφλητου,
αν δεν αφήνει
χνάρια επιστροφής
ποτέ δεν κράταγε μπογιές
για να τα χρωματίσει..
ξεκίνα,φύγε,
ξεδίψασε
με το τελευταίο σου δάκρυ.