ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ

Νοέμβρης ήταν
ή άνοιξη
με το χάδι μου
ζωγράφιζα ζωές
στο στήθος σου
ύστερα
σκυμμένος πάνω σου
ανάσαινα
ανάσαινα
ανάσαινα.
νοέμβρης ήταν
ή άνοιξη
δυο ποταμοί δακρύων
ανάμεσα στο στήθος σου
κούμπωσες το πουκάμισο
έφυγες
κενό απέραντο
απουσία
νοέμβρης ήταν
ή άνοιξη
χρόνος άχρονος
θλίψη
που είσαι
που είσαι
στεγνωμένα χείλη
αφίλητα
έριξε η νύχτα
το μαύρο βέλο της
στα μάτια της οδύνης
νοέμβρης ήταν
ή άνοιξη
χώρια σου
τυράγνια είναι η ομορφιά..

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ

Κτύπος
στο παραθυρόφυλλο
-Ποιος είναι,ρωτάω
τι θες
-Η μοναξιά μου λέει
ήρθα για παρέα σου
-Έχω παρέα της απαντώ
μιλάω με την απουσία εκείνης
-Μπα,και τι της λες
-Της λέω για ανεκπλήρωτα όνειρα
για θύμισες
για το κόκκινο φουστάνι της
που ανέμιζε ανάμεσα στις παπαρούνες
για τους αχόρταστους έρωτες
για κείνη την ανεμώνη στον γκρεμό
για πόθους κάτω από τον ίσκιο
της αγάπης
για δάκρυα
για ανολοκλήρωτες ευτυχίες
για ηδονές
στα πανδοχεία της αμαρτίας
για ξομολογητήρια του έρωτα
για τρένα
για αποχωρισμούς
για,για,για...
-Εσύ όμως πότε πρόλαβες
και απλώθηκες σε όλη την ψυχή μου;
μίλα,γιατί δεν μιλάς!!
-Σ'αγαπάει τραύλισε
όμως μου παράγγειλε να σου πω
να μην την περιμένεις,

μάτωσα..