ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;

Αργοσβύνει η νύχτα,
μ'εναν στεναγμό εξάντλησης
γεννάει από τα σπλάχνα της
το άδειο της ημέρας
που είσαι..

φώτισα όλες τις κάμαρες του νού
δεν σε βρίσκω
που είσαι..

μήπως φταίει
που είναι ο ωκεανός
ανάμεσά μας;
μα αν ήσουνα εδώ
αυτός ολάκερος
θα ήτανε μια στάλα
που είσαι..

γιατί δεν σε φανερώνουν
τα μελτεμάκια της αγάπης,
πως κόβουν έτσι την ψυχή
οι γωνιές του κρεβατιού
απουσία..

εγώ θυμάμαι
πως είχα στολίσει το φεγγάρι
στα μαλιά σου,
γυμνοί στο προσκέφαλο του κρεβατιού
ολάκερη σε τύλιγα στα χέρια μου,
εσύ καθόσουν στα πόδια μου ανάμεσα,
αντίς για καλημέρα
σ'αγαπώ σου έλεγα.
που είσαι...

έλαμπες στην ανατολή
μετά την λεηλασία των φιλιών
στο κορμί σου
που είσαι..

το κόκκινο τριαντάφυλλο στο μαξιλάρι
δίχως την ανάσα σου μαράθηκε
που είσαι..
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;