ΤΟ ΘΑΜΑ

Γονάτισα μπροστά σου,
δεν είχα χέρια
ξεραμένα ήτανε κλαριά χώρια σου
μήτε πόδια
δεν τα χρειαζόμουν άλλο
με φέρανε κοντά σου
μήτε χείλη
μην τυχόν καμία προδοσία πούνε
μόνο μάτια
αθεράπευτα να σε κοιτούν
έρωτας..

εσύ που νοιάστηκες για μένα
την αμαρτία του ευλόγησες,
έσκυψες και με φίλησες
με του αντιιούδα το φιλί
σκόρπισες τις οδύνες μου
με του χαδιού σου τον αγέρα
με τον μανδύα του πόθου σου
με κάλυψες
ξεσκάλωσες το φεγγάρι
από της θλίψης τα κλαριά
και φώτισες τον ουρανό μου..

ένα θάμα η αγάπη σου...