Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών,
ερείπια μιας εποχής
που κυνηγάει το σήμερα
ξεχνώντας να ζήσει,
ακόλουθοι μιας σάπιας ζωής
ενορχηστρώνουν το ευτελές
της καθημερινότητάς τους,
βαστάζοι της υποκρισίας
και της ανεπάρκειας
καμώνονται τους γαμιάδες εραστές
ψευτοπαλίκαρα της ντροπής
κιοτεύουν μπροστά στο δύσκολο
και την ευθύνη,
στερημένοι ονείρων
ανακυκλώνουν τον εαυτό τους
στον κάδο των αχρήστων
ΑΧΡΗΣΤΟΙ..
ζηλωτές του υλικού
αφήνουνε αρούφηχτο
της ζωής το στήθος..
Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών
μιας ζωής που θέλει να ζήσει,
ανοργασμική κοινωνία
πλασάρεται με το λούστρο
μιας σάπιας σάρκας,
έφυγε το όμορφο από τα χέρια
το γκρέμισμα στο αβυσσαλέο χάος
του στήθους της αγαπημένης
το χάδι στο κεφαλάκι των παιδιών
το φιλί σε διψασμένα χείλη
του λουλουδιού το μύρισμα
στον αδύναμο η παρηγοριά
η χαρά του έρωτα
η λεηλασία των πόθων
η αμαρτία στους αγιασμένους
η παλικαριά στο γαμήσι,
γυρέματα όλα της ζωής..
Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών
ξοφλημένοι εραστές
μιας ζωής που της αθέτησαν τα τάματα..
ξεχασμένων οργασμών,
ερείπια μιας εποχής
που κυνηγάει το σήμερα
ξεχνώντας να ζήσει,
ακόλουθοι μιας σάπιας ζωής
ενορχηστρώνουν το ευτελές
της καθημερινότητάς τους,
βαστάζοι της υποκρισίας
και της ανεπάρκειας
καμώνονται τους γαμιάδες εραστές
ψευτοπαλίκαρα της ντροπής
κιοτεύουν μπροστά στο δύσκολο
και την ευθύνη,
στερημένοι ονείρων
ανακυκλώνουν τον εαυτό τους
στον κάδο των αχρήστων
ΑΧΡΗΣΤΟΙ..
ζηλωτές του υλικού
αφήνουνε αρούφηχτο
της ζωής το στήθος..
Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών
μιας ζωής που θέλει να ζήσει,
ανοργασμική κοινωνία
πλασάρεται με το λούστρο
μιας σάπιας σάρκας,
έφυγε το όμορφο από τα χέρια
το γκρέμισμα στο αβυσσαλέο χάος
του στήθους της αγαπημένης
το χάδι στο κεφαλάκι των παιδιών
το φιλί σε διψασμένα χείλη
του λουλουδιού το μύρισμα
στον αδύναμο η παρηγοριά
η χαρά του έρωτα
η λεηλασία των πόθων
η αμαρτία στους αγιασμένους
η παλικαριά στο γαμήσι,
γυρέματα όλα της ζωής..
Αναφιλητά αιδοίων
ξεχασμένων οργασμών
ξοφλημένοι εραστές
μιας ζωής που της αθέτησαν τα τάματα..
έτσι ακριβώς, Νίκο μου, κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους υποστούμε, να βλέπουμε τη ζωή μας να καταστρέφεται και να νοιώθουμε ανήμποροι να σταματήσουμε το κακό, μόνο και μόνο επειδή οι περισσότεροι όχι μόνο τους ανέχονται, αλλά και τους υποστηρίζουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήμόνη μας ελπίδα η δύναμή μας - δε μπορεί, κάποια στιγμή θα ενωθούμε και θα τους αφανίσουμε...
πολύ καλό το ποίημα!
στον κάδο των αχρείστων ΑΧΡΕΙΣΤΟΙ σοφία μου,εκεί είναι η θέση τους,σε ευχαριστώ και πάλι...
ΑπάντησηΔιαγραφή