ΤΑ ΧΑΛΙΚΑΚΙΑ

Μη λες τίποτα
μην φοβάσαι
αυτό το μαύρο σύννεφο
που σκεπάζει το φως μας
από τις πικραμένες ανάσες μας είναι,
το ξέρω
λυπάσαι που δεν ειδωθήκαμε ακόμη
κι όμως
μέσα στις κόρες των ματιών μου
βασιλεύεις
κρύβομαι στις σκιές των δικών σου ματιών,
τα βράδια σου μιλώ
μπλέκω τα δάκτυλά μου στα μαλλιά σου,
καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού
σε γυμνώνω
πετώ από πάνω σου τις προσμονές
τις ανήθικες εκμυστηρεύσεις σου
σε γεύομαι
γονατίζω μπρος σου
δεν είναι προσευχή
είναι αγάπη
σε αγγίζω
σε χαϊδεύω
σε χορταίνω
τρυγώ τις αμαρτίες σου,
μην λες τίποτα
ακυρωμένη είναι η απόσταση
συνωμότης μας ο χρόνος
σ'αγαπώ
τα χέρια σου
τα δάχτυλα
τα σκέλη σου
όλα τα αγαπώ
ασήμαντη η απόσταση
δεν θα παρεκκλίνω ούτε σπιθαμή από τον δρόμο
μαζεύω όλα τα χαλικάκια που άφησες
θα σε βρω

σ'αγαπώ..